Night in Amphitheatre (Malabon Series #3)

Chapter 26

"Let's all welcome, The CEO of Beauty and Skincare product around the world, Mrs. Agusta Saniel Arevallo-Baldivia!"

Kumaway ako sa mga reporter na hindi mag kanda-ugaga sa pag kuha sa akin ng litrato. Maliliit ang hakbang ko habang nag lalakad sa gitna ng red carpet. Inalalayan ako ni Secretary Ji pa-akyat sa stage. Ngayong araw  bubuksan ang pang fifteen na branch ng Skincare product ko dito sa Paris.

"Thank you for supporting me. I promise to all of you that i will do my best." Yumuko ako.

Marami ako'ng pinag daanan para lamang mag tagumpay sa buhay. Ito ang pinangarap ko sa lahat. Ang magkaroon ng sarili'ng kumpanya at ngayon nangyari na.

Dumiretso kami ni Secretary Ji sa Van. Sinabihan ko sya na ipadala ang isa'ng representative ng main office namin sa Switzerland para sa gaganaping interview. Hindi ko ma-aasikaso ‘yon dahil may malaki'ng problema ako'ng dapat asikasuhin. Palpak ang construction team na na kuha ko sa US sa pag tatayo ng bagong branch doon. Ang laki'ng pera na wala sa kumpanya ko. Pina-ayos ko na sa Financial team kung anong dapat gawin nila.

Salamat naman sa Diyos at hindi nag reklamo sa pinadalang ko'ng pera ang pamilya ng mga Biktima.

Sa pag lipas ng mga taon, Hindi madali ang pag tatayo ng kumpanya. Marami pa ako'ng in-apply-ang company para i-approve nila ang akin. Na ubos ang pera'ng pinadadala sa akin ni Lolo dito. Kinailangan ko'ng mag trabaho at mag tipid para sa mga gagastusin. Sa awa ng Diyos, Tinulong nya ako'ng maabot ang pangarap ko.

Nabalitaan ko na humiwalay si Lolo ng tirahan sa asawa't mga anak nya. Sa BGC sya ngayon. Tinanggal nya ang magaling ko'ng tatay sa sarili nito'ng kumpanya. Palagi ako'ng na kakaramdaman ng galit sa tuwing na may nakikitang pangalan nila sa social media. Sariwa pa rin sa isip ko ang ginawa nila sa akin—sa amin ng anak ko. Pag sisisihan nila'ng lahat kung gaano ako mag hirap sa puder nila. Hindi na ako dating Agusta na sunod-sunudan sa gusto nila.

"Ma'am, Dumating na po pala ang LV casing ninyo kanina."

"Nasaan po?" Tanong ko kay Nana Lena. "Wag na po'ng Ma'am, Nana. Agusta na lang po."

"Naku talaga itong bata na ‘to. May pagkain sa kusina. Ipag hahain kita."

"Tawagin nyo na po ang iba'ng kasambahay para  sabay-sabay na tayo."

Dinala ako dito ni Aldrin at sila'ng dalawa ni Nana Lena ang tumulong sa akin upang bumalik ako sa normal na pag-iisip. Masasabi ko'ng hindi madali pero kinaya ko. Gusto ko'ng ipamukha sa mga tao'ng sinaktan at pinag laruan ako hindi nila ako basta-basta ma papabagsak. Alam ko'ng lumalabas ang interview ko sa pilipinas. Ngayon alam nila kung gaano na kataas ang narating ko—Nang walang tulong mula sa kanila.

And yes, I'm Married. Married to the man who helped me in my downs. Sya ang nag pa gamot sa akin. Kahit sinasaktan ko sya pisikal, hindi nya ako ginantihan. Sobra ang pasasalamat ko kay Aldrin. Pinakasalan ko sya sa korea kapalit ng sakripisyo nya sa akin.

Nakakalungkot lang. Na sa US sya ngayon. He's a international Doctor now.

"Hi, I miss you," Nakangusong sambit ko kay Aldrin.

"Have you eaten?"

"Syempre naman! Ikaw dapat ang tinatanong ko. Kumain ka na ba?"

"Yes, Baby."

"Kailan uwi mo dito?"

"I don't know. I'll check my schedule later. You want bag? LV? Dior?"