Ölüm Meleği

Yalan

Araba düz yolda ilerlerken düşünceler ile kaybolmuş hissettim kendimi nerede olduğumu ya da kim olduğumu bilmiyor gibiydim bazı şeylerin değişeceğine inanmıyordum her şey daha iyiye gitmeliyken benim hayatımda tam tersi oluyordu hep daha kötüsünü görüyordum Merih bana o gece zarar vermediği bile sevinememiştim çünkü hep bir tarafım ihanetti belki de inanmıyordum ben ne zaman onlara bu kadar güvenmiştim Bora'nın yaptıklarını düşündüm inanmak istemiyordum Bora bana kendi hep kahramanım olarak göstermişti sonra Agah o da mı bu işin içindeydi bunu bir şekilde öğrenmeliydim en yakın zaman da psikoloğuma gitmem gerekiyordu araba mekanın önüne geldi araba durunca dolu gözlerle oraya baktım...

İçimde uzun süredir hissetmediğim o his vardı..

Huzur...

Huzurlu olmak böyle bir şey miydi?

Arabadan önce Aslan indi sonra ben indim..

"Korkma" dedi Aslan bana güç vermeye çalışır gibi..

"Korkmuyorum buraya ilk geldiğim anı düşündüm" dedim

"Buraya ilk geldiğim an hepinizin hayatını mahvetmek için yemin etmiştim.. Şimdi burası bana yuva gibi hissettiriyordu" dedim

"Yuva kalbinin ısındığı yerdir Saye"

Kalbimin ısındığı yer bir çift zehir yeşili gözün kollarıydı benim yuvam o kolların arasıydı... Onu özlediğimi hissettim..

Aslan önde ben arkada mekanın büyük demir kapısından içeriye girdik ilk görüş alanıma giren Yağız oldu bir anda ayağa kalktı ve bana doğru geldi..

"Saye bu ne hal ne oldu sana!"

Nasıl göründüğüm hakkında bir fikrim yoktu şuan tek istediğim zehir yeşili gözlerdi..

"Merih nerede?" dedim

"Aslan neler oluyor?!" dedi o sırada üst katta onun sesini duydum.

"Niye bağırıyorsun Yağız ne oldu!?" dedi merdivenleri inerken

"Gel de kendi gözlerinle gör" dedi tam o sırada Merih gözleri bana kaydı bakışları değişti sonra hızla yanıma geldi iki eliyle yüzümü tuttu dokunuşu.. İlk defa rahatsız etmedi beni..

"Güzelim?"

Ona sımsıkı sarıldım..

Ona Maya olarak sarıldım

Ona Saye olarak sarıldım

Ona Ölüm Meleği olarak sarıldım...

Bu ona ilk gerçek sarılışımdı..

"Biri bir şey söylesin!" diye bağırdı Yağız..

Merih beni kendinden uzaklaştırdı "Sikeyim kim dokundu sana Saye neler oluyor neden bu siktiğimin yerine hep yaralı geliyorsun lan neden hep zarar görüyorsun neden!"

Göz yaşlarım yanaklarımı ıslatıyordu ama sanırım ilk defa mutluluktan ağlıyordum..

"Merih kaza oldu kızlarla giderken arabayla kaza yaptık ama iyiyim gerçekten" dedim ve Aslan'a baktım bazı şeyler için erkendi her şey bozulmadan önce biraz olsun yaşamak benim de hakkımdı değil mi?

"Sikeyim Sikeyim!" diye bağırdı Merih

"Ben hep seni kaybetmekten korkacağım değil mi? Bir gün bu lanet yere cesedin mi gelecek Saye!"

Anlıyorum onu endişe ediyordu ellerini tutup bitti demek o kadar isterdim ki şuan..

Oysa bugün öğrendiklerim gerçekse her şey yeni başlıyordu..