ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာေတာ့ သူတို႔အိမ္ကေန၇နာရီေက်ာ္ေလာက္စထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ကစထြက္တုန္းကရာသီဥတုအေျခအေနကသိပ္ေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ရေပမဲ့လမ္းတစ္ဝက္မွာပဲမိုးက ေကာင္းလာတာျဖစ္သည္။
အစကေကာင္းသစ္ဒီခရီးအတြက္သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းရမည္ဟုထင္ခဲ့ေပမဲ့တကယ္တမ္းက် ဦးခန့္ညားကသူ႕ကိုသက္ေသာင့္
သက္သာလိုက္ေစသည္။
သူတို႔ေတြမိုးေကာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ ခရီးလမ္းတစ္ဝက္က်ိဴးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စားေသာက္ဖို႔
အတြက္ခရီးတစ္ေထာင့္နားၿပီျဖစ္သည္။
အနည္းငယ္မိုးစဲသြားေတာ့မွေနရာကျပန္ထြက္လာလိုက္
ရင္း ေနျပည္ေတာ္ညေနပိုင္း၃နာရီေလာက္မွေရာက္သြား
ၾကသည္။ ႀကိဳတင္ bookingလုပ္ၿပီးသားအခန္းသို႔
ဝန္ထမ္းေလးရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပမႈအတိုင္း တိတ္တဆိတ္
သာႏွစ္ေယာက္သား လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။
ယခုလိုေနရာမ်ိဴးမွာႏွစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ကိစၥတြက္
တစ္ညတာအတူကုန္ဆုံးရမည္ကိုေတြးမိေတာ့ ခန့္ညား
စိတ္လႉပ္ရွားေနတာအမွန္။
သို႔ေပမဲ့ အရင္ထဲကသူတို႔ယူၿပီးသားအခန္းက ႏွစ္ေယာက္
ခန္းကိုမွတစ္ေယာက္တစ္ကုတင္ဆီျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
သူႏွာေခါင္းရႉံ႕မိသြားသည္။ ခန့္ညားရဲ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲ
ကိုဖမ္းမိလိုက္တဲ့ ေကာင္းသစ္က အနည္းငယ္အားနာသြား
ဟန္ျဖင့္...
"ဟိုေလ.. ဦးခန့္ညားကႏွစ္ေယာက္ေနရမွာအဆင္မေျပ
ဘူးဆို ကြၽန္ေတာ္တစ္ခန္းသပ္သပ္ယူလိုက္ရမလား"
ခန့္ညားအထိတ္တလန့္ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းတုံ႕ျပန္လိုက္သည္။
"ဟမ္. . .ကိုယ့္ပုံစံကအဲ့လိုပုံမ်ိဴးေပါက္ေနလို႔လား.. "
ဒီကေလးဘယ္လိုေတာင္ေတြးလိုက္ရတာပါလိမ့္...
ဒီကျဖင့္ အစကႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္အႀကီးႀကီးလို႔
ေတြးမိေပမဲ့ အခုေတာ့တစ္ေယာက္တစ္ကုတင္ျဖစ္ေန
သည္ေၾကာင့္ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္သြား႐ုံေလးပါ။
ဒါကိုဘယ္လိုမ်ား ဒီေကာင္ေလးက ကိုယ္တစ္ေယာက္
တည္းေနခ်င္ေနသည္ဟုေတြးလိုက္ရတာပါလိမ့္.. ။
"မသိဘူးေလ. . .ဦးခန့္ညားကိုၾကည့္ရတာအနည္းငယ္
စိတ္ရႈပ္ေနပုံေပါက္ေနလို႔... "
