HIRS | bxb

1. Hedefin İlk Basamağı

Başlangıç: 22.08.2021

***

Elimi otobüsün üst kısmında bulunan tutma yerine koyup, hızla giden arabada düşmemek için mücadele vermeye çalıştım.

Zaten ağzına kadar dolu değilmiş gibi içeriye yolcu almaya devam eden şoföre iyi dileklerde falan bulunmamıştım hayır.

Aşırı sinir bozucu bir durumdu. Kafamı cama çevirdiğimde spor arabalarıyla etrafta gezinen insanlar çarptı gözüme. Ben de bir gün onlardan olabilecek miydim?

Bu hayatta tek amaçladığım şey zengin olmaktı. Hayır, bunu illegal yollardan veya armut piş, ağzıma düş gibi hayaller kurarak yapmak değildi hedefim. Canımı dişime takarak, tırnaklarımla kazıyarak bu noktaya geldiğim, %100 burslu okuyup, bölüm birincisi olduğum okulumdan mezun olur olmaz soluğu aldığım, o saçma iş yerlerinden sonra, bu birkaç senede hedefim olan şirkete gidip hayallerime bir adım daha yaklaşacaktım.

Tabi ki ara ara aşırı hızlı gittiği için, fazla hızdan camına yapışmayacak kadar şanslı olursam veya ara ara ise kaplumbağa hızında giden otobüsün her durakta durmasıyla geç kalmam da olasıydı pek tabi. Her halükarda, hedeflerimi gerçekleştirmeye bir adım kalan holdingin kapısına sağ salim varmayı dilemekten başka bir şey yapamıyordum. İnanıyordum, artık hak ettiğim yaşamı sürecektim.

Otobüsün son 15 dakika sürem kala durakta durmasıyla, arkadaşımdan ödünç aldığım takım elbisemin önünü iyice ilikleyip, sıkış tıkış olmuş insan kalabalığı arasında kırışmamasına özen göstererek arabadan indim. İndiğin an, yerde birikmiş tozu-pisliği tekerleğin altında ezip, bir miktar da üzerime savurduğu esnada otobüse bolca küfür etmiştim.

Hızla önümdeki yolu yürümeye başladım. Başımı hafifçe kaldırdığımda birkaç binanın yan yana olduğu büyük şirkete baktım. Ofis binası dışında inşaatta veya bitmiş şekilde olan büyük rezidanslar vardı.

Ancak bu bitmiş rezidans kısmı beni ilgilendiren şey değildi. Eğer bu işi alabilirsem inşaat kısmı bitmemiş binalarla ilgilenecektim.

Bu büyük ofis binasının tahminimce 6 katını kullanan şirketin insan kaynaklarıyla görüşmeden önce, az da olsa tozlanan ceketimi bir şekilde temizlemem gerekiyordu.

Etrafa baktığımda market ve benzeri herhangi bir şey görmemiştim. Bu sinirlerimi daha çok bozarken, benim için en önemli olan bu güne 1-0 yenik başlamıştım.

Yol boyunca yürümeye devam ederken belki benim gibi yeni işe başlayacak -evet, hemen kendimi işi alacağıma ikna etmiştim bile- belki de uzun yıllar çalışan beyaz yakalılar çarptı gözüme.

Ben de onlar gibi olmak istiyordum işte, çok mu şey istiyordum?

Annemi ve babamı kaybedeli 8 yıl olmuştu. 19 yaşımda, daha üniversite 1. sınıfa başladığım anda, hayatımın çok güzel bir yere evrilebileceği o dönemde, hayatım altüst olmuştu.

Normalde de zaten zengin olmayı bırak, orta halli bir aile bile sayılmazdık. Kafamızı sokacak bir gecekondu, babamın fabrikada çalışıp aldığı asgari ücret dışında bir gelirimiz yoktu. Onu da şükürler ederek alıyor, sigortası olduğu için mutlu oluyordu.

O kazanın ardından tek başıma kalmıştım. Başımı sokacak bir evimiz var demiştim değil mi? Heh! Sadece arsa tapusu olan o gecekondudan, yetkilerin bir gün kapıya dayanmasıyla kovulmuştum.

Akrabalarım mı? Onlar ise elinde olan bütün parayı buraya yatırmış, mülkü almak için uğraşmış, o arsa yerine 5 katlı bir apartman dairesi dikmişti. Bana ne mi düşmüştü? Para veya daire vermek yerine kısa süreliğine bodrum katı teklif eden amcamla kavga etmiş ve orayı terk etmiştim. Evet, tam bir salaktım.