HIRS | bxb

18. Dayanma Gücü

25.09.2021

***

Aynanın karşısına geçip üzerimdeki gömleğin yakalarını düzelttim. Pek beğendiğim söylenemezdi. Bugün ekstra özenmek istiyordum ancak elimde olan kıyafetler sürekli giydiğim şeylerdi ve pek yardımcı olduğu söylenemezdi. Normalde böyle bir takıntım yoktu ancak bugün ekipçe gittiğimiz yemekte, özellikle o Sevim denen kadının da olmasıyla hepsinden bir adım önde olmak, parlamak istiyordum. En azından Kıvanç'ın gözünde.

Sevim hanım, işi aldığımız için, İstanbul'daki restoranlarından birine davet etmişti. Normalde bunu Kıvanç beyin yapması gerekmez miydi? Ancak fazladan birkaç saat daha vakit geçirmek isteyen bu kadın için biçilmiş kaftandı bu yemek.

''Sürekli onun etrafında. Akbaba gibi görmen lazım.'' Yatağıma uzanıp telefonuyla uğraşan Ufuk bana dönmüş, aynada bakışlarımı yakalamıştı. ''Seninkinden bir adım yok mu?''

''Yok.''

''O yaptığı ima peki?'' İki gün öncesinde 'Eğer bir şeyler varsa söyle.' tarzındaki konuşmadan bahsediyordu. Evet bir yanım, duygularını açığa çıkar gibi bir anlam çıkarmış olsa da emin olmadan hareket edemezdim. Normalde bu gibi şeylere takılmaz, her zaman adım atmaktan çekinmezdim. Ancak konu duygularım ve Kıvanç olunca kendimi geri planda tutarken buluyordum.

''Off!!!'' Üzerimdeki gömleğin düğmelerini söküp yatağa fırlattım. ''Giyecek hiçbir şey yok.'' Ufuk koca bir kahkaha atıp ayaklandı ve dolabın önüne geçti. ''Şimdi anneler gibi dolabın dolu falan diyeceğim ama belli ki sen aralarında parlamak istiyorsun.'' Beni bu kadar iyi tanımasına sırıttım. ''Sana gömleklerimden birkaç tanesini getireceğim bekle.'' Kafamı hızlı hızlı salladım. Normalde ondan kıyafet istemeyi sevmiyordum, bana bu kadar iyilik yapmışken ekstra iyilik yüklemesi karşısında fazlasıyla mahcup hissedeceğim içindi bu. Ancak bugün için işler değişmek zorundaydı

Odaya iki tane gömlekle döndü. Sevinçle elinden alıp bir tanesini üzerime geçirirken dolaba yaslanıp kollarını göğsünde birleştirerek beni izlemeye başladı. ''Ama şunu da söylemeliyim ki, eğer sana karşı ilgisi varsa sen oraya eşofmanla bile gitsen parlarsın. En azından onun gözünde.''

Bu söylediği doğruydu ancak yine de özenmek adına her şeyi yapacaktım. Beni fark etmeliydi. Eğer tahminim gibi fark ettiyse de bir şeyler kafasına dank etmeliydi.

***

Restorandan içeriye girer girmez bizi kapıda karşılamışlar, saygıyla eğilmişlerdi. Ya da bize değil de Kıvanç'a ve Sevim hanıma desek daha doğru olabilirdi. Bizim için uzun bir masa ayrılmıştı. Adımlarımızı oraya yöneltirken herkesin bakışları restoranda geziniyordu. Farklı bir havaya bürünmüştü ekip. Ne kadar üst düzey takılmaya çalışsalar da böyle bir yere paralarının yetmeyeceğinin farkında oldukları için, şimdi davet edilmenin vermiş olduğu o tuhaf böbürlenmeyle salına salına ilerliyorlardı. Bu tavırları midemi bulandırıyordu.

Onlar dikkatle etrafı incelerken benim bakışlarım kısa süreli olarak her yerde dolaşsa da eninde sonunda ikiliyi buluyordu. Sevim hanımın git gide daha da yakınlaşması rahat olması sinirlerimi bozuyordu. ''Kıvanç bey ve Sevim hanımın arasında bir şeyler mi var?'' Ekibin kendi aralarında dedikodu yapmalarına kulak misafiri olmuştum.

''Bilmiyorum ama olabilir.''

''Çok yakışıyorlar bence.'' Diğer bir çalışanın konuşmasıyla abartılı bir şekilde göz devirdim. Neyse ki en arkadaydım da görülmüyordu.

Hayır, asla yakışmıyorlardı. Sadece o bana, ben de ona yakışabilirdim. Birbirimize....

Kısa bir an bile olsa böyle düşünmek yüzümde ister istemez bir gülümseme oluşturmuştu. Masanın yanına geldiğimizde de yerini koruyan bu gülümsemem birinin gözüne çarpmıştı. Sevim hanımda olan bakışları beni bulmuş, konuştuğu sırada susmuştu. Sanki bulaşıcıymış gibi onun da dudakları kıvrılmıştı. Neden güldüğümü bile anlamamıştı ancak aynı şekilde karşılık vermişti. O tebessüm edince ben daha çok gülmüştüm. Onu istiyordum işte, her ne olursa olsun.