"İslâm, bekle."
Küçük kız önce ismiyle seslenmesine şaşırdı. Çünkü genelde Yusuf Selim ona bücür, küçük gibi sinir bozucu lakaplarla hitap ederdi. Daha sonra elindeki kolyelere kaydı gözü. Gümüş renkli iki zincir ve ucundada yine aynı renk küçük me...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Özel Bölüm|Anılar Defterinde
Yusuf Selim
Gözlerimi araladım, uyuyamamanın verdiği rahatsızlıkla. İslâm derin nefesler aldığına göre çoktan uykunun güzel kollarına dalmıştı. Kaşlarımı çattım içimdeki saçma düşünceyle. Kalkıp yastığımı diktiğimde ve sırtımı yatak başlığına yasladığımda uykudan İslâm'ı kıskanmadığıma kendimi ikna etmeye çalışıyordum.
O kim benim karım onun kollarına dalıyor lan, diye geçirdiğimde zihnimden uyuyamamanın verdiği sıkıntıyla saçmalıyordum muhtemelen. Nefesimi bıraktım.
Gece lambasını yakıp telefonuma uzandığımda gözlerim karanlığın verdiği rahatlıktan, aydınlığın can yakıcılığına ulaşmıştı. Kısık bakışlarla saatin bire geldiğini gördüğümde uyuyamamamın nedenini soruşturuyordum zihnimde. Kitapçıda içtiğim kahveler aklıma geldi. Daha sonra eve geldiğimde yemeğin üzerine içtiğimiz kahve. Aslında etkilenmezdim ben, ya da öyle zannediyordum. Ama bugün ne olduysa uyuyamamamıştım.
Tekrar uyuma çabalarına niyetlenmişken aklıma fırsat bulupta okuyamadığım defter geldi. Deniz'imin bana yazdığı, beni yazdığı defteri.
Yavaşça kalkıp gardırobun kapağını kaydırdım. Üst rafta bulunan kazaklarımın arasından defteri aldığımda uykum gelmediği için mutlu bile olmuştum. Aynı sessiz adımlarla yatağıma geçerken Talhâ'nın mızıldamaları kulağıma erişti. Gözlerimi sonuna kadar açarken adımlarımı beşiğe yönelttim. Ve İslâm'ın yaptığı gibi arkasına biraz vurdum. Gözlerini ovalamaya başladığında işe yaramadığını düşünüp bu sefer karnına vurdum bir iki kez. Canım oğlum sessizce uykusuna geri döndüğünde bende rahatlamıştım. Yatağa geri döndüm ve yerime kuruldum.
Tebessümüm ilk önce başörtüsünün saklayamadığı saçlarına kaydı. Eğilip öptüğümde, defterde kaldığım yeri açmıştım.
Esselâmu aleyküm..
Ve aleyküm selam.
Hâlin hâtırını soracak hâlim yok. Bırakmadın. Söylemek istemiyorum. Söylemesem gerçekliğini yitirir mi?Gerçek olmasın. O yüzüne güldüğün kızlar gerçek olmasın. Rabbim izin verse saatlerce izleyebileceğim gülüşünle güldüğün.. Yanlışlıkla değdiğinde bile harelerim, gülümsememek için dişlerimi sıktığım bakışlarınla baktığın.. Konuştuğun. Ben duyduğumda, kalbime göğüs kafesimi zorlatan o ses tonununla konuştuğun.. Onlar gerçek olmasın Can İçim. Olmaz mı?
Zorlukla yutkundum. Her bir kelimesi yaptığım her şey için pişmanlığımı artırıyordu. Ya Rabbim bana böyle sitem ederse, ne diyeceğim cümlesi sardı zihnimi. Gözlerimin dolmasına engel olamıyordum. Onu bu kadar üzmüş olmak kendimden nefret etmeme neden oluyordu. Böyle düşündüğümü bildiği için okumamı istemiyordu, ama ben ne olursa olsun bana yazdığı şeyleri seviyordum. Kızarken bile gizli olan şefkatini seviyordum.
