Monoma x Reader (Bnha x Reader)

Sorun ne?

Beğenin lütfen 🔪

Yorum da atın

"Shigaraki benden daha önce biliyordu, Yau."

Abimin son söylediği şey aklımdan çıkmıyordu. Hiçbir tepki verememiş, öylece evden çıkmıştım.

Shigaraki Dabi'den önce biliyordu.

Shigaraki Dabi'den önce Monoma ve diğerleri ile yakın olduğumu biliyordu.

Ama hiçbir şey söylemedi. Hiçbir şey yapmadı.

Neden yapmadı?

Düzeleceğimi mi düşündü?

Günlerce hiçbir tepki vermemiş, bugün ise bir şey söylemeyeceğini söyleyip yanımdan kalkıp gitmişti.

Bu iyi bir şey değildi.

Bizi tanımayanlar bir şey demediği için kızgın olmadığını sanabilirdi.

Ama aslında çok fazla şey demek istediği için bir demeyeceğini söylemişti.

Çünkü içinde tuttuğu tüm öfkesini benden çıkaracağını biliyordu.

Okul bahçesine girdiğimi fark etmiştim, ama hâlâ etrafa bakmıyordum. Aklım hâlâ abimlerdeydi.

"Nepenthe?"

Monoma'nın sesi ile irkildim ve sesin geldiği yöne döndüm. Sağ çaprazımda bana bakıyordu.

"Yorgun olduğunu söylemiştin, bensiz dışarı mı çıktın?"

Artık yakın olmamalıydım.

Kimseyle yakın olmamalıydım.

Ben haindim.

Ben onlardan değildim.

"İşim vardı." Yurda doğru yürümeye devam ettim.

Peşimden geldiğine dair adım seslerini duyuyordum. "Ne işi?"

"Seni ilgilendirmez."

"Neden ya? Ne yaptın? Özel bir iş mi?"

"Evet. Özel."

"Söylesene."

"Özelin anlamını bilmiyorsan internetten bakabilirsin."

"Hey, bir şeyin mi var?"

"Hayır."

"Emin misin?" Bileğimi tutup beni kendisine çevirdi.

Gözüm bileğime kaydı.

Yakın olmamalıyım.

Hızlıca elimi kendime çektim. "Bana dokunma."

Şaşırmış gibiydi. "Sorun ne? Önceden izin veriyordun."

"Artık vermiyorum."

Önüme döndüm ve hızlı adımlarla yurda gitmeye devam ettim.

Tam kapıdan gireceğim sırada tekrardan beni durdurdu. Zaten kendime olan öfkemi başkasından çıkarmak istemiyordum ama beni zorluyordu.

Kolumu bu sefer daha sert bir şekilde kendime çektim. "Beni rahat bırak!"

"Neden anlatmıyorsun? Arkadaşız."

Derin bir nefes aldım.

Haindim ama bir anda aramı bu kadar bozamazdım. Bu sefer de onlar şüphelenirdi.

Gözlerimi birkaç saniyeliğine kapadım ve geri açtım. Meraklı gözler anlatmamı ister gibi bakıyordu.

Ama anlatabileceğim bir şey değildi.

"Monoma. Yalnız kalmak istiyorum. Lütfen rahat bırak."

Birkaç saniye yüzüme baktı ve bir adım geri çekildi. "Peki o zaman. Daha sonra anlatırsın."

Hayır.

Bir şey demeden yurda girdim.

Mina, Kaminari, Jirou ve Kirishima salonda oturuyordu.

"Selam dostum!"

"Yau! Neredeydin?"

"Hoşgeldin Yau!"

Merdivenleri çıkmaya başlarken kısaca cevapladım. "Selam. İşim vardı."

~~~~~~~~~~~~~~~

Kapının ardı ardına çalması ile kulaklığımı kulağımdan çıkardım ve bağırdım. "Ne var?!"

"Yau?"

Katsuki.

"Evet?"

"Ne oldu? Aç şu kapıyı."

"Yorgunum, uyuyacağım."

"Saatlerdir odadasın, bir sorun var. Diğerleri de iyi olmadığını söyledi. Hasta mısın?"

"Hayır, iyiyim. Yorgunum sadece."

"Kapıyı aç. Bakacağım."

"Neye bakacaksın? İyiyim diyorum."

"Monoma'da senin için endişeli. Bir sorun olduğunu söylüyor. Aç hadi."

"Açmayacağım."

"Yau! Şu siktiğimin kapısını patlattırma bana! Aç bir bakayım sana!"

Öfkeyle yerden kalktım ve kapıyı sertçe açtım. O kadar sert açmıştım ki Katsuki irkilmişti.

"Gördün mü? İyiyim ben."

Kaşlarını çatarak baştan aşağı beni süzdü. "Sorun ne? Bir şeye kızgınsın."

Burun kemerimi sıktım ve başımı kapı pervazına yasladım. "Katsuki. İyiyim. Lütfen beni yalnız bırak."

Yine sessizlik oldu. Yaklaşık 5 saniye sonra mırıldandı. "Peki... İstediğin zaman konuşabiliriz."

"Evet, teşekkürler."

Keşke konuşabileceğimiz bir konu olsa.

Kapıyı kapattım. Sırtımı kapıya yaslayarak yere oturdum ve tuttuğum tüm göz yaşlarını akması için bıraktım.