Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Namjoon, uyandığında diğer odadan gelen mırıltıları duydu. Üzerindeki uykudan sıyrılıp seslere dikkat kesilse de yattığı yerden konuşulanları anlayamıyordu. Yerinden kalkıp kapıya yaklaştı, şimdi sesler netleşmişti.
"Seokjin, lütfen," dediğini duydu tanımadığı bir sesin.
"Neden uğraşıyorsun bu kadar? O, bile beni bu kadar umursamıyorken sen neden umursuyorsun?"
Namjoon, kaşlarını çattı.Seokjin'in sesinde daha önce duymadığı bir öfke vardı, o diye bahsettiği kişiyi merak etmişti.
"İkinizin de pişman olmasını istemiyorum."
Seokjin'in ruhsuzca güldüğünü duydu Namjoon. "Pişman olmak öyle mi? Hiç sanmıyorum."
"Seokjin yapma, pişman olduğunu biliyorsun ve senin düşündüğünün aksine o seni gerçekten seviyor."
"Seven insan terk etmezdi. İnanın onun kalbinde bana dair tek bir sevgi kırıntısı yok."
Namjoon, kaşlarını daha da çattı. İlk defa Seokjin'in bu kadar sert bir ses tonuyla konuştuğunu duyuyordu. O diye bahsettikleri kimdi? Seokjin'in kalbini kıran, onu terk eden kimdi? Acaba bir kız mıydı?
Namjoon, bu düşünceyle kıskançlıkla dolmuştu. İstemsizce dişlerini gıcırdatırken, kapıyı açıp kimden bahsediyorsunuz diye sorguya almak istemişti ama bunu hangi sıfatla sorgulayabilirdi ki? Seokjin için sadece dosttu.
"Durumu kötüye gidiyor, iyileşmiyor Seokjin. Fazla zamanı kalmadı."
"O, ölüyor mu?" Az önceki öfke kusan sesi yok olmuştu, şimdi ses tonunda acı kırıntıları vardı. "Ama hekim... hekim iyileşecek demişti."
"Hekim, gerekli tüm müdahaleyi yapıyor ama onu öldüren hastalığı değil, geçmişin pişmanlıkları. Lütfen şimdi benimle gel. Sana ihtiyacı var."
"Tamam," dedi Seokjin. "Ama şimdi değil, şimdi seninle gelemem."
"Seokjin-..."
"Geleceğim, söz geleceğim ama içeride bana ihtiyacı olan arkadaşım var, onu şimdi yalnız bırakamam."
"Pekâlâ, sana güveniyorum."
Namjoon, dinlemeye devam etse de artık konuşmuyorlardı. Adım sesleri ve kapı sesini duyduğunda yatağa geri döndü.
Yarası iyileşmek üzereydi, Seokjin'in söylediğinin aksine şu an ona ihtiyacı yoktu. Artık saraya bile dönebilecek kadar iyi durumdaydı. Namjoon o anda fark ettiği detayla yutkundu. Saraya dönmesine az kalmıştı ama dönmek istemiyordu. Mecburdu ama yine de dönmek istemiyordu.
