Spectrophilia | Hyunlix

2

Ben gelmeden önce temizliğini yaptırdığım evi ne kadar gezmek istesem de yol boyunca artan baş ağrım yüzünden evdeki en büyük yatak odasına çıkmakla yetinip valizimi açıyorum. Valizin önünde yere diz çökerken katlı kıyafetlerimi bozmadan bir pijama takımı arıyorum. 

Sadece baş ağrım yüzünden dinlenmeyi düşünürken eve girdiğimden beri enerjimin düşüyor olması da tuhafıma gidiyor ve üzerimde bir ağırlık hissederken elime geçen pijama takımıyla yerden kalkıyorum. Bakışlarım baygın bir şekilde odanın içinde geziniyorken önce gömleğimin düğmelerini çözüp kollarımdan düşmesine izin veriyorum, bu sırada tam karşımdaki boy aynasına gözlerim takılıyor. 

''Umarım bu evi boşuna tutmamışımdır.''

Pantolonumu da uzun bacaklarımdan sıyırırken mırıldandığımda yatağın üzerine bıraktığım pijamaları almak için arkamı dönüyorum ancak katlı bir şekilde bırakmış olduğum pijama biraz dağınık bir şekilde bıraktığım yerde dururken kaşlarım havalanıyor ve içime çektiğim havayla yanaklarımı şişiriyorum. Sakince yatağa adımlayıp pijamamı üzerime geçirirken istemsizce etrafıma dikkat kesiliyorum bir ses duymak umuduyla ancak beklediğim gibi bir ses duyamıyorum ve yatağın içine girerek ağır yorganı üzerime çekiyorum.

Gözlerimi kapatırken sonunda yatağa girebilmiş olmamla vücudum rahatlıyor ve kısa süre içerisinde uyursam baş ağrımın dinecek olmasıyla huzurlu hissediyorum. Bu dingin ve huzurlu anı ise bu evi araştırırken hakkında bizzat duyduğum söylemlerin aklıma doluşması bozuyor. 

Burayı araştırma çocuk, O eve gitme, Delirmiş olmalısın, O evde yaşayan herkes en sonunda ortadan kayboldu...

Bunları söyleyen yerlilerin yüzündeki bakışlarını hala gözümün önünde canlandırabiliyorum. Kulak asmadığım söylemler şimdi tek başıma bu evdeyken ve hatta bu kocaman soğuk yatağı vücut sıcaklığımla alıştırmaya çalışırken aklıma geldiğinde gözlerimi geri açmama sebep oluyor. 

Aldığım seçimden pişman olmak istemiyorum, bu kararı alırken korkmuyordum da ancak şimdi korkup korkmama konusunda şüpheye düşüyorum. Aldığım kararın aptal cesaretinden başka bir şey olmadığını düşünmeme engel olamıyorum fakat ben bunları düşünürken karşımdaki gözlerimin kilitlendiği büyük camın sadece belirli bir kısmı buğulanırken üzerimi örten yorganı boynumun altına doğru kıvırıp içine sokuluyorum. Oda öncekinden daha soğuk hissettiriyor.

Camın buğulanan tarafında tek tek harfler belirmeye başladığında dikelip yakından bakmak istesem de ani bir hareket yapmaya cesaret edemiyorum. İrislerim sabırla yazıyı takip ediyor. 

'Üşüyorsan yanıma kaymalısın.'

Sonunda bir gülücük çizimi ile süslenen cümleyi okurken yavaşça oturur pozisyona geçip elimi yatağa yasladığımda nefesimi tutuyorum. İdrak etmek için kendime birkaç saniye süre tanırken gözlerimi kırpıştırıp doğru gördüğümden emin olmaya çalışıyorum ardından bakışlarım camdan yatağa düşüyor, yanımdaki boşluğa ve az öncenin aksine orada daha önce bir beden yatmış gibi duran buruşuklukla elimi yorganın altından oraya doğru kaydırıyorum. 

O boşluğa yaklaştıkça çarşafların soğuk hissiyatı azalırken tam ortasına getirdiğimde sıcacık olan kumaşla hızla elimi kendime çekiyorum. Geri geri gitmeye çalışıp yataktan çıkmaya niyetlendiğimde ise düşmek üzereyken bir duvar varmış gibi kalakalıyorum. Sırtımda hissettiğim bir şey beni engelliyor ve yataktan çıkamıyorum. Köşeye sıkışmanın etkisiyle çaresiz hissederken elimi tekrar arkaya yasladığımda ise beni engelleyen şey kayboluyor ve sert bir şekilde yataktan düşüyorum.

Yere çarpan sırtımla yüksek sesli bir sızlanma bırakırken parmaklarımın sıkıca kavradığı yorgan da benimle birlikte yere kayıyor. Buraya gelirken kendime korkmayacağıma dair verdiğim sözü hatırlıyorum ve sakin kalmaya çalışarak kalkıp yanında dikildiğim yatağa bakıyorum bir süre. 

En sonunda pes ederek ve daha sakin bir şekilde yatağa girdiğimde yanımdaki boşluğa dönük olacak şekilde yatıyorum. Gözlerim bir süre orada kalırken elimi tekrar oraya uzatmaya cesaret edemeyerek bacaklarımı birbirine bastırıp kendime doğru çekiyorum, uzun siyah saçlarım yastığa dökülüyor. Kasıklarımdaki kasılmalar kendini hissettirirken ise derin bir nefes alarak gözlerimi kapatıyorum, uyumak için.