"İslâm, bekle."
Küçük kız önce ismiyle seslenmesine şaşırdı. Çünkü genelde Yusuf Selim ona bücür, küçük gibi sinir bozucu lakaplarla hitap ederdi. Daha sonra elindeki kolyelere kaydı gözü. Gümüş renkli iki zincir ve ucundada yine aynı renk küçük me...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
5. Bölüm|Benim Deniz'im
Yusuf Selim (Üçüncü bölüm, Yusuf Selim'den)
"Ama sen onlardan değilsin. Bunu biliyorum. Ve hiçbir zamanda onlardan birisi olamazsın."
Gözlerine baktım yine umursamazca. Boğulduğum o mavilerine. Dolmaya başlamasıyla yüreğimin acıdığını hissetmiştim. Dayanamazdım ki ben ona.
Derin bir nefes çektim ciğerlerime, yetmedi her zamanki gibi. Biliyordum o da bana dayanamazdı. O da kıyamazdı bana. Ama olmazdık ki biz. O ne kadar Rabb'e sevgiliyse ben de bir o kadar uzaktım. İzin vermezdi Rabbim. Biliyordum.
Bu yüzdendi kırıp dökmelerim. Bıraksın benim gibi bir mücrimi diye. Ama başkasının da olmasını istemiyordum. Bir başkasına bakamazdı o kurban olduğum mavileri. Başkası boğulamazdı.
Benim denizimdi onlar. Hemde hiç bir zaman benim olamayacağı kadar.
Arkasını döndü ve yukarıya çıktı. Bana her zaman ardından bakmak kalıyordu zaten. Alışkındım ben onsuzluğa. Yutkundum ve elimdeki hafif orta boy mavi Kur'ana baktım. Benim de abdestim yoktu. Ama o en azından Allah'la arasını açsın istememiştim. Ben zaten yeterince uzaktım. Varsın onun için biraz daha uzaklaşayım.
İslam yukarıya çıkınca bende arkamı döndüm ve Hülya teyzemin yanına gidip kağıt kalem istedim. Bana verdiği post-itin üstüne Özür dilerim yazıp Kur'anın arasına koydum.
Özür dilerim. Sana layık olamadığım için. Özür dilerim sana verdiğim sözü tutamadığım için. Beni sevmene sebep olduğum için. Ve benim gibi bir pisliği sevipte daha fazla Rahmandan uzak kaldığın için.
Anneme ve teyzeme seslenip evden ayrıldım sonra. Kapının önündeki arabayı çalıştırdım ve bir elim ensemde İslam'ı düşünmeye koyuldum. Bu benim işimdi. Ve ben işime aşıktım. Gece gündüz demeden çalışıyordum. Bağırışları çınladı sonra kulaklarımda.
"Allahu Ekber!"
"En büyük Allah!"
"Ey insanlar! İsyandan vazgeçip Ona yönelin!"
"Ey insanlar! O kainatın ve sizin sahibinizdir!"
Büyük bir tebessüm kapladı yüzümü. Onu duyduğumu bilse utancından o güzel yanakları al al olurdu hemen.
Telefonumun zil sesiyle kendime geldiğimde elim direk açma tuşuna gitti. Ve o aşina olduğum ses kulaklarımı doldurdu.
"Neredesin abi ya? Kaç saatti arıyorum açmıyorsunda. Hani ben sorun değilimde Filiz sensiz yaşayamıyor biliyorsun işte." sırıta sırıta son cümlesini de kurdu ve arkadan o cırtlak ses duyuldu.
