Chapter 27

46 2 0
                                    

The Candle and The Wind

For a moment, I was not afraid to suffer. I was not a coward, and I was not intolerant on the verge of ache, because I know, I know it all too well, that he cures me... infinitely. He was... infinite.


"Dos." I whispered his name, again and again. 


His eyes were on mine; lips that were left slightly open; brows that were as thick as a forest; it was all... all... exquisite. An eye for an eye. I might go blind. I might lose my sanity. I might embrace him. And in this moment, I knew we were nothing but slaves to emotion. A line that was meant to unite. It was the end of all the ironies. Or so I thought.

A voice echoed. It was high-pitched, soft, and full of giggles. I could feel its excitement. 

Tumingin ako sa aming harapan. Namasdan ko ang mukha ni Jane. Siya ay nakangiti't mistulang nakakita ng anghel. Napatingin ako kay Dos. Ang kanyang mga mata'y nakatingin pa rin sa akin. 

Now, I am back to being a coward again.

Muling sumikip ang aking dibdib kung kaya naman wala akong magawa kung hindi ang ikuyom na lamang ang aking kamay. Hinintay ko ang paglapit ni Jane sa amin. Nasilayan ko pa ang iba naming kaklaseng sumabay din kay sa paglapit ni Jane. Lahat sila ay namangha sa mukha ni Dos. 


"Dos!" wika ni Jane. Tuluyan siyang lumapit sa amin. 


Agad kaming pinaligiran ng aming mga kaklase. 


"Oh... hi!" gulat na tugon ni Dos. 


He stood up. He looked at me, as if he were waiting for me to speak. Yet, in fear and shame, I remained seated. His eyes flinched. I knew, I knew beneath me, that he was surprised by how quickly I could lose my bravery. I took a last look at Dos, standing beside me, almost forlorn. I felt the wind. It felt as if it were a knife being snatched from my chest. I do not know why I am running. I do nothing but run.  

Ako'y mistulang hangal at hibang na nagtatanim ng poot sa tuwing may mga matang mariing nakamasid sa lalaking tila ba'y sinisinta ko. Hindi ko mawari kung bakit tila napupunit ang bawat ritmo ng aking ligaya sa tuwing nauunawaan kong may ibang pusong tumitibok sa kagandahang taglay ni Dos. Ano nga ba ito? Hindi naman ganito ang aking nadama nang palihim kong pinagmasdan ang bawat galaw ni Bryce. Hindi naman ganito katulin ang paglundag ng aking puso noong si Bryce pa lamang ang hinahanap ng aking mga mata.

Ngayon ko lang nadama ang ganitong pakiramdam na pati ang sarili kong labi'y hindi mailathala ang ibig nitong sabihin. 

At alam ko, tulad ng plawtang kailangan ng ihip ng hangin mula sa isang musikero, ako'y hindi makabubuo ng maririkit na salita't tunog ng damdamin kung hindi ko masisilayan ang mukhang patuloy kong inaasam. 


"Ako si Jane!" Ngumisi si Jane. 


Kumunot ang noo ni Dos.


"Jane? Oh! Naaalala kita! You were the girl I talked to before, right?" Dos smiled plainly. 


A vibrant smile appeared on Jane's lips. I watched them, with my eyes wide-open. 


"Oo! Natutuwa akong naaalala mo pa rin ako. Dos, gustong-gusto namin ang inyong banda! Bagay na bagay kayo sa showbiz industry!" wika ni Jane.

Just a Pain Reliever (Pinili Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon