Hayat bittiğini sandığın an başlarmış.
Çocukluğumun geçtiği mahalleye son bir kez baktım .hayat ne kadar garipti küçükken sorsanız bu sokaktan taşınmam ,arkadaşlarımdan ayrılmam ,onu bırakamam! bunu bırakamam! falan derdim .heleki benim gibi herşeye kolaylıkla bağlanan biriyseniz . Vazgeçmeniz daha zor olurdu . Oysa şimdi sanırım en çok ben gitmek istiyorum bu mahalleden hatta bu şehirden .
Odamdaki, yani artık eski odamdaki kolileri aşağı indirip arabaya koydum annem ve babam komşularla vedalaşıyordu .erkek kardeşim ise arkadaslariyla konuşuyordu . Belki de ailem benimde arkadaşlarımla vedalasmami bekliyordu ama ben kimseyle konuşmadan buradan gitmek istiyodum artık çünkü ne güvenebileceğim biri vardı burada ne de beni uğurlamaya gelecek kadar bana değer veren biri vardı. insanlar cok acimasizdi... Kulaklığı kulağıma takım çalma listemden BTS in airplan şarkısını açtım .
"Son bir nefes ,ağlamamaliyim ,şimdi olmaz"
Akmak için gözüme hücum eden yaşları geri gönderdim .ve kimseyle konuşmadan arabaya bindim . arkamdan kötü konuşacakdı insanlar, "onca yıl elimizde büyüdü bir allahısmarladık bile demedi. " diyceklerdi. ama kimin umrundaydı.
Onlar onca yıl ellerinde büyüyen kıza güvenmişlermiydi?...
Ah peki çok hızlı ilerledim biraz geri sarmaliyiz öyle diyilmi ...
Merhaba bu benim ilk hikayem o yüzden hatalarım olabilir ve bunun için şimdiden özür dilerim . İlk bölüm fazla kısaydı .ama söz ilerleyen bölüm daha uzun olucak . giriş bölümünü umarım beğenirsiniz . Yorum yazmayı unutmayın bir sonraki bölümde görüşmek üzere...
Kitaba başlama tarihinizi yazmayı unutmayın lütfen...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
çakıl taşları
ChickLitBir avuç taşı sallamışlar ve atmışlar yere, Her bir taş düşmüş bir başkasının önüne. Bir müzik başlamış, müzik kutusu içinde, Aşk ve arkadaşlık hissedilmiş yürekte, Geçmişe mazi denilmiş, dayanmış yinede birleşmiş her taş ve kaymış gökyüzünde...
