Monoma x Reader (Bnha x Reader)

Durduramamak

Beğenin lütfen 🔪

YORUM DA ATIN YORUM

Öğretmenler nerede bilmiyorduk. Belki başka bir tarafta alevlerin arasında kalmışlardı, belki başkaları ile savaşıyorlardı... Ama şu an burada yalnızdık.

"Öldürmeyin! Sadece durdurun!"

"Yau! Ne saçmalıyorsun!"

"Lütfen! Sadece durduralım!"

Şu an herkesin güveni bana karşı sarsılmıştı, biliyorum ama yapabileceğim bir şey yoktu. Alevlerin ortasında, yer parçalanırken, Shigaraki yeni, garip bir özgünlük kullanırken gidip diğerlerine kendimi açıklayamazdım.

Alevlerimi Dabi'nin alevlerine ters olarak ortaya çıkardım ve alevleri biraz da olsa durdurdum.

"Abi, lütfen dur! Özür dilerim!"

"Ah... Özür. Ne kolay bir şey, değil mi?"

Gözlerine bir umutla baktım. Belki bir duyguyu görürüm diye ama... Gördüğüm tek şey bir hiçlikti.

Shigaraki'de en azından hayal kırıklığı görmüştüm, bir duyguyu anlamıştım ama Dabi... Tamamen bitmişti.

Alevleri bir anda tekrardan büyünce hızlıca geriye gittim.

"Bu piçler... Nasıl duracak?!"

Katsuki'ye baktım, "Bilmiyorum..."

Yaklaşık yarım saat geçmişti. Hâlâ savaşıyorduk.

Tam Dabi'ye tekrardan saldıracağım sırada Shigaraki'nin, Katsuki'ye doğru saldırdığını gördüm. Ama Katsuki bunu görmemişti.

Vücudundan çıkan uzun şeyler Katsuki'ye ilerlerken nasıl olduğunu kendim bile anlamadan saniyesinde Katsuki'nin yanına koştum.

Ama yapabildiğim tek şey onu ittirebilmek olmuştu.

Karnıma saplanan acı ile dişlerimi sıktım. Birkaç saniye sonra o şey vücudumdan çıktı.

Yorgun ve acı dolu gözlerle Shigaraki'ye baktım. Bu sefer gözlerinde tek bir şey görüyordum, korku.

Eskiden ailesine ne olduğunu biliyordum. Bu onun travmasıydı. Dabi her ne kadar artık kardeş değiliz dese de o bununla ilgili bir şey dememişti.

Bana yanlışlıkla saldırması... Ailesine yanlışlıkla saldırması ile aynı şeydi.

Bir anda tüm güçlerini durdurdu, yere indi. Aramızda metreler olmasına rağmen elini bana doğru uzattı, "Yau..."

Aniden midemin bulanması ile kan kustum. Geriye doğru düşerken sıcak bir bedenin beni tutması ile onun kucağına düştüm.

"Yau?! Hey! Güzelim! Lütfen dayan!"

Gözlerim daha fazla dayanamadı ve karanlığa gömüldü.

~~~~~~~~~~~~~~~

2 hafta sonra:

Gözlerimi yavaşça açtım, ışık o kadar parlak gelmişti ki nerede olduğumu anlamıyordum.

"Cennet?"

"Nepenthe..."

Tanıdık ve sevdiğim ses tonunu duyunca başımı çevirdim, Monoma tam yanımda elimi tutmuş bana bakıyordu.

"Uyandın!"

Bir anda ayağa kalktı ve koridora koşup doktorları çağırdı.

Doktorlar gelmiş, beni kontrol etmiş, iyi olduğumu söylemiş ve gitmişlerdi.

"Abimler ne oldu?"

"Yakalandılar."

"Nasıl?"

"Shigaraki seni yaraladıktan sonra şoka girdi, tek bir hareket yapmadı. Onu kolayca yakaladık. Dabi ise... Öfke krizi tarzı bir şey geçirdi, alevler daha da büyüdü. O sırada öğretmenler geldi ve Aizawa sensei onun özgünlüğünü silebildi. Öyle durdurduk."

Yıllardır beni büyüten, beni koruyan, hatta benimle büyüyen insanların durumunu bu şekilde duymam bana çok ağır geliyordu.

Onları da anlıyordum.

Anlıyordum ama ne yapacağımı bilmiyordum.

"Peki... Diğerleri? Katsukiler falan?"

"Onlar iyi. Yaralananlar vardı, herkes hâlâ hastanede ama durumları ağır değil. Katsuki seni merak ediyordu. En merak eden de oydu. Onu kurtardığın için çok sinirliydi. Komada kaldın, 2 hafta."

Şok içinde gözlerim büyüdü. "Ne? 2 hafta mı?!"

Kafasını yavaşça aşağı yukarı salladı. "Onu korurken yaralandığın için o da hastanede öfke krizi geçirdi. Ağlarken küfürler edip rastgele yerlere vurmaya başladı. Doktorlar ona sakinleştirici vermişti."

Bir şey demedim. Devam etmesini istedim.

"Şu an tüm okul gerçeği biliyor... Bu yüzden kolay dışarı çıkıp hareket edebileceğini sanmıyorum."

"Benden nefret mi ediyorlar?"

"Nefret değil, sadece... Bilmiyorum. Herkes, sen hain olduğun için şoka girmişti. Şu an ise daha sakinler. Hatta uyanmana sevindiler."