Until We Meet Again

45

AYLA's POV

Matapos ang araw at gabi na iyon ay pinili ko pa rin mag patuloy sa buhay kahit mahirap... Kahit na pakiramdam ko'y sobrang laki ng nawalang parte sa akin.

Pinili kong ipag-patuloy ang buhay ko ng mag-isa. I chose to continue. I chose to love myself more and it made me realized that self-care is not selfish.

Nag-desisyon akong umalis para mag-pahinga Pumunta ako dito sa lugar na sa tingin ko ay makatutulong sa akin para makapag-move on. Kailangan kong mag move on. Gusto ko nang makalimutan lahat ng sakit.

I even wished for us not to meet again and maybe this is my way too for granting my own wish.

Sa isip ko ay ito ang kailangan ko ngayon... ang malayo sa kaniya, dahil pakiramdam ko pag nanatili lang ako sa lugar na alam kong nasa paligid lang siya ay mas mahihirapan lang ako.

Mahihirapan lang akong makalimot... Mahihirapan lang akong bumangon at mag-patuloy muli kung alam kong nasa paligid ko lang siya.

Pinili kong lumayo para sa alam kong ikabubuti ng sarili ko.

Nabuhay ako mag-isa dito sa Ilocos Norte. Pinsan ko lang ang kasama ko dito. Iniwan ko muna kasi ulit ang pamilya ko pati na rin ang trabaho ko.

Si Aycel na muna ang nag-aalaga ng lahat sa pamilya at kompanya namin. Naintindihan naman nila ang desisyon kong ito kaya hinayaan nila ako... at pinangako ko rin naman sa kanila na saglit lang ako dito.

Bubuin ko lang yung sarili ko at kapag nagawa ko na iyon ay babalik ako sa kanila ng buo.

I want myself to come back there when I was genuinely happy and complete, just like how I am before... I want to be the brave one and the better one.

Mahirap pero kinaya ko. Nag-patuloy ang mga araw ko kahit na minsan kapag sumapit na ang gabi ay bigla nalang bumabalik ang lahat sa akin.

May mga gabi pa rin na maalala ko nalang bigla ang lahat ng alala ko kasama siya... pero ngayon ibang-iba na talaga ang pakiramdam ng mga iyon sa akin... lahat masakit.

Kahit na ang masayang alala namin ay sakit at lungkot nalang ang naidudulot sa akin ngayon at nagiging dahilan nalang ng pagiyak ko tuwing gabi.

Taon din ang hinintay ko bago ko nabuo ang desisyon ko na umuwi na. Uuwi na ako dahil alam ko na okay na talaga ako.

I survived it all. I've done it. I am now on the better version of myself. And this version is now coming home to its true home... to my family.

"Eyrann, thank you so much for accompanying me here along my stay. I'm so grateful for you. You really helped me a lot... Thank you talaga." pasasalamat ko na ngayon sa pinsan ko. She's my cousin from my father's side and she's the closest to me that's why I really choose to stay here. She helped me to heal. I never felt alone here because of her.

"You're welcome. I hope for you to visit me here again, soon. Hahahaha! I gonna miss you a lot, Ayen!" she said before she puts me into a warm hug.

"I will miss you too. Surely." I whispered to her while I'm hugging her back.

Pagkatapos no'n ay tinulungan niya na rin ako mag-lagay ng mga bags ko sa kotse ko. Marami na rin kasi akong gamit dito dahil na rin sa tagal ng panahon na tinigil ko dito. Nawili na rin kasi talaga ako dito sa lugar na 'to. This place was really good and peaceful. I've been here for almost four years... and finally I'm coming home now.

"So... I gotta go now, Eyrann. This would be a long drive eh." sambit kay Eyrann bago ako pumasok sa loob ng kotse ko, handa ng umalis.

"Yeah, ingat ka ha! Have a safe drive! Text me when you already get there! And remember that you're always welcome here. You can come here anytime you want. Okay?" paalala niya pa sa akin at ngumiti naman agad ako sa kaniya.