Night in Amphitheatre (Malabon Series #3)

Chapter 32

P.s share ko lang. Hindi ko na save ‘yong 30k word na in-edit ko sa TSIK. Hay. Buhay nga naman. Normalize blaming Agusta Saniel for this.

"This is aldrin.... Your husband."

Nawala ang mga ngiti sa labi ko. Tinanggal na nya ang takip sa mata ko. I did'nt expect this coming.

"What are you doing here? I thought, na sa state ka?" Gulat na tanong ko!

"I wanted to surprise that's why hindi na kita tinawagan pa. Huminto ako rito sa Hyatt hotel para kumain but, then, i saw you. What are you doing here?"

"Hmm..."

What am i supposed to say? Naloko na!

"Obviously... I'm having a dinner with my client."

"Ah, A business. Okay. Ano'ng oras ang tapos ninyo para sabay na tayo'ng umuwi?"

"I-I don't know. Pwede'ng ma-una ka na? Just text my Ate para ma-sundo ka near katipunan."

Hinalikan nya ang pisnge ko. "Mag kita tayo sa bahay."

Balisa ako pag alis niya, kinakabahan na baka malaman kung sino'ng kasama ko. Malalagot ako sa asawa ko!

Nag-iwan ako ng note at pera sa lamesa. I can't do this anymore! Ayoko'ng pumasok sa gulo.

"Aldrin!" Tawag ko.

Huminto sya sa pag lalakad. "Ow? Done?"

Tumakbo ako papunta sa kanya. " Let's go home? I'm going to cook food for you. I know, you're tired."

Umusbong ang konsensya ko pag tingin sa Entrance ng Hotel. Pinag mamasdan kami ni Chef Montini. A painful reaction is written in his face.

I'm sorry.

Tuwang-tuwa sila Lolo at Ate pag kita kay Aldrin. Masya kami'ng nag dinner na apat.  Hinilot ko ang likuran nya pag dating namin sa kwarto, Halatang pagod sa byahe.

"You want hug, Sweetie?" Malambing na tanong ko.

"I miss your hugs."

Tumabi ako sa kanya at yumakap.

"A-Aldrin," Suway ko.

"Why? You didn't miss me?"

"I miss you but i'm tired. Please, Stop."

Tinigil nya ang pag halik sa leeg ko. Inalis rin ang kamay sa may pwetan. Bumuntong hininga ako matapos nya'ng tumalikod sa akin. Kinabukasan, hindi nya ako pinansin.

"Where's Chef Montini?" I ask.

"Na sa restaurant po, Ma'am."

I saw him, Smiling. Punong-puno ng positive vibes ang kabuoan ng restaurant. Kumaway sya sa akin kaya naman lumapit ako sa gawi nya. Inabot ko ang niluto'ng cupcake.

"Sorry, iniwan kita kagabi."

"Ayos lang. Asawa mo naman ang pinuntahan mo," May halo'ng lungkot ang boses niya.

Iniwas ko ang tingin. Nadudurog ako sa reaksyon nya. 

"Ang tamlay mo?" Nag aalalang tanong ko. "May sakit ka ba? Bakit ka pa pumasok?"

"I'm fine. Kaya ko pa n—"

"Chef Montini!" Gulat na sigaw ko!

Bigla sya'ng na walan ng malay. Binuhat nila si Chef Montini patungong kotse ko! Dadalhin ko sya sa Hospital! Baka kung anong mangyari sa isa'ng ‘to. Tiningnan ko sya sa front mirror.