Chapter 23: Rebound

210 6 5
                                    

Chapter 23

It's true that once you are happy and contented to every moments that you have, magdadaan ang araw, bukas at buwan na hindi mo na ito mamamalayan.

It seems like once you cherish a moment, you and yourself will be get lost forawhile. You'll be get lost forawhile which sometimes can be a good thing but sometimes, it is not and it could be not.

Summer came and just like how my life got used to, I flew to France again to work in Lolo's hotel there. Bukod do'n ay abala rin ako sa mga bilin ni Mommy para sa'king birthday. Though she do all the works for it, hindi parin naiiwasan na hindi ako mag participate sa mga gusto niya. Just like for the dresses that I will be wearing. Dito niya nang ginusto magpatahi sa France, by that, madali nga akong masusukatan at makita iyon habang nagta-trabaho.

Walang gana kong pinapalagpas ang mga araw habang nage-entertain ng mga customer. May mga pilipino, dayo pero halos lahat ay mga french.

Kahit papa'no, nasanay na rin naman ako na sa France ang buhay ko sa tuwing bakasyon pero ngayong taon, hindi ko na alam. I am sad and probably homesick. Sad because again, I will not be with my friends and homesick because I undeniably miss someone so much.

"Don't be sad anymore, okay? That's just fine. Just think about the day once you are done there. For sure after that, makakauwi kana, am I right? Hmm?" si Austin sa kabilang linya, isang gabi na inaalo ako at pinapagaan ang loob gamit ang mababang boses.

Sumimangot ako, parang naiiyak na sabay yakap ng unan. "Pero matagal pa 'yon! Kakarating ko lang ng Monday at Wednesday pa lang ngayon!" walang tigil kong reklamo.

I heard Austin's chuckle on the other line. His voice sound so deep and tender. Pagkatapos no'n ay huminga siya ng malalim.

"Mabilis lang ang mga araw, Lane..." he said breathily.

Napalunok ako habang nakatagilid sa'king kama, mas lalong yumakap sa puting unan. Sana siya na lang itong yakap ko.

But wait what?! Yayakapin ko si Austin habang nasa kama kami? My gosh! My annoying brain and my hopeless romantic self!

"Alam ko naman 'yon. I just miss Draia, Kit and the rest of my friends. I saw them on our group chat. They are having fun tonight tapos ako nandito..."

"You can hang-out with them again once you get back. I could also tell Draia-"

"Don't do that!" I cut him off.

Hindi ko man siya nakikita, alam kong napapakunot na ang noo niya ngayon

"Why?" medyo umiba ang tono niya.

I cleared my throat. "W-wala naman. Baka magtaka lang 'yon pa'no tayo nagkakausap."

"When will you gonna tell her about this, anyway?"

Heto na naman kami. Ni hindi ko nga alam ano tayo, Austin. Kaya pa'no ko ito sasabihin kay Draia? Tanong ng aking isip na hindi ko kailanman isanasatinig. Lalo na sa kanya.

"Nevermind," agap niya sabay buntong-hininga.

"Hmp," ako na alam kong ikakailing niya rin ng ulo.

"Anyway, I thought you and my sister are always going out everytime you'd go home here? Maybe you two can do that again right after," he suggested.

Hindi niya alam, siya naman talaga ang nami-miss ko.

"Oo. But the reason why I am 99% sad is because I miss you..." lumiit ang boses ko.

The line went silent for seconds. I then heard him exhaled calmly right after. Akala ko nga nung una, manunuya siya sa sinabi ko but I was wrong.

"I miss you too," walang pag-aalinlangan niyang sagot na ikinawala ng aking puso. "But for now, we'll just keep in touch through calls, through this way first, alright?"

Little White of Secrets (Metro Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon