Spectrophilia | Hyunlix

5

Derin uykumdan sıçrayarak uyandığımda ellerimi zemine koyup yükseliyor ve etrafıma bakıyorum. Kapı girişinde, yerde uyuyakalmama rağmen yatağımda, yorganın altında uyandığımı fark ederek kalkıyorum.

Ne kadar uyuduğumu kestiremezken buna yoğunlaştığımda da ne zaman uyuduğumu da kestiremiyorum. Sadece her şeyin fazla hızlı olduğunu biliyorum, doğal olamayacak şekilde.

Yüz üstü yattığım için yumuşak yatağa bastırdğım ellerimden güç alarak geriye doğru kalktığımda ve yatakta dizlerimin üzerine oturduğumda yorgan da arkamda katlanıyor, bir yığın haline geliyor.

Belki de rüya görmüş olabşleceğimi düşünürken bakışlarımı yavaşça üzerime indiriyorum, aynı kalan kıyafetlerim ve yerde sürüklenmekten toprak olup o toprağı yatağa da bulaştıran üstüm başım bana bir rüya olmadığını kanıtlıyor.

Havanın aydınlık olmasından dolayı bir gün boyunca uyuyup uyumadığımdan şüphe ediyorum. Zaman kavramım yok, uyuduğum süre sadece boşluk ve karanlıktan ibaret. Kafa karışıklığıyla bunun gerçekten de doğal olmadığını düşünüyorum.

Bir elim kalkıp saçlarımı karıştırırken ise uykunun izlerini üzerimden atmaya çalışıyorum ve yığın haline gelmiş yorganı tamamen iterek yataktan çıkıyorum. Kirlenen yatağı daha sonra temizleyebileceğimi, çarşaflarını değiştirebileceğimi düşünerek arkamda bırakıyorum ve odayı terk ediyorum.

Bir elim duvardan destek alırken ilerlediğimde hala ayaklarımda olan botlarımın parke zemine bastıkça tıkardığı tok ses evde yankılanan tek ses. Evin hiç olmadığı kadar sessiz oluşu garip hissettiriyor.

Koridoru yavaş bir şekilde geçip evin girişiyle oturma odası ve mutfağın arasındaki hole geliyorum. Gözlerim eve girer girmez düştüğüme emin olduğum yere kayıyor, ardından da bir şeyi arar gibi etrafta dolaşıyor. Yalnız hissediyorum.

Düşünmeden hareket eden adımlarım telaştan uzak bir şekilde bodrum katına giden merdivenlere yöneliyor, aşağıya iniyorum. Ahşap, eski merdivenlerin gıcırtısı ve tok adım seslerim evdeki tek ses olmaya devam ediyor.

Merdivenlerin sonuna geldiğimde yukarıdan vuran cılız ışıkla dün açamadığım kapıya ilerliyorum. Yumuşak bir şekilde kapı koluna elimi koyup kavradığımda açılmayacağından eminim, yine de içimdeki burayı açmaya dair dürtüye karşı gelmiyorum.

Gıcırtılı seslerin ardından kapı açılıyor. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken duraksıyorum. Bakışlarımı kapı kolunu tutan elimden kapıya doğru kaldırdığımda yavaşça itiyorum.

Şimdi kapının kolayca açılması evi tamamen terk edilmiş hissettirirken canımı yakan bir his içimi kaplıyor. Geçebileceğim kadar araladığım kapıdan içeri geçtiğimde içerinin de doğal bir ışıkla cılız bir şekilde aydınlık olduğunu fark ediyorum. Odanın sağ duvarı evin sağ cephesinin devamı olduğu için bodrum katı da olsa on santimetre kadar bir aralıkla yerden yüksek olduğunu ve o kısmın cam olduğu dikkatimi çekiyor.

Yılların ardından kirlenmiş camlar sayesinde içeriyi seçebileceğim kadar bir ışık sızıyor odaya ve yavaşça odanın ortasına doğru adımlıyorum. Bakışlarım ışığın kaynağını takip etmekten vazgeçip odanın içini turluyor. Bir iki sandık odanın köşelerine atılmış, bunlar dışında da sadece köşede duran bir ayna var. Uzun bir boy aynası, kenarları değerli olabilecek bir metalden gibi ve zarif işlemelere sahip.

Aynanın olduğu köşeye minik adımlarla yaklaşmaya başladığımda kapı ardımdan sertçe kapanıyor ve vücudum sıçrarken titriyorum çıkan sesle. Kapının olduğu tarafı kontrol etmek için vücudumu oraya döndüğümde tamamen kapanmış kapıyla bir korku hissediyorum. Artık evde yalnız hissetmesem de kapana kısılmış olma hissi bedenimi ele geçiriyorken soluklarım düzenini kaybediyor.

Kendimi sakin kalmaya zorlayarak kapıya arkamı dönüyorum, gözlerimi kapatıp nefeslerimi düzeltmeye çalışıyorum. Tekrar gözlerimi açtığımda ve aynadaki görüntümle karşı karşıya kaldığımda ise tam bir adım arkamda bir bedenin görüntüsü aynaya düşüyor, keskin bakışları gözlerime dikiliyor.