Spectrophilia | Hyunlix

4

Benim tarafımdan olmayan tıklama sesiyle kapı kolunu indirmeyi tekrar denerken nefesimi tutuyorum. Kapı açılmıyor, ağzımdan bir oflama kaçarken alnımı kapıya yaslıyorum avcumla birlikte. En sonunda geri çekildiğimde daha sonra tekrar deneyeceğimi düşünerek kapıdan uzaklaşıyorum ve üst kata geri dönmek için merdivenlere yöneliyorum.

Karanlık bodrum katından çıktığımda aydınlık sebebiyle gözlerimi kısıyorum ve parmaklarım merdiven pervazını kavrıyor güç almak için. Gözlerim ışığa alıştığında oradan ayrılamadan kapı gıcırtısı sesi kulağıma ulaşıyor.

Elim trabzandan ayrılmadan yavaşça arkama baktığımda alt katta, zorladığım kapının aralandığını görüyorum. Tırabzanı bırakırken hızlı adımlarla merdiveni inerken kapıya ilerliyorum. Ben önüne geldiğimde dalga geçer gibi çarparak kapanan kapıyla ellerimi kızgınlıkla kapıya vuruyorum. Dudaklarımdan bir bağırtı dökülürken yumruklarım tekrardan kapının üzerine iniyor.

Kapı kolunu daha agresif bir şekilde zorladığımda açılmazken pes ediyorum. Bu sefer umursamadan sinirli adımlarla bodrum katını terk ederken adımlarım evin kapısını buluyor.

Kasaba halkının dediği şekilde, evdeki ruhun veya hayaletin benimle adeta oynuyor olması sinirime dokunurken terk edilmiş çevrede yürüyerek biraz sakinleşmeyi umuyorum. Ceketimi alıp dışarı çıktığımda buraya gelirken olduğu gibi sisli hava beni karşılıyor. Gözüm hiçbir şeyi görmezken yürüdükçe sisin belki biraz açılacağını düşünerek taş merdivenleri inip evin bahçesini terk ediyorum.

Eski bir patika yol var, adımlarım orayı takip ediyor. Çevrede görülecek bir şey var mı diye merak ediyorum, varsa bile bu siste görmek zor.

Derin bir nefes alıp sıkıntıyla verdiğimde eve geri dönmeden önce sadece bu patikanın devamına bakmak istiyorum, içimde bir merak uyanıyor.

Ormanın içine giren yolla kaşlarım çatılırken ayağımın altında ezilip çıtırdayan kuru dal parçalarının ve kuru yaprak hışırtılarının sesi yankılanıyor sadece. Nedense ormana girmemem gerekiyormuş gibi bir hisse kapılırken adımlarım yavaşlıyor. Başımı geriye çevirip evime bakmaya çalışıyorum. Sis yüzünden sadece çatı hattı seçiliyorken içimi kötü bir his kaplıyor bu sisin bir parçası gibi, sisli havayı soludukça ciğerlerime yayılıyor şüphe.

Bir adım daha atmaya korkarak olduğum yerde kaldığımda büyük bir çelişki içerisine giriyorum. Sis yükseliyorken bakışlarım tekrar evimi arıyor ve artık çatı hattının da daha zor seçilebildiğini fark ediyorum. Bu sisin ortasında kalacağım korkusuyla hızla geriye dönerken ayak bileğime bir şey dolanıyor. Adım atacakken bunun olması vücudumun yeri boylamasıyla son bulurken bileğime sarılan şeyi tespit edemeden ormanın içine doğru çekilmeye başlıyorum.

Yere çarpan vücudumda korkum yüzünden acıyı hissedemezken yerde sürükleniyorum, tutunacak bir ağaç kökü arıyorum. Ayaklarımla boşluğu tekmelemeye çalışarak bileğime sarılan şeyden kurtulmaya çalışırken telaşla eve doğru kendimi çekmeye çalışıyorum. Sol ayağımı kavrayan şeye diğer ayağımla vurup gücünü kestiğimde tutuşu gevşiyor ve hızla kalkarak artık gözden kaybolan eve doğru koşuyorum, en son oraya bakarken düştüğüm için doğru yöne dönük olduğumu umuyorum.

Bastığım yerlere devam etmezken kalbim göğsümü patlatacak şekilde atıyor. Tekrar düşüyorum, bu sefer evin medivenine takıldığım için ve buna bile şükrediyorum.

Kapıyı hızlıca açıp içeriye düşercesine girdiğimde kapı ardımdan çarparak kapanıyor, kapayan ben değilim.

Yerde sürüklenirken tutunmaya çalışmaktan çizilmiş ellerimi ahşap parke yüzeye yaslayıp dizlerimin üzerinde nefeslenmeye çalışıyorum. Yanaklarımı ıslatmış yaşları o anda fark ediyorum.

Korkudan, kapana sıkışmışlık hissinden ağladığımı bile fark etmeyişim beni şaşırtırken yere yığılarak başımı kollarımın üzerine yaslıyorum. Siyah, uzun saçlarım zemine saçılmışken ve başım kollarımın üzerinde yan bir şekilde dururken tüm kasabalının korktuğu bu evde, hatta benimsediğim evimde dışarıdan daha güvende hissediyorum.

İç çekerek bir elimle yanaklarımı ıslatan yaşları silerken ise yere düşen bir gölgeyi fark ediyorum, yanıbaşımda başlayıp yanımda diz çökmüş bir silüetin gölgesini. Hemen ardından yorgunlukla gözlerim kapanıyor.