×Ο Αναρχικος×

Κεφάλαιο 12

Είμαστε ακόμα στην παραλία και η ώρα είναι περίπου 5 τα ξημερώματα .

Τον Στέφανο τον έχει πάρει ο ύπνος εδώ και κάνα μισάωρο οπότε εγώ κάθομαι και απολαμβάνω την ήρεμη θάλασσα .

Είναι τόσο ωραία και ήρεμη ,οπου  μπορείς να ξεχάσεις τα πάντα .

Το μυαλό μου καθως την κοιτάζω πάει στο να βγάλω την μάσκα του Στέφανου για να δω αυτό το πρόσωπο πίσω από την μάσκα αλλά σκέφτομαι ότι μετά θα νευριάσει

Χμμ εγώ σου λέω να το κάνεις μιας και κοιμάται δεν θα καταλάβει τίποτα

Χμμ λες ;

Ναιι!!

Οκευ ...

Σηκώνομαι και πηγαίνω πιο δίπλα στον Στέφανο . Το χέρι μου πάει στην άκρη της μάσκας και την στιγμή που πάω να του την βγάλω ακούγεται ένας πυροβολισμός .

Κατευθείαν κοιτάζω προς την κατεύθυνση όπου ακούστηκε και βλέπω ότι ήταν ένας ο οποίος στόχευε τον .... Στεφανο ;;;

ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ;;

Γυρίζω και κοιτάω από την μεριά του Στέφανου και βλέπω ότι πανω στα πλευρά του έχει εμφανιστεί μια κόκκινη κουκίδα όπου αυτό σημαίνει είναι εκεί όπου τον στοχεύει .

Κατευθείαν πανικοβαλομαι και αρχίζω να κουνάω τον Στέφανο σαν τρελή για να ξυπνήσει.

Δάκρυα έχουν αρχίσει να κυλούν από τα μάτια μου .

Ο Στέφανος μόλις ανοίγει τα μάτια του βλέπει πως είμαι και κατευθείαν σηκώνεται όρθιος.

"Τι έγινε Αλεξία ? ", Με ρωτάει καθώς φαίνεται ότι το άγχος κυριαρχεί στα μάτια του .

"Σήκω γρήγορα και πάμε να τρέξουμε θα σου εξηγήσω μετά " του έλεγα καθώς τον τράβαγα από το χέρι του για να τον σηκώσω .

Μόλις σηκώνεται ακούγεται ο ήχος του πυροβολισμού .

Κοιτάζω προς τον Στέφανο και βλέπω ότι ευτυχώς δεν τον πέτυχε.

Ευτυχώς που σηκώθηκε γρήγορα γιατί ένα δευτερόλεπτο να αργούσε η σφαίρα θα τον είχε πετύχει.

Κατευθείαν σηκώθηκε και με τράβηξε από το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε .

Καθώς τρέχαμε ακούω πάλι τον ήχο του πυροβολισμού και κατευθείαν νιώθω έναν οξύ πόνο στο πόδι .

Κατεβάζω το βλέμμα μου και βλέπω ότι το πόδι μου είναι γεμάτο αίματα και αρχίζει να μουδιάζει και δεν μπορώ να περπατήσω .