×Ο Αναρχικος×

Κεφάλαιο 52

"ΟΧΙΙΙ" λέω κατευθειαν και πέφτω κλαίγοντας στην αγκαλιά του Κώστα.

"δ.δεν.ν γίνεται να έφυγε έτσι" λέω και κοιτάζω τα βουρκωμενα μάτια του όπου δάκρυα έπεφταν και από αυτόν.

"όχι όχι δεν γίνεται" λέω και φεύγω από την αγκαλιά του και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο.

κατευθείαν πιέζω το στήθος του για να τον βοηθήσω να επανέλθει.

πλησιάζω το στόμα του και φυσαω μέσα και μετά ξανά πιέζω το στήθος του.

"σε παρακαλώ Στέφανε , δεν γίνεται να με αφήσεις πίσω" λέω καθώς δάκρυα πέφτουν από τα μάτια μου .

ξανά κάνω άλλη μια φορά το ίδιο πράγμα αλλά τίποτα.

"ΣΤΕΦΑΝΕ ΞΥΠΝΑ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΊΟ" του φωνάζω .

λες και θα με ακούσει .

τα παρατάω και πέφτω πάνω στο άψυχο σώμα του .

τον αγκαλιάζω όσο πιο δυνατά μπορώ .

το σώμα του είναι παγωμένο.

"όχι δεν γίνεται να με αφήσεις " λέω και πέφτω πάνω του κλαίγοντας.

" Αλέξια ότι και να κάνεις τώρα δεν μπορείς να τον επαναφέρεις" μου λέει ο Κώστας ενώ μπορώ να καταλάβω από την φωνή του ότι είχε σπάσει.

τότε όλοι μπήκαν στο δωμάτιο με δάκρυα στα μάτια και στάθηκαν δίπλα από το κρεβάτι του Στέφανου.

" θα ξανά ειδωθουμε κάποια στιγμή" είπαν όλοι έχοντας το χέρι στην καρδιά τους και κοιτάζοντας πάνω στον ουρανό.

βσκ το ταβάνι κοιτούσαν αλλά καταλάβατε.

τότε όλοι έπεσαν πάνω του και τον αγκάλιασαν για μια τελευταία φορα.

ένας γιατρός μπήκε μέσα .

"συγνώμη για την ενόχληση αλλά πρέπει να τον πάρουμε" είπε αλλά κατευθείαν πήγα προς το μέρος του .

"εσείς φταίτε που έφυγε " είπα και άρχισα να τον βαράω στο στέρνο.

"Αλέξια" μου λέει η Ισμήνη και με παίρνει από πάνω του βάζοντας με στην αγκαλιά της .

"αυτοι φταίνε" της λέω ενώ δάκρυα δεν σταματαγαν να πέφτουν από τα μάτια μου.

"ηρέμησε κοριτσάκι μου , ηρέμησε" μου λέει καθώς μου χάιδευε απαλά τα μαλλιά μου προσπαθώντας να με ηρεμήσει.

"όλα θα πάνε καλά" μου είπε και με έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά της .

ο γιατρός πήγε προς το κρεβάτι όπου βρισκόταν το άψυχο σώμα του Στέφανου και το μετακινεισαι έξω από το δωμάτιο.