ခန့်ညားကားထဲအတန်ငယ်ထိုင်နေပြီးမှ လက်က
ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုအား ဆက်တိုက်ခေါ်ဆိုနေမိသည်။ လုံးဝဖုန်းကိုင်မလာတာကြောင့် ဒေါသထွက်မိရင်း
ကားစတီယာရင်ကိုလက်နဲ့ပြင်းထန်စွာရိုက်
ချမိလိုက်တယ်။
နောင်ဦးဆိုတဲ့ကောင်လေးသည်တကယ်ကိုအလို
လိုက်လို့မဖြစ်မှန်း သူသဘောပေါက်သွားပြီဖြစ်
သည်။ အရင်ဘာကိုပဲပြဿနာရှာရှာ သူသည်းခံ
ခွင့်လွှတ်နိုင်ပေမဲ့ အခုလိုအထက်စီးဆန်တာမျိုးကို
သူလုံးဝသဘောမတွေ့။ ဒီကောင်လေးရဲ့
အပြောအဆိုနဲ့နေပုံထိုင်ပုံသည် ဆုံးပါးသွားတဲ့သူ့
အဖေနဲ့တကယ်ကို တစ်ပုံစံတည်းတချိုးတည်းပင်ဖြစ်သည်။
သူကားကိုစက်နှိူးရင်း အရှိန်ကိုမြင့်လိုက်ကာ
ကုမ္ပဏီသို့ထွက်လာလိုက်၏။ အတွင်းရေးမှုး
အသစ်ခန့်ဖို့ကိုသူလုံးဝစဥ်းစားမည်မဟုတ်။
ကောင်းသစ်ကိုသာ သူမရရတဲ့နည်း
နဲ့ပြန်ခေါ်လာမည်ဖြစ်သည်။
ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲသို့ သူဝင်လာတော့ အိမွန်နဲ့ဝါဝါ
စိုးကဘာတွေအရွှန်းဖောက်နေလဲမသိပေမဲ့ သူ့ကိုမြင်သည်နှင့်ချက်ချင်းမတ်တပ်ထရပ်ပြီး
အနားသို့လျှောက်လာကြသည်။
"သူဌေး ပြန်လာပြီပေါ့... အလုပ်ကိစ္စတွေအဆင်
ပြေခဲ့တဲ့အတွက် အိတို့ကိုဒီညတစ်ဝိုင်းလိုက်ရှင်း
ပေးမယ်မလားဟင်.. ဟီးဟီး.. "
"ဟဲ့..ဘယ်လိုဖြစ် "
ဝါဝါစိုးကအလိုက်သိစွာတွန်းလိုက်ရင်း သူဌေး
မျက်နှာကိုအကဲခတ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ
ကောင်းသစ်အလုပ်မလာတာသိသွားပြီထင်သည်။ ပြဿနာကိုရော သေချာသိလာခဲ့ပုံပေါ်တာကြောင့်
နှစ်ယောက်လုံးတောင့်တောင့်ကြီးသာ
ရပ်နေမိတော့သည်။
ခန့်ညားအနေနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေနှင့်မိသားစုလိုသဘောထားဆက်ဆံသည်ကြောင့် ပွင့်လင်းမှူ
ရှိကြတာတော့အမှန်ဖြစ်သည်။ ဒီကိစ္စကို သူ့ဆီ
ချက်ချင်းဖုန်းလှမ်းမဆက်တာကြောင့် အနည်း
ငယ်တော့ တင်းမိသည်။
"နှစ်ယောက်လုံး ခဏနေရင် အခန်းထဲကိုလာခဲ့
ပါဦး"
သူပြောပြီးတာနဲ့ထိုနေရာကနေလှည့်ထွက်
လာသည်။
