×Ο Αναρχικος×

Κεφαλαιο 57

Αλεξια POV

Ανοιγω τα ματια μου με δυσκολια και διακρινω εναν ασπρο τοιχο .

Γυρναω το κεφαλι μου και στα διπλα κρεβατια βλεπω καποια αλλα ατομα, κοντα στην ηλικια μου να ειναι ξαπλωμενα στο κρεβατι .

"Ο ξυπνησατε " μου λεει η νοσηλευτρια και γυρναω το κεφαλι μου προς αυτην και την βλεπω να μου χαμογελαει .

"Ε , τι εγινε ακριβως ;" την ρωταει καθως πιανω το κεφαλι μου που ποναει .

"Σας χτυπησε ενα αμαξι "

Ωχ ναι , το αμαξι .

"Και σας εφερε ενα αγορι μεχρι το νοσοκομειο " μου λεει

"Το αγορι αυτο ξερετε αμα εχει φυγει ;" την ρωταω και απο μεσα μου ευχομαι να ειναι ακομα εσω .

Εκτος το οτι θελω να δω ποιος ειναι , θελω να τον ευχαριστησω κι ολας . 

"Νομιζω ειναι εξω απο το νοσοκομειο , μπορειτε να τον δειτε απο το παραθυρο" μου λεει και κανω μια αποτομη κινηση για να σηκωθω και βλεπω αυτο το μαυρο που βλεπει συνηθως καποιος οταν σηκωνεται αποτομα .

"Οπα περιμενετε να σας βοηθησω " μου λεει και αφηνει κατω τον φακελο που κραταγε.

Μου πιανει το χερι που με σηκωνει .

Πω , νιωθω το κεφαλι μου που βαρυ .

Με πηγαινει με αργα βηματα προς το παραθυρο .

Κατευθειαν πεφτει το ματι μου πανω στον κωστα και στην ισμηνη .

Λογικα θα τους ειδοποιησε το νοσοκομειο .

Απο διπλα τους στεκεται ενας αρκετα γεροδεμενος τυπος και ειναι ετοιμος ο κωστας να τον χτυπησει .

"Να αυτος εκει ειναι που σας εφερε στο νοσοκομειο , νομιζω τον λενε στεφανο " μου λεει και μου χαμογελαει .

Αχ τι μου θυμησε τωρα .

Αυτη η πλατη μου ειναι αρκετα γνωστη.

Εκεινη την στιγμη με κοιταει η ισμηνη και εκει που παω να της χαμογελασω κατευθειαν μενω καγκελο .

"ΣΤΕΦΑΝΕ ;" φωναζω με δακρυα στα ματια .

"Ναι ετσι τον λενε " μου λεει η νοσοκομα .

Στον χαβα της αυτη .

Κατευθειαν αρχιζω να τρεχω προς την πορτα .

"ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΤΑΙ , ΘΑ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙΤΕ " μου φωναζει η νοσοκομα αλλα την γραφω .

Κατεβαινω τα σκαλια και παω προς την κεντρικη εισοδο / εξοδο .

Τον βλεπω να φευγει με γρηγορα βηματα .

Αμα πιστευεις οτι θα φυγεις εισαι γελασμενος .

Αρχιζω και τρεχω απο πισω του ομως ο Κωστας βαζει μπροστα το χερι του.

"Μην " μου λεει με την ελπιδα οτι θα τον ακουσω .

"Φυγε απο μπροστα μου " του λεω και του κατεβαζω το χερι .

Παω να τρεξω αλλα δεν τον βλεπω πουθενα .

Κοιταζω προσεκτικα και διακρινω μια αντρικη φιγουρα να τρεχει απο μακρυα.

Αυτος ειναι .

Ξανα αρχιζω να τρεχω .

Εχω κουραστει πολυ, αλλα δεν θα σταματησω .

Τον βλεπω να σταματαει για να παρει ανασα.

Τωρα θα τον προλαβω .

Υπεταχυνω οσο πιο πολυ μπορω και μπορω να πω οτι μειωσα αρκετα την αποσταση μεταξυ μας .

"ΣΤΑΜΑΤΑ" του φωναζω για να σταματησει να τρεχει .

"ΣΤΑΜΑΤΑ ΓΑΜΩ " του ξανα λεω αλλη μια φορα και σταματησε .

Η αποσταση μας ηταν περιπου 1 με 2 μετρα .

Ηταν γυρισμενος με την πλατη και δεν μπορουσα να τον δω .

Αρχισε να ψυχαλιζει .

"Γυρνα να μς κοιταξεις στα ματια αμα εχεις τα αρχιδια " του λεω και με αργες κινησεις γυριζει προς τα εμενα .

Αυτο το προσωπο .

Αυτο το προσωπο που μου ειχε λειψει τοσο καιρο .

Που εκλαιγα τοσους μηνες γιατι πιστευα οτι δεν θα το ξανα εβλεπα.

Πηγαινω με γρηγορα βηματισμο προς την μερια του .

Απο πισω μου ακουω την Ισμηνη και τον Κωστα να εχουν φτασει .

Η βροχη οσο παει δυναμωνει .

Με το που φτανω μπροστα του κατεβαζει το κεφαλι του .

Σκουπιζω τα δακρυα μου .

Με το χερι μου του πιανω το πιγουνι και του σηκωνω το κεφαλι.

Αυτα τα ματια .

Ειναι ψιλο κοκκινα .

"Να σου εξ-" παει να πει αλλα κατευθειαν του ριχνω ενα δυνατο χαστουκι με οση δυναμη μου ειχε απομεινει .

" ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ , ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΣ , ΕΔΩ ΚΑΙ 6 ΜΗΝΕΣ ΕΚΛΑΙΓΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΣΕ ΕΧΑΣΑ . ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΦΤΗΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ . ΧΑΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ " του φωναζω με δακρυα στα ματια .

Η βροχη οσο παει δυναμωνει ακομα πιο πολυ.

Παω να φυγω και μου πιανει το χερι .

"Μην με ξανα ακουμπησεις " του λεω και τραβαω το χερι μου .

"Αλέξια μου" μου λεει η Ισμηνη με δακρυα στα ματια και εκεινη .

"Οτι ειπα για αυτον , ισχυει και για εσας " τους λεω και ετρεξα κατευθειαν προς το σπιτι .

~Ε