Spectrophilia | Hyunlix

6

Aynada zuhur eden beden bir adım gerimde, benden biraz kısa duruyorken sert bakışlarının ayna üzerinden benim gözlerimle kesişmesi savunmasız hissettiriyor. Aynadan uzaklaşmak için geriye doğru bir adım atacakken onun zaten arkamda duruyor olmasından doğeu geriye doğru meyleden ayağımı eski yerine getiriyorum.

Vücudum hafifçe sallanıyor. Gözlerimi onun görüntüsü üzerinden çekmem imkansız gibi yansımasına takıldığımda ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. İç güdülerim bana sadece arkamı dönmemi ve onu kontrol etmemi haykırsa dahi gözlerinden ayrılamıyorum, duygusuzca bakan gözleri beni hapsediyor.

Arkamı dönersem kaybolacağından korkuyorum neden böyle hissettiğimi bilmeden. Uzun süre tepkisizce kaldığından ve gözlerini gözlerimin yansımasından çekmediğinden bir adım atmak istiyorum.

Artık tepkisizliğinden yeterince emin olacak kadar beklediğimde sabırsızlıkla hızlı bir hareketle arkamı dönüyorum. Onu görebileceğime dair umutlarım kırıldığında gidip gitmediğini görmek için bakışlarımı tekrar aynaya çeviriyorum.

Aynanın yüzeyinde ikimizin yansımasını görebileceğimi umarken tekrar yalnız kaldığımı görüyorum. Dalgınlıkla aynadaki yansımada gözlerim kapıya takılıyor.

Burada kilitli kalma ihtimaliyle göğsüm sıkışırken kapıya koşuyorum. Açmayı denediğimde açılmıyor, buraya girmeye çalıştığım zamankinden daha büyük bir hırsla zorluyorum kapıyı ancak çabalarım boşa çıkıyor.

"Hayır... Lütfen aç."

Sesim titreyerek çıktığında ellerim kapıyı tutuşundaki gücü kaybediyor ve kapıya yaslanarak yere oturuyorum.

Neden beni buraya kilitlediğini düşünürken kapıyı açmayı denediğimde bir gün sonrasında açılmış olmasından dolayı yine yarın açılacağını umuyorum. Bu sırada bodrum katının taş duvarları bütün soğuğunu hissettirmeye başladığında bacaklarımı kendime çekiyorum. Çenemi dizlerime yasladığımda kollarım da bacaklarımın etrafını sarıyor, küçülüp ısımı korumaya çalışıyorum.

Neden kilitli kalmama sebep olduğunu düşünürken içeriye giren cılız ışığa gölge düşüyor, oda kararıyor. Başımı kaldırmadan gözlerimi cam olan kısma çevirdiğimde siyah bir dumanın yavaşça ilerlediğini görüyorum. Kaşlarımın çatılmasına sebep olan görüntü evin etrafını kaplıyor gibi her yere doluşuyor, kısa süreliğine kapanan cam yüzünden oda tamamen karardığında kıpırdamadan bekliyorum.

Nefesimi bile tuttuğumu sonradan fark ederken bir sıvının kayması gibi süzülerek uzaklaşıyor karaltı cam kısımdan ve gittiği yönde evin kapılı cephesi olduğunu düşünüyorum.

Hafifçe oturuşumu bozup yan döndüğümde kulağımı kapıya yaslıyorum, elim de soğuk zemine dayanıyor.

Yukarıdan hiçbir ses gelmezken yine yapayalnız hissediyorum. Yalnız hissetmek ise şu anda güvenli gelmiyor.

Bir kazınma sesini belli belirsiz duyabildiğimde kapıya daha çok yapışıyorum. Bir dalın cama çarpması gibi bir sese tahta bir yüzeyin aşındırılmasına benzeyen bir ses eşlik ediyor. Tıkırtılar artıyor ve içime korku doluyor, buraya taşındığımdan beri olanın aksine.

Kapıya dayanan her neyse vaz geçiyor, gelen ses son buluyor. Yine de yerimden kıpırdamadan bekliyorum bir yaşam belirtisi vermeden. Aynı gölgeyi andıran duman tekrar bu cepheden geçerse diye iyice kapının arkasında, köşeye gizleniyorum. Cılız ışık üzerime vuramasın ve ölü gibi duran bu evde bir yaşamı ele veremesin diye.

Beklediğim gibi geçiyor karaltı, daha uzun süre bekliyor. Hırçın bir rüzgar gibi duvarlara vuruyor bu sefer. Küçücük köşemde dizlerim neredeyse göğsüme değecek şekilde bekliyorum. Cama bakamıyorum, alnımı dizlerime  yasladığımdan siyah saçlarım dizlerime döküldüğü için kendimi daha gizlenmiş hissediyorum.

Bir sürenin ardından karaltı gidiyor. Kasılan kaslarım yavaşça gevşiyor ve başımı arkamdaki duvara yaslıyorum. Bu evin sandığımdan tehlikeli olduğunu fark ederken bunun asıl sebebinin evin içindeki ruh olmayışı beni bir miktar ürkütüyor.

Uzun süredir burada olmamın etkisiyle soğuktan hapşırdığımda ertesi güne kadar burada kalamayacağımı düşünüyorum. Olduğum yerden kalkmadan kapı koluna uzanıp tekrar kontrol ettiğimde ise bir 'klik' sesi ile kapı açılıyor.

Yorum istiyorum arkadaşlar yorumm