Chapter 34
"Tell me why the hell are you crying..." mariin at may pagbabantang bulong ni Austin habang nanatili akong nakayakap sa kanya, umiiyak.
The way he uttered those words, pakiramdam ko, handang-handa siyang marinig ang isasagot ko. At kung marinig man kung ano o sino nga ba ang dahilan, pakiramdam ko, babalikan niya ito sa loob ng walang pag-aalinlangan.
The unusual cold wind of Cebu straightly blewing us under the dark night outside the Valencia's ancestral house.
At kung hindi lang sa katawan ni Austin na nakalapat sa'kin, batid kong mas lalo akong makakaramdam ng lamig. But the way he held me in place right now with both of his hands on the small on my waist, his stance is definitely shelding me from anything.
He was standing tall while hugging me back. Ang kamay niya sa aking bewang ay matigas, ngunit hindi ko naramdaman ang sakit o ano mang higpit. It feels like truly a comfort despite that the fact that I could still feel how stern and cold he is as a man.
Suminghot ako ng medyo kumalma na ang aking pag-iyak at ang sarili. I slowly removed my chin on his shoulder so I could tilt my head. Tingala ko siya, nakakapit parin sa kanyang batok. His dark and cold eyes pierced through mine. Malapit na malapit ang mga mata ko sa kaliwa niyang panga kaya kitang-kita ko kung pa'no ito gumalaw para umigting.
"I-I'm sorry..." I apologize to him as soon as I realized my tears made his jacket a bit wet.
Unti-unti kong kinalas ang dalawang kamay sa kanyang batok. Nagkatinginan kami pagkatapos na pagkatapos niya akong marinig na magsalita.
Ang mga mata ni Austin na tumititig sa akin ay may halong lalim at pananantya. Only that, the risky curiousity on his eyes right now are more evident and that made me snap back to myself. Unti-unting rumehistro sa aking utak ang nangyari kani-kanina lang.
I cried while walking away from Yno's house as memories of the past haunted me by just simply seeing things that could trigger that one painful and traumatizing memory. But even to myself, I know I really can't deny the fact that I cried so hard as soon as I saw him minutes ago, Austin, kneeling infront of me. Nakaluhod para mapantayan ako sa gilid ng kalsada nitong isa sa mga pinakamalaking subdivision ng Cebu.
What happened minutes ago are currently sinking into my mind dahilan ng unti-unti kong pagkalas ng kamay sa kanyang batok. But his hands on the small of my back remained. Nag-iwas ako ng tingin ng nahalatang tahimik at malamig lang siyang nakadungaw sa'kin.
Hindi na 'ko nakakapit sa kanya ngunit bahagya parin magkadikit ang aming mga katawan. I couldn't stand his stern eyes and expression so I would always look away after one another. Bumaba ang tingin ko at ang parang nililipad na 'ko sa kaba lalo pa ang kamay kong parang natatakot lumapat sa kanyang dibdib ngunit kailangan.
Because if I would not hold on to him, I knew for sure I will lost my own balance. Sa paraan kung gaano kami ka dikit ay para akong nalulula. Dagdagan pa ng mga titig niyang magpapahimatay yata sa akin.
"Uh..." I tried to say anything but my mouth couldn't just produce even one word.
And my gaze? It could not just stay in one place! My heart hammered like a mad man when Austin literally saw a panic on my eyes and through my expression.
Lumunok siya bago nagsalita, pirmi ang boses at halos hindi bumubuka ng masyado ang mapupulang labi.
"Anong nangyari sa loob?" he asked firmly.
Lumagpas ang tingin niyang nakadungaw sa'kin para tignan ang bahay na pinanggalingan ko kanina. I tried to lessen our so closed distance but when I tried to step backward, I felt like his hands on my waist literally claiming me possessively.
![](https://img.wattpad.com/cover/239413117-288-k515574.jpg)
BINABASA MO ANG
Little White of Secrets (Metro Series #2)
RomanceMetro Series 2 of 3. (Completed) Addie Lane Serraño is secretly inlove with her bestfriend's brother, Louis dela Cuest. With her all bravery and stubborness to pursue the man that she thinks she do love, what will be the things she'll realize on he...