Spectrophilia | Hyunlix

11

Şömineye en yakın koltuğa kurulmuş ellerimin arasındaki bira dolu büyük bardaktan bir yudum alıyorum.

Yanımdaki koltuğa yerleşmeden önce kucağıma farklı renkteki parçaların birleşmesinden oluşarak örülmüş renkli bir şal bırakıyor. Kısık bir sesle teşekkür ettiğimde gülümseyerek karşılık veriyor ve elimdeki bardağı ortadaki sehpaya bırakıp şalı omzuma alıyorum.

"Bir oda için yanımda para yok veya bu bira için, gördüğün gibi."

Üzerimi gösterip sadece pijamalarımla olduğumu ima ettiğimde koltuğun kol kısmına dirseğini yaslayıp bana dönük bir şekilde yüzünü eline yerleştiriyor.

"Tahmin edebiliyorum, zaten karşılığını istediğimi hatırlamıyorum. Rahatına bak."

Bakışları benim üzerimdeyken neden gece gece evden bu şekilde kaçıp çıktığımı dinlemeyi beklediğinin farkındayım.

"Adım Chan bu arada."

Kendi elindeki içkiyi yudumlamadan önce konuştuğunda şöminede tuttuğum bakışlarımı üzerine çeviriyorum.

"Hyunjin. Memnun oldum."

İstemsizce üzerime yapışmış ketum tavrım "Evde huzursuz hissettirecek bir şey mi yaşadın?" diye sormasıyla değişiyor.

"Tam olarak değil."

Bana kaçmamı söylediği için kaçmıştım, asıl sebebim buydu ve karşımdaki bedene ne kadarını anlatabileceğimi düşünürken duraksıyorum.

"Yıllarca o evde kimse yaşamadı ve ev de terk edilmiş her ev gibi öylece bekledi. Birisinin satın aldığını duyduğumuzda oldukça şaşırmıştık o yüzden yabancı bir yüz görünce sen olduğunu tahmin etmek zor olmadı."

Normal bir evden bahseder gibi bahsetmesi söylentilere inanmadığını düşündürüyor bana ya da fazla umursamadığını.

"O ev hakkında bir şey biliyor musun?"

"Evin o kadar da korkulacak bir yani olmadığını. Oranın en eski sahipleri katı bir aileymiş ve büyük çocukları ne zaman bir disiplinsizlik yapsa onu bodrum katına kilitleyerek cezalandırdıkları söylenir. Kasaba halkının söylediğine göre de çocuk orada ölmüş, daha sonra da kız kardeşi de evin yakınındaki ormanda intihar etmiş ancak kızın bedeni hiç bulunamadı."

"Dramatik bir hikaye yüzünden orada yaşamak istemiyorlar kısaca."

Konuştuktan sonra bana döndüğünde gözlerimi büyütmüş bir şekilde ona bakıyordum. Zincirler bana artık bir anlam ifade ederken kızın bedeninin bulunamaması ve ormandaki tuhaf şey arasındaki bağlantıyı arıyordum.

"Peki anne babalarına ne olmuş?"

"Bilmem, sanırım bu olaydan sonra taşınmışlardır buradan. Bilirsin küçük bir kasaba ve dedikodular... Çok durmayı tercih edeceklerini sanmıyorum."

Onaylamak için başımı yavaşça salladıktan sonra sehpaya bıraktığım biramdan büyük bir yudum aldım.

"Anlıyorum..."

"Orada bir şey mi gördün gerçekten?"

Evin lanetli veya hayaletli oluşuna çok inanmadığı için sorguladığını anladığımda bahsetmemden zarar gelmeyeceğini düşünüyorum.

"Orada söylendiği gibi sıkışmış bir ruh var ve anladığım kadarıyla da gerçekten bahsettiğin o çocuk fakat bir zararı yok. Bilirsin kapıların çarpması, dolap kapaklarının açılıp kapanması gibi şeyler sadece."

"Ciddi misin? Korktuğun şey bu değildi galiba."

"Evet ciddiyim ve ondan korkmuyorum ama orada başka bir şey daha var. Ne olduğunu gerçekten bilmiyorum. Başta ormana yürüyüşe gitmek istediğimde eve dönerken bir şey bileğime sarıldı ve beni yerde sürükledi. Sonrasında ise dün dolabın içinden bir el çıkıp beni çekmeye çalıştı. O ruhu da gördüm aynada, kesinlikle ondan başka bir şey var."

Gözlerim konuşurken şöminedeki çıtırtılar çıkaran aleve takıldığında o anların hepsi gözümde canlanıyordu.

"Dolabi kilitlemiştim. Rüyamda onu gördüm..."

Bir rüya kadar basit olmadığına emin olduğum anları hatırladığımda bir anlığına kalbim tekliyor. Benim için bir rüya gibi gözüken şeyin aslında ikimiz arasında bir iletişim yolu olduğunu düşünüyorum. Bana kaçmamı söyleyerek ittiğinde evde tuhaf bir şeyleri sezmiş olması yüzünden olduğunu ve gerçekten yataktan düşmemin tesadüfen olamayacağını düşünüyorum.

"Bana kaçmam gerektiğini söylediğinde uyandım ve o dolap sarsılarak yatağa doğru devrildi. İçinde bir şey onu parçalamaya çalışıyor gibiydi."

Fazla okuyucusu yok ama kitap kaç bölüm olsun? 15 gibi düşünüyordum