×Ο Αναρχικος×

Κεφάλαιο 22

Μετά από μια εβδομάδα

Αλέξια POV

Έχει καταντήσει βαρετό πλέον να ακούω όλο ότι κάποιος μου μιλάει αλλά να μην μπορώ να ανταποκριθω .

Πάντως αυτές τις 2 τελευταίες μέρες καταλαβαίνω ποιος μου μιλάει .

Πριν λίγο στο δωμάτιο από ότι κατάλαβα ήταν η Ισμήνη και μου μίλαγε

Τους έχω συγχωρέσει γιατί όλοι τους μου ζήτησαν συγνώμη και πως δεν έγινε έτσι όπως νόμιζα

Θέλω τόσο πολύ να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορώ

Πφφφ

Ακούω την πόρτα και βήματα να έρχονται προς τα εμένα

"Εμ γεια σου " ακούω τον Στέφανο να λέει

Πρώτη φορά τον ακούω , μπορεί να ερχόταν τις άλλες μέρες αλλά όπως είπα δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τις φωνές τους

"Ο γιατρός είπε ότι τα πας καλύτερα και ότι μπορεί να ξυπνήσεις σε λίγες μέρες , το εύχομαι . Ξύπνα ρε Αλέξια μας έχεις λείψει " είπε καθώς μου άγγιξε το χέρι

( Σημείωση : δεν ξέρω τώρα όσοι είναι σε κόμμα άμα μπορούν να αισθανθούν όταν κάποιον τους αγγίζει ή να ακούνε απλός αυτά τα λέω από όσα έχω διαβάσει από το wattpad)

Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου

Έλα λίγο ακόμα θέλω

Λίγο δύναμη ακόμα

Ναι τα κατάφερα

Μόλις τα ανοίγω τα πεταριζω λίγο γιατί ο ήλιος με ενοχλεί στα μάτια

Αφού αρχίζω να βλέπω γυρνάω προς την μεριά του Στέφανου , ο οποίος δεν με έχει παρατηρήσει ακόμα και είναι έτοιμος να σηκωθεί

"Γεια σου " του λέω και χαϊδεύω την παλάμη του με τον αντίχειρα μου

Εκείνος με το που με άκουσε γύρισε το κεφάλι του έτσι ώστε να με αντικρίζει

Με το που με είδε ότι ξύπνησα πήρε το στυλ αγελάδας

"Αλέξια" είπα χαρούμενα αφού κατάλαβε ότι ξύπνησα και με πήρε κατευθείαν αγκαλιά

Με το που βγήκε από την αγκαλιά με αντίκρισε

Ο φακ μαλακά ήμασταν αρκετά κοντά

Κοίταζε μια τα χείλη μου μια τα μάτια μου καθώς πλησίαζε πιο πολύ

Τα χείλια μας είχα σχεδον ακουμπήσει μέχρι που μπαίνει μέσα ο γιατρός