çakıl taşları

Süpriz

  Biliyomusunuz her insanın bir yıldızı varmış. Ve derlerki o yıldızlar söndüğünde yada kaydığında insanlar ya ölürmüş ya da hayatının anlamını kaybederlermiş. Ama dikkat edin. Çünkü hiç bir yıldız tek başına yok olmazmış. Eğer bir yerle bir Yıldız yok oluyorsa, başka bir yerde onun ruh eşi olan yıldızda yok olurmuş. Çok ilginç dimi.
   Rüzgarla birlikte hastaneden cıkarak taksiye bindik. Taksiciye iğrenç olduğunu düşündüğüm bir İngilizce'ye adresi tarif ettim. Yol boyu bişeyler anlamaya çalışan rüzgar suratıma bakmıştım sadece. Bense soru sormasın diye yüzüne bile bakmamış görmemezlikten gelmiştim. Sonunda taksi devasa eğlence parkının önünde durduğunda, önce ben indim taksiden. Sonra rüzgarın inmesine yardım ettim. Sandalyeyi hastanede bırakmıştım dolayısıyla benden destek alıyordu rüzgar şu anda. Parkın girişinde durarak bana döndü.
-neden buraya geldik?
-yanlızca eğlenmek için.
-nasıl?
-soru sorma rüzgar.
  Diyerek onu hızla yürütmeye başladım. Önce çarpışan arabaya bindik. Bne arabayı sürerken rüzgar yanımda oturmuştu. Deli gibi herkese çarpıp yerimde zıplarken,rüzgar gülerek belimden tutarak benim araçtan fırlamamı engelliyodu. Açıkcası ona yük vermemeye çalışırken bunu belli etmemeye de çalışıyordum. Çarpışan araçtan inerek hız trenine bindik. Tren en tepeden aşağı inerken ikimizde ellerimizi kaldırmış cığlık atmıştık. Korku treninde ise tek cığlık atan bendim. Rüzgarsa halime saatlerce gülmüştü. Geldiğimiz yerin bir tarafı panayırdı. Orada tüfekle bolon patlatmaya çalıştık. Ama ben Bi tane vuramazken, rüzgar da vuramamıştı. O vurdu dememi bekliyordunuz dimi. Ama hayır zaten hileli yapıyorlardı bu oyunları. Rüzgar tekrar denemek için ısrar etsede onu kolundan cekerek pamuk şeker standına getirdim. İki pamuk şeker ve iki elma şekeri aldık. Onları yemeğe çalışmak ölüm gibiydi ama. Saatlerce eğlence alanında dolaşmış ve her oyuna katılmıştı. Parktan çıktığımızda neredeyse hava kararmıştı. Buda rüzgarın cevap vermesi için zamanın daraldığını gösteriyordu. Ve benim de ikna etmem için sürem daralıyodu. Rüzgarı kolundan cekerek sıkıca sarıldım.
-bu ne içindi. dedi.
-bu ölene kadar yapıcağım bir vedalaşma. Sonuçta iki ay sonra ikimizde bu duyguyu tadamıycaz.
Dedim.
    Rüzgarın anında yüzü düşmüştü. Ama onun yanan canının bin katını ben hissediyordum şu anda. Ayağımdaki topuklu ayakkabıları cıkararak cıplak ayak kaldırıma bastım. Soğuk kaldırım taşları ürpermeme neden olurken, rüzgara dönüp yere eğildim. Ve ona da ayakkabılarını cıkarmasında yardım ettim. Yanlızca beni izleyen rüzgar benim gibi yerden ayakkabılarını alarak bana döndü.
-bunu neden yaptık?
-çok soru soruyorsun rüzgar. Yanlız anı yaşayalım lütfen. Ama merak ettiysen. Ölmeden önce yapılacaklar listemde sevgilimle cıplak ayak sokakta yürümek vardı. Dedim.          
    Ve sonra boştaki elimle Elinden tutarak yürümeye başladım.
-listemi asla iki ayda tamamlayamayız. Cok eksik kalıcam. Diğerleri de öyle tabi bir kardeşlerini kaybedecekler sonuçta. Düşünsene rüzgar ya sen onlardan birini kaybetseydin. Ayy Allah korusun. İyiki onlar senin durumunda değiller. Onların içten içe yaşadığı açıyı sen yaşamıyorsun. Eğer öyle olsaydı, yıkılırdın onlar gibi. Dedim.
     Rüzgar hiç konuşmamış ve öylece yeri izlemişti. Konuşmam boyunca. Hiç bir ifade yoktu yüzünde belki acımasızcaydı böyle konuşmam. Ama onu kaybetmemek için her şeyi yapardım.
  Yorulduğunu söylediğinde taksiye binerek hastaneye geldik. Ona destek olup odasına cıkmasına yardım ettim. Odaya girdiğimizde öylece kalmıştı rüzgar. Çünkü bunu beklemiyordu. Herkes buradaydı. Cocuklar, rüzgarın babası, bizimkilerin aileleri ve hatta annem, babam ve kardeşimde. Doktorlar bile buradaydı. Hemşireler hazırda bekliyorlardı. Koca oda insan kalabalığından küçücük duruyordu.
Rüzgar bana dönerek,
-sen biliyordun dimi dedi.
-açıkcası bazı kişiler banada sürpriz oldu dedim. Babama bakarak.
  Rüzgar önce odadaki herkesi bir süzdü. Sonra bana dönerek,
-peki madem doktor hanım. Kendimi sizin başarılı ellerinize bırakmaktan mutluluk duyarım. Dedi...