He Is My Bodyguard

Chapter33-Revelation

Revelation

"Kahit gaano kalalim ang pagkakahukay sa nakaraan, Ito'y sisingaw at mailalahad sa kasalukuyan"
~bee_buddy~

------------
Rhia's Pov.

Since nagising ako ng maaga ay naisipan ko nalang ipagluto siya ng pagkain niya mamaya. Kahit lutang ang isipan ko ay inuuna ko parin ang kalagayan niya.

Tanaw ko sa transparent na wall sa labas ang pagsilay palang ng araw.

Maingat kong dinampian ang noo ni clarence to know if he still have fever and thank God medyo sinat nalang siya.

I stay a bit to watch his handsome face. He snore a bit not loudly as much. Kahit messy ang buhok niya ang pogi niya parin.

Napangiti ako ng maisip kong gumising ako na siya ang bumungad sakin pero eventually my smile fade ng mapagtanto ko na tuluyan din itong mawawala dahil itong araw nato ay pansamantala lang.

I want it to be permanent to be him but how if I feel guilty for everything I've done to him.

A tears streaming down to my face and bago niya pa marinig ang hikbi ko ay maingat akong lumabas para duon ko ilabas ang hikbing gustong lumabas sa binig ko.

I hold my chest to stop the pain on my heart but nothing happen. I cry and cry hanggang sa maubos na ang luha sa mga mata ko.

I cook lugaw to make him feel better at para pagpawisan siya.

Matapos magluto ay nilapag ko sa mini drawer sa side ng kama ang mangkok na pinaglagyan ko at kumuha narin ako ng water and medicine.

Gigisingin ko na sana siya kaso pumukaw sa mata ko ang papel na kagabing hawak-hawak.

Nanginginig ng buksan ko ang pintuan para lumabas dala-dala ang isang papel na contract.

I can see clearly his signature on below.

Hindi ko alam kung bakit niya ginagawa ang lahat ng to. I know he will do everything just for me but I didn't expected of this much.

I don't deserve this....

I don't deserve him...

I almost fell on the ground when my knees shaked at buti nalang napahawak ako sa sandalan ng couch.

Napaupo akong nakatulala sa papel.

I almost yell when I feel his presence kaya agad kong tinago sa damit ko ang papel dahil sa pagkataranta.

Bahagya akong akong umiwas upang alisin ang mga luha ko.

"K-kanina ka pa dyan?" tanong ko sakanya ng pagkalingon ko.

I try my best to smiled at him thou I'm crying inside.

Agad akong lumapit sakanya para kapain ang noo niya.

"Masakit pa ba ang ulo mo?" tanong ko sakanya na agad siyang umiling.

"Sure ka?"

"Why you crying?"

"Huh? Sinong umiyak?" kunyareng natatawang tanong ko at pinalibot ko pa ang paningin ko.