"İslâm, bekle."
Küçük kız önce ismiyle seslenmesine şaşırdı. Çünkü genelde Yusuf Selim ona bücür, küçük gibi sinir bozucu lakaplarla hitap ederdi. Daha sonra elindeki kolyelere kaydı gözü. Gümüş renkli iki zincir ve ucundada yine aynı renk küçük me...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
15. Bölüm|Dinimiz olan İslâm
Annemin gülümsemeye çalışması, Yusuf'un sıkıntılı bir nefes alışı ve Musa babamın sinirli bakışları salonun dikkatini celb eden komik teyzenin kim olduğuna dair merakımı artırıyordu. Az sonra yanında fark etmediğim ufak tefek amcaya gözüm kaydı. Oldukça zayıftı. Tıraş olunmuş sakalları esmer olan yüzünü daha fazla gri gibi göstersede pekte dinç göründüğünü söyleyemeyecektim. Adını bilmediğim teyze anneme doğru yürüyüp az önceki sitemli hâlinden bir eser barındırmayan gülümsemesiyle sarıldığında bakışlarımı tekrardan Yusuf Selim'e çevirdim. Yusuf Selim gergince gülümseyip konuştu.
"Babamın kuzeni, Gülcan Teyzem.."
"Biraz sitemliydi sanki." dedim kalabalık eski hâline geri dönerken.
"Hep sitemlidir. Sen onu boşver." deyip gülümsedi. Ardından anlıma uzun bir buse kondurduğunda fotoğraf makinesini bize doğrultmuş Irmağın flaşı patlamıştı. Gülümseyerek çevirdik bakışlarımızı. Herkes sırayla hayırlı olsun derken uzak akraba olanlar sırayla ayrıldığında biz bize kalmıştık. Emre abi ve anneside hâlâ gitmemişti sanırım. Annesi bizden tarafa gelip hayırlı olsun diye tebrik etti daha sonra da Gülsüm annemle konuşmaya başladılar. Gülcan teyze ise ortalıkta görünmüyordu.
"MaşaAllah maşaAllah, çok güzel gelinin. Rabbim bundan sonra da huzur versin Gülsüm."
"Allah razı olsun Zülfiye, öyledir gelinim kendisi gibi ahlakıda güzeldir." derken bir yandan benim sırtıma hafifçe vuruyordu.
"Yusuf Selim böyle kızı nereden buldu, diyorum arkadaşı falan varsa Emremede buluversen. Hâlini biliyorsun.." dedi üzgün üzgün. O sırada Irmak yanıma geldiği için bakışlar bir anlığına ona döndüğünde adını yeni öğrendiğim Zülfiye teyzenin gözlerinin parladığını gördüm. Yemin edebilirim, kardeşime göz koymuştu bu teyze. Annemde fark etmiş olacak ki konuştu.
Irmak anlamaz bakışlarla kulağıma doğru fısıldadığında gülmemeye çalışıyordum.
"Ne lafı, ne oluyor?"
"Ay ne de güzel ismi varmış. MaşaAllah maşaAllah." Annemle Zülfiye teyze bakışırlarken Emre abinin olduğunu düşündüğüm ses bakışlarını böldü.
"Anne, haydi gitmiyor muyuz?"
Zülfiye teyze Irmağa doğru konuştu. "Bak kızım, oğlum Emre buda. Yusuf Selim'in çok yakın arkadaşı olu-" demesine kalmadan Emre abi yanımıza gelip annesinin kolundan tutarak konuştu.
"Anne haydi dedim, gidelim biz." Gülsüm anneme bakarak konuştu ama hitabı sanırım çok başkasınaydı.
