In love with a slytherin boy

Butterbeer Draco

DRACO'S POV

Ik ging The Three Broomsticks binnen en zag Y/N naast Cedric zitten. We wierpen elkaar een dodelijke blik toe en ik besloot vlak voor haar aan de tafel te gaan zitten. We verbraken het oogcontact niet, totdat deze stomme Diggory-man iets in haar oor fluisterde.

Het maakte me zo ongemakkelijk dat ik alleen maar naar de tafel keek. Ik bestelde een boterbier en probeerde ervan te genieten, maar kijken naar deze twee die samen plezier hebben, verpest gewoon de smaak van mijn drankje. Ik was gewoon aan het zwemmen in mijn gedachten toen ik haar en Cedric zag opstaan. Ze gingen weg. Die twee samen? Ik keek weg toen ze weggingen.

"Oké! Er is duidelijk iets aan de hand tussen deze twee!" zei Hermelien opgewonden.

"Dat denk ik ook." zei Ron terwijl hij aan zijn drankje nipte.

"Nou misschien zijn ze gewoon goede vrienden," zei Harry.

"Oh kom, we weten allemaal dat je van Y/N houdt, maar doe niet blind, ze zijn duidelijk in elkaar." zei Hermelien.

"Nee! Ik hou niet van haar."

'O ja? Zeg dat nou eens in je gezicht dat je de hele tijd dat ze hier was vanavond had.'

"Ik zeg het je. Ik ben niet verliefd op haar."

Oké, dus Potter is verliefd op Y/N.

"Ik ga doen alsof ik je leugen geloof." Schreeuwde Hermelien bijna.

Ik stond op en ging naar hen toe.

"Nou, nou, het lijkt erop dat Potter verliefd is geworden." Ik zei.

"Nee, ik niet Malfidus, rot op."

"En jij vuile modderbloed! Je bent verliefd op een domme gember die je niet eens leuk vindt."

"Hou je mond Malfidus!" zei Ron.

"Eerlijk gezegd Malfidus, wie heeft je pijn gedaan?" zei Hermelien.

"Wat bedoel je? Je praat onzin, idioot!"

Ze stonden allemaal op en vertrokken terwijl ze me walgelijke gezichten wierpen.

"Welterusten Malfidus." zei Harry terwijl hij me een dodelijke blik wierp.

Ik bleef daar een paar minuten voordat ik besloot terug te gaan naar de leerlingenkamer van Zwadderich. Ik liep snel.

"Puur bloed." fluisterde ik naar de deur.

"Hoi Draco!" hoorde ik Pansy zeggen toen ik binnenkwam.

"Hé viooltje."

Ik zat naast haar, wat niet in mijn gebruikelijke gewoonten was. Ik negeerde of beledigde haar altijd, maar ik wilde nu niet alleen zijn. Ik wilde mezelf en mijn gedachten niet onder ogen zien. Ik wist dat zij de enige was die op dat moment wakker was.

"Je bent zo knap."

Ik keek naar haar terwijl ze bijna op me sprong. Ze begon me te kussen. Eerst haatte ik het, maar ik gaf toe en zoende met haar. Na een bepaalde tijd stopte ik met het kussen van Pansy en stond op. Ze viel op de grond.

"Welterusten Parkinson."

Ik ging naar mijn slaapzaal, stapte in mijn boxer en ging naar bed. Ja, wie heeft me pijn gedaan? dacht ik, voordat ik in slaap viel.