×Ο Αναρχικος×

Κεφάλαιο 55

Αλέξια POV

"Έλα πες μωρη, τελικά τι έγινε εχθές ??"

"Τελικα όλα μια χαρά , θα κάνουμε οικογένεια το πιστεύεις?? "μου λέει με γεμάτο ενθουσιασμό στα μάτια της .

"Αχ πόσο χαίρομαι για εσάς "της λέω και την βάζω στην αγκαλιά μου .

κατευθείαν δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια μου. 

μια οικογένεια θα ήθελα να κάνω και εγώ με τον Στέφανο ..

"ει, ξέρω ότι είναι δύσκολο για εσένα , με τον καιρό θα περάσει και θα σου μείνει σαν μια γλυκιά ανάμνηση" μου λέει με ένα χαμόγελο στο χείλη της καθώς με τα ακροδαχτυλα της μου σκούπισε τα δάκρυα μου. 

"αχ είμαι τόσο αναίσθητη, εδώ πέρα εσύ θα κάνεις οικογένεια και εγώ κάθομαι και σκέφτομαι μόνο με την πάρτη μου αντί να χαρώ για εσένα και τον Κωστή"

"επ επ επ, μην λες μαλακίες, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς και είναι φουλ λογικό" μου λέει για να μεγαλώσει.

περνώ το κινητό μου και κοιτάζω την ώρα του κινητού.

"ε άμα είναι θα περάσω μια από το νεκροταφείο να του αφήσω κάνα λουλούδι" της λέω καθώς μαζεύω τα πράγματα μου από το τραπεζάκι του σαλονιού της .

" εντάξει , πάρε και αυτά και άσε και ένα για εμένα γιατί αυτή την εβδομάδα δεν πήγα ούτε εγώ και τώρα με τους γιατρούς αυτές τις μέρες δεν το βλέπω να πάω " μου λέει και μου δίνει τα λεφτά για τα λουλούδια.

" άντε τα λέμε " της λέω και κλείνω την πόρτα από πίσω μου .

...

"ευχαριστώ πολύ" λέω στην κύρια η οποία μόλις μου έδωσε τα λουλούδια.

αρχίσω να πηγαίνω προς τον τάφο του .

και με κλειστά μάτια μπορώ να πάω πλέον με τόσες φορές που έρχομαι.

σίγουρα θα έρθω 5 φορες για να του καθαρίσω τον τάφο και να του αφήσω λουλούδι.

μόλις έφτασα

τι όμορφος σε αυτή την φωτογραφία.

ήταν μια από τις αγαπημένες μου και θυμάμαι πάντα του έλεγα να πάει να την βάλει σε κορνίζα.

ποτέ μου όμως δεν θα φανταζομουν κορνίζα για τον τάφο του .

αφού τον καθαρίζω και αναβω και το καντιλακι αφήνω τα λουλούδια πάνω .

τοποθετώ το μικρό σκαμπό από δίπλα και κάθομαι και κοιτάζω την κορνίζα.

"πόσο μου λείπεις " λέω σιγανα καθώς καυτά δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου .

κατευθείαν τα σκουπίζω .

δεν θα ήθελε να κλαίω, πάντα με μάλωνε όταν έκλαιγα , για οποιονδήποτε λόγο .

κάθε φορά που έρχομαι του λέω τα νέα μου και το τι κάνω μέσα στην ημέρα.

τα ρούχα μου πάντα μαύρα.

καλά δεν λέω , πάντα μαύρα φόραγα αλλά λόγο στυλ , τώρα όμως λόγο πένθους.

δεν πιστεύω ότι θα μπορέσω ποτέ μου να συνεχίσω την ζωή μου , αν και αυτό θα ήθελε .

flashback 6 μήνες πριν

"μωρό μου??" μου λέει καθώς γυρνάει και με κοιτάζει με αυτό το ερωτικό χαμόγελο στο στόμα.

"ωχ" του λέω με ένα χαμόγελο στα χείλη μου .

κάτι θα θέλει αυτός .

"τι θα έκανες άμα πέθαινα??" με ρωτάει και κατευθείαν το χαμόγελο φεύγει από τα χείλη μου .

σηκώνομαι με την κουβέρτα τυλιγμένη από δίπλα μου και τον κοιτάζω

" τι μαλακίες ρωτάς παιδάκι μου ? κουνήσου από την θέση σου "

" έλα τελείωνε , απαντά . Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, οπότε θελω να μάθω ".

"τι τι θα έκανα ρε μωρο μου ? θα ήμουν ψυχολογικά σκατα και θα έκλαιγα όλη την ώρα "

"και άμα εγώ ήθελα να είσαι ευτυχισμένη??"

" θέλεις να μου πεις ότι άμα εγώ πέθαινα θα ήσουν εσύ ευτυχισμένος??"

" δεν μιλάμε για εμένα τώρα , μιλάμε για εσένα . Δεν θα ήθελα να καταστραφεί η ζωή σου ούτε να μην προχωρήσεις με άλλον , απλά θα ήθελα να σου είμαι μια γλυκιά ανάμνηση" μου λέει και μου δίνει ένα γλυκό φιλί στο στόμα.

" καλά καλά , ας αλλάξουμε τώρα θέμα γιατί σε λίγο θα με πιάσει ψυχοπλακομα με αυτή την συζήτηση"

" θέλω να ξέρεις πάντως ότι σε αγαπώ "

" εγώ να δεις πόσο σε αγαπώ ρε αγάπη μου " του λέω και κατευθειαν πετάγεται πάνω μου και αρχίζει να με φιλάει.

end of flashback

"αχ ρε μωρό μου, που να ήξερες ότι μετα από έναν μήνα τι θα γινότανε.. "

~Ε