Monoma x Reader (Bnha x Reader)

En iyi arkadaş

Beğenin lütfen 🔪

Yorum da yapın ağlicam yeter

"Yau! Yau!" Katsuki'nin bana doğru bağırarak koşması ile ona döndüm.

Bu sefer sinirli değildi, daha çok aceleci gibiydi.

"Ne? Ne oldu?"

"Okuldan kaçacağım, beni oyala. Olur mu?"

"Neden kaçıyorsun lan? Aizawa sensei ağzına sıçar."

Omuzlarımdan tuttu ve beni hafifçe sarstı. "Hadi ama! Sen yaparsın! Teşekkürler!"

"Hey!" Beni dinlemeden direkt çantası ile okul kapısından koşarak çıktı.

Ne için olduğunu bilmiyordum ama bir yalan uydurmam gerekecekti.

Sınıfa girdim ve sırama oturdum. Midoriya bana doğru yaklaştı. "Yau, Kacchan nerede biliyor musun?"

"Okuldan çıktı, senseiye bahane uydurmam gerekecek."

"Okuldan mı çıktı? Neden?"

"Ben de bilmiyorum."

Kafasını salladı ve yerine gitti.

Birkaç dakika sonra ise Aizawa sensei geldi.

Yoklama almaya başladı. "Yau?"

"Burada."

"Bakugou?"

Sınıfta sessizlik olunca Aizawa sensei gözlerini Bakugou'nun sırasına çevirdi. "Bakugou nerede?"

"Sensei şey, o hasta da. Yurtta duruyor."

"Hasta mı?" Kaşları çatıldı, "Neyi var?"

"Midesi bulanıyordu, ateşi vardı."

Birkaç saniye daha bana baktı ve bir şey demeden önüne döndü.

Yoklamaya devam edince rahat bir nefes alarak sandalyeme yayıldım.

2 ders geçmişti, Katsuki'nin nerede olduğunu merak ettiğim için bahçeye çıkarak onu aradım. 3. çalışta açıldı.

"Alo?"

"Neredesin?"

"Dışarıda."

"Onu ben de biliyorum. Ne yapıyorsun?"

"Hediye alıyorum."

"Ne hediyesi?"

"Deku'nun doğum günü için."

"Yuh! Sen onun için hediye mi bakıyorsun?"

"Yau, boş yapma. Söyledim diye yarım saat laflarını dinleye-"

Cümlesi büyük bir patlama sesi ile kesildi. İrkilerek telefonu kulağımdan çekip ekrana baktım. Arama hâlâ devam ediyordu.

Tekrar kulağıma dayadım. "Katsuki? Hey! Neler oluyor? Katsuki!"

Telefonun diğer tarafından sadece insan çığlıkları geliyordu.

Şok içinde telefona baktım ve cebime koyarak hızlıca okuldan çıktım.

Şu an yaptığım çok etik değildi. Ama en yakın arkadaşıma bir şey olduğunu düşünmek, ayrıca telefonda patlama sesi duymak istemsizce vücudumu hareket ettiriyordu.

Caddeye çıktığımda insanların kaçtığı yönün tersine doğru koşmaya başladım. Villain saldırı olmalıydı.

İnsanlardan duyduğuma göre elleri ile zincir yaratabilen ve uçan biri etrafa saldırıyordu.

İlk önce saldıran kişiyi gördüm. Hızlıca etrafa baktığımda Katsuki'yi duvar kenarında gördüm. Alnı kanıyordu.

Hızlıca ona koştum ve eğilerek kafasına baktım. "İyi misin?"

Yarası ağır değildi. Hatta derin bile değildi. Şanslıydı.

"Ölmedim, merak etme."

Kolundan tutarak onu kaldırdım. Bize doğru yaklaşan bir şey olduğunu fark ettiğim an arkamı dönerek önümüzü alevlerle kapladım. Bize doğru yaklaşan zincirler yavaşça küle dönüşüp kayboldu.

"Orospu çocuğu."

Oraya tek başıma gidemezdim. Kendisi havadaydı ve ben uçamıyordum.

"Havaya gidemem. Alevim ile karşılık versem de kaçabilir. O uçabiliyor."

"Aklımda bir fikir var."

Kafamı ona çevirdim, adama çatık kaşlarla bakıyordu. Kendinden emin gibi bana döndü.

Sadece birkaç saniye içinde planı anlattı. Kendine çok güveniyor gibiydi. Onu onayladım ve caddenin ortasına geçtik.

Elini tuttum ve ayaklarıma güç aktararak dönmeye başladım. Dönme hızı ile onu adama doğru fırlattım. Adamın hizasına geldiği an özel hareketini yaparak adamı büyük bir patlamanın etkisinde bıraktı.

Adam karşı duvara çakılarak yere düşmüştü. Birkaç dakika sonra ise polisler, ambulans ve bazı kahramanlar geldi.

Ambulansın arkasında öylece otururken Katsuki bana doğru yaklaştı. Alnı sargılanmıştı.

Yana kaydım ve o da yanıma oturdu.

"İyi iş çıkardın. Patlaman çok havalıydı."

"Fırlatışın çok iyiydi."

"Neden bu plana bu kadar güveniyordun? Seni fırlatamayabilirdim. Başka bir şey olabilirdi."

"Plana değil, sana güveniyordum."

Güven kelimesinin kalbimi acıtması ile ona döndüm.

Omuz silkti, "En iyi arkadaşımsın. Sana her zaman güveniyorum."

Güven...

Gerçekleri öğrenseydi... Ne diyecekti?

Benden nefret mi ederdi?

Gözümün yaşardığını fark etmiştim. Kaşları çatıldı. "Sen iyi misin?"

Kollarımı ona sardım ve gözümden birkaç damla yaşın düşmesine izin verdim.

"Özür dilerim..."

"Ne? Neden?"

Yaklaşık 1 dakika daha öyle kaldım ve gözlerimi silerek ondan ayrıldım. Gülümsedim, "Hiç, sadece söylemek istedim."