နိုးထလာတဲ့ယနေ့မနက်ခင်းကခန့်ညားအတွက်
သက်သောင့်သက်သာမရှိသလိုခံစားနေရသည်။
ပုံမှန်နိုးနေကြအချိန်ဖြစ်ပေမဲ့ သူထဖို့ကိုခန္ဓာကိုယ်
ကမလှုပ်ချင်။ဒီအခြေအနေတိုင်းဆိုနေမကောင်း
ဖြစ်ပြီး မသက်မသာဖြစ်နေတာက်ိုခံစားမိပြီဖြစ်
သည်။ အထူးသဖြင့်သူ့ရဲ့လက်ကောက်ဝတ် အနည်းငယ်မြှောက်ရမှာကိုပင်ဆစ်ခနဲ။
လက်ကိုရင်ဘတ်အောက်သို့ထားကာမှောက်အိပ်
တက်တဲ့အကျင့် ဒါ့အပြင်လက်ကဒဏ်ရာကယခုမှသက်သာဖို့အရှိန်ပြယ်စရှိသေးသည်ဖြစ်သော
ကြောင့်ပင်။
နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက်အိပ်ပြီးတဲ့နောက်
ပြန်နိုးလာချိန်မှာတော့ သူဒီတစ်ရက်အလုပ်မ
သွားဖြစ်ဖို့က ပိုပြီးကျိန်းသေ
သလောက်ရှိပြီဖြစ်နေသည်။
အခန်းထဲကမျက်နှာသစ် သန့်စင်ပြီးအောက်ထပ်
ရှိထမင်းစားခန်းထဲဝင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း
တပည့်ဖြစ်သူကကော်ဖီနဲ့ကိတ်မုန့်ပင်ပြင်ဆင်ထားသည်။ ယခုလို သူဌေးစာစားသည်
ဟူသောစကားက ကြားရတာသာအထင်ကြီးဖွယ်
ဖြစ်ပေမဲ့တကယ်တမ်း သူ့အတွက်တော့အာသီ
သမဖြစ်ပေ။
"တစ်နေ့လာလဲ ကော်ဖီနဲ့ကိတ်.. နောက်တစ်နေ့
လာလဲကော်ဖီနဲ့ကိတ် ဝေဖြိုး.. မင်းမနက်စာကိုပြောင်းလဲဖို့အစီအစဥ်ရှိသေးလား.. "
"ထုံးစံအတိုင်း အလွယ်ဖြစ်သွားတာပါဆရာရယ်
ကျွန်တော်မနေ့ညက Penthouse ကြည့်ရင်းမိုးလင်းသွားလို့ ဒီမနက်မထနိုင်ဖြစ်သွားတာ
နေ့လည်စာအတွက်တောင်မဝယ်ရသေးဘူးဗျာ... ဝါးးးးးးး"
ပြောရင်းသူ့ရှေ့လာသန်းဝေပြနေသည်က
အလုပ်ကြီးအကိုင်ကြီးလုပ်ထားသူနှယ် အရှေ့က ကော်ဖီခွက်နဲ့ကောက်ပေါက်
ချင်စိတ်ကိုသူထိန်းလိုက်ရသည်။
"အဲတော့ ငါကမင်းအတွက်ပါနေ့လည်စာ
သွားဝယ်ပေးသင့်သလား?"
"ဟဲဟဲ..မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ..ဆရာကလဲ.. "
ခန့်ညား ဆက်မပြောချင်တော့တာကြောင့်
စားပွဲပေါ်က ကော်ဖိီခွက်ကိုစိတ်မပါသလို
ကြည့်နေမိ၏။
"ကျွန်တော် အခုမှသတိထားမိတယ်.. ဆရာအခုထိ
ညအိပ်ဝတ်ကြီးနဲ့ပဲ ဒီပုံစံနဲ့ကုမ္ပဏီကိုသွားမလို့တော့.မဟုတ်ပါဘုးနော်.. "
