Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Namjoon içtiği çaydan sonra derin bir uykuya dalmıştı. İlk saatler huzurlu bir uyku olmuştu Namjoon için ama fazla uzun sürmemişti bu huzuru. Kaybettiği kanla güçsüz düşen vücudu, şimdi bir de yayılan zehirle baş etmeye çalışıyordu.
Namjoon'un kesik kesik nefes alması, ateşinin olması Seokjin'iendişeleniyordu. Saatlerdir, ateşini düşürmeye çalışıyor olsa da bir türlü başarılı olamıyordu.
"Onun vücudundaki zehri atmadığın sürece iyi olmasını bekleme," demişti ajusshi.
Seokjin, biliyordu bunu ama vücudundaki yara daha iyileşmeye başlamadan zehri yok etmeye çalışırsa Namjoon'un çok daha kötü olmasından korkuyordu.
"Yarasının acısına bile zor dayanıyor ajusshi. Namjoon, iki acıya birden dayanamaz." Acı çekeceği düşüncesi bile kalbini acıtıyordu, buna yapmak istemiyordu.
"Yarasının kapanmasını beklersen eğer, onu tamamen kaybedeceksin, Seokjin. Zehir tüm vücudunu sarmış zaten, çok geç olmadan harekete geçmemiz gerek."
"Hiç değilse bir gün beklesek, olmaz mı?"
"Seokjin, bu onun için daha kötü olur."
O anda sadece zorlukla "Tamam," diyebilmişti Seokjin.
Şimdi ise yere oturmuş Namjoon'u izliyordu. Bir yanında zehri vücudundan atması için içirmesi gereken çay, bir yanında zehrin bıraktığı yaralara sürülmesi gereken karışım vardı. Seçim yapması gerekiyordu; ya şimdi Namjoon'uuyandırıp acısını ikiye katlayacaktı ya da birkaç gün bekleyip zehrin daha fazla yayılmasına izin verecekti.
Oturduğu yerden kalktı. "Namjoon," deyip yanına yaklaştı. Dağılmış uzun saçlarını yüzünden çekti, Seokjin. Elinin değdiği ten yanıyordu.
Evet, dedi kendi kendine, doğru kararı verdinSeokjin,devam et.
"Namjoon," dedi bir kez daha. Göğüs kafesi inip kalkmasa öldüğünü düşünebilirdiSeokjin.
Namjoon, Seokjin'in sesiyle birlikte zorlukla gözlerini açtı. Uymadan önceki hissettiği acının daha fazlasını hissediyordu. Dudaklarından istemsizce inleme döküldü, daha önce tatmadığı bir acıydı bu.
