Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seokjin, yanı başında durduğu kadından alamıyordu gözlerini. Acı hatıralarındaki annesi gibi değildi; yaşlanmıştı. Uzun siyah saçları, şimdi beyazlamış ve bakımsız bir hal almıştı. Pürüzsüz yüzünde şimdi birçok kırışıklık vardı. Seokjin, bir zamanlar onun çok güzel olduğunu biliyordu ama şimdi baktığı kadın çökmüş bir vaziyetteydi. Yıllar ona acımasız davranmıştı.
Ellerini kaldırıp yüzüne dokunmak istedi. Elleri yüzüne doğru gitmiş olsa da dokunamıyordu. Söylediği her cümle hala kulaklarındaydı, geçmişin gölgesi hala üzerindeydi. Ellerini yumruk yapıp geri çekti. Nefret cümleleri yerine bir kez seni seviyorum demiş olsaydı belki şimdi geçmişin üzerinde bıraktığı kırılmışlığın önüne geçebilirdi.
Yaşı otuzlara dayanmış Seokjin annesini affetmiş, onu iyileştirmeye çabalamış olsa da sekiz yaşındaki Seokjin, hala affedemiyordu. O hala acı çekmeye devam ediyordu. Sevgiye muhtaç bir zamanda cehennemi yaşatan annesi affedemiyordu. Affettim demek kolaydı ama gerçek anlamda birini affetmek çok zordu.
"Üzgünüm, anne."
Seokjin, ayağa kalkıp odadan çıktı. Ağlamak istemiyordu. Bunca yıl boyunca ağlamıştı, şimdi bir kez daha ağlamak istemiyordu.
Derin bir nefesa alıp Yer yatağında yatan Namjoon'un yanına adımladı. Yanına oturup bağdaş kurdu Seokjin. Son zamanlarda sadece ona bakarken huzur bulabiliyordu. Gözleri, sesi, gülümseyişi çektiği acıların çaresi oluyordu.
Ben daima senin yanında olacağım ve seni böyle sıkı sıkı saracağım.
Seokjin, Namjoon'un söylediklerini hatırlayıncagülümsedi. Onun sadece arkadaşı olarak yanında kalmasına razıyken o sevgisine karşılık vermişti. Seokjin, acı bir ömür beklerken Namjoon, mucize olup hayatına dahil olmuştu.
Seokjin, Namjoon'un alnı üzerine dağılan saçları kenara çekti. Açığa çıkan yüzü Seokjin'in nefesini kesiyordu. Yıllar boyunca Namjoon'a baktığında bu şekilde hissetmişti.
"Yıllar boyunca nasıl oldu da anlamadım? Kalbim her zaman böyle çarparken nasıl oldu da sana hala arkadaşım diyebildim?" Parmak uçlarını yüzünde gezdirmeye başladı Seokjin. "Ne kadar da aptalmışım."
O anda Namjoon'undudaklarında bir gülümseme olmuştu. Seokjin, bu gülümseyişi gördüğünde kendisi gülümsedi. Başka zaman olsa söyledikleri yüzünden paniğe kapılırdı ama şimdi sadece gülümsemişti.
