Caging The Cautious Dark [COMPLETED]

Kabanata 22

Kabanata 22

Napuno ng katanungan ang isipan ko habang nakaupo at nasa harapan ang mga taong hindi pamilyar saakin. Suot nila ang mga damit na nagpapahayag ng karangyaan pati na rin sa kilos. Lahat ay nanatiling tahimik na pinagmamasdan ako.

Kami lamang ang nandito sa mahabang lamesa. Tatlong lalaki at dalawang babae. Pero ang atensyon ko ay nasa harapan kong babae na matagal ng nawala sa buhay ko.

Hindi niya man lang makikitaan ng pagsisisi sa mukha niya ng iwan niya ako. At kahit ang kagalakan na makita ako ay hindi kabilang sa emosyon niya.

"Staring is rude young lady." napalunok ako ng marinig muli ang boses niya.

Naginit ang sulok ng mata ko ay tumalim ang titig sakanya.

"Rude? Eh ang pagiwan sa akin?" nagulat ito sa sinabi ko pero agad ring nakabawi.

Naghintay ako ng sagot pero wala. "Nasaan ako? Sino kayo?" walang galang na tanong ko.

Nahangat ng tingin saakin ang matandang babae pero litaw parin ang kagandahan. Ngumiti ito sa pinakamalambing na paraan.

"You're family young lady." hinawakan nito ang ang nanalalmig kong kamay.

"I'm glad I finally see you my grand daughter. You are beautiful like your mother." nagiwas ako ng tingin.

I nod pero hindi na ako muling nagsalita pa. Ng manahimik ako silang lahat ay nagsalita sa ibang lengwahe. Kaunti lamang ang naiintindihan ko dahil ang bilis nilang magsalita.

Katulag ng

Kailangan na akong makilala ng kanilang angkan. Bakit gusto ko ba?

At ipakilala bilang anak ng babaeng hinahangaan ng lahat. Ang aking ina?

Natapos ang hapunan ng wala akong ibang ginawa kundi ang kumain. Tuluyan na nilang nalaimutan ang presensya ko dahil sa seryosong usapan.

Palapabas na ako ng bahay ng humabol ang babaeng tinataglay ang parehong kulay ng buhok namin. A black wavy hair.

"Bianca, I-i'm sorry."

Ngumiti ako sakanya. "Okay na ako."

She stared at me na para bang puzzle na hindi niya mahulaan. She sighed at nagbalak na lumapit saakin pero umatras ako.

Kahit ako ay nagulat sa ginawa ko. Ganon na lang ang naging reaksyon ng katawan ko ng subukan niyang lumapit.

"Bakit ka nagbalik?" parang tanga na ang naging tanong ko.

"Patawarin mo ako, hindi ako nakabalik agad pero sinubukan ko."

"Atleast sinubukan mo di ba? Okay na, okay na ako! Okay ka? So wala na akong gagawin dito." binilisan ko ang paglalakad hanggang makarating sa mga ugok.

Ngunit nakasunod parin siya.

"Kailangan ka namin Bianca,"

"Pwes mas may kailangan saakin." matalim na saad ko. Nakita kong magulat siya. Oo wala nga aking galang magsalita pero hindi ako nagtataas ng boses.

"You need to stay here." mas madiing saad niya. "Our family need a heir to continue their legacies. A better one yung mas kakayahan na piliin ang trabaho kesa pagibig." dumaan ang lungkot sa mga mata niya pero agad ring nawala iyon.

"Bakit hindi mo magawa?" angal ko.

"Isa lang ang dahilan... mahina ako, sobra. Lalo na kung ang ama mo ang pinaguusapan."

Napahawak ako sa noo dahil sa frustration. "Humanap kayo ng tagapagmana kung ganon! Hindi ko matatangap yan! Tapos ngayon magpapakita ka?! Kayo! D-dahil lang kailangan niyo ako? Tang'na."