bu bölümde oy ve bol bol yorum istiyorum. beni kırmayın please.
-11.BÖLÜM-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Namjoon, kapı önünde durmuş, yola çıkmak için Seokjin'i bekliyordu. Bir gün önce 'gizli bahçeye dönelim,' demişti, Seokjin. Namjoon, Seokjin'in bir yanının burada kalmak istediğini bildiği için 'biraz daha kalalım,' demiş olsa da Seokjin'den 'burada boğuluyorum,' cevabını almıştı. Namjoon, onun yanında olmaya, içindeki huzursuzluğu yok etmeye çabalıyor olsa da yeterli olmuyordu. Seokjin'in acısı, onun geçiremeyeceği kadar büyüktü.
Namjoon, kapıda Jiwoon ve Seokjin'i gördüğünde duruşunu düzeltip onlara döndü. Kapı önünde sessiz bir şekilde konuşuyorlardı. Konuşulanları anlamaya çalışırken Seokjin'in eşsiz gülümsemesini gördü. Seokjin, tüm hislerini alt üst etmişti. Artık normal olmak ondan fazla uzaktı.
Seokjin, Namjoon'un yanına adımladığında Namjoon'un yüz ifadesine kaşlarını kaldırdı. "Namjoon?"
Namjoon, bir gülümsemeyle değişen kalp atışlarına hayret etmiyordu artık. Karşısında duran Seokjin'di ve Namjoon, ona âşık olduğunu da biliyordu. "Gidelim."
Adımlamaya başlamadan önce kapı önünde duran adama baktı. Ne kadar o ve karısı için nefret besliyor olsa da Seokjin'le yakınlaşma sebepleri olduklarının da farkındaydı. Bir yanı bunun için onlara teşekkür ediyordu. "Görüşmek üzere Jiwoon," deyip saygıyla eğildi Namjoon.
Karşısında saygıyla eğilmesine karşın ismiyle hitap eden gence gülümsedi Jiwoon. "Görüşmek üzere, Namjoon."
Köy sınırlarından çıkıp ormana doğru adımlamaya başladıklarında ikisi de sessizdi. Buraya gelirken Seokjin'in iç hesaplaşmalarını bildiği için sessiz kalmıştı Namjoon ama şimdi kendi iç hesaplaşmaları yüzünden sessizdi. Bir günü kalmıştı Seokjin'le. Daha hislerini tam olarak ifade edememişken ayrılmak istemiyordu.
Seokjin, bu sessizliğe daha fazla dayanamadı Namjoon'un önüne geçip, durdu. Seokjin'in önünde aniden durmasıyla Namjoon afalladı. "Bir şey mi oldu, Seokjin? Neden durdun?" Neden bu kadar yakınımdasın?
"Neden bu kadar sessizsin? Ne oluyor Namjoon?"
"Hiçbir şey olduğu yok, Seokjin. Onu nereden çıkardın?"
Seokjin, ona dokunmak için yanıp tutuşan ellerini Namjoon'un yüzüne kaldırdı. Avuç içine onun küçük yüzünü aldığında Namjoon'un gözkapakları kapanmıştı. Seokjin, bir adım daha yaklaştı Namjoon'a. Bir nefes kadar yakınken, kilometreler kadar uzak hissediyordu. "Bana anlatmadığın ne?"
