In love with a slytherin boy

Unforgivable Curses

J/N'S POV

"Kan Draco komen?" Ik vroeg het George.

'Laat me eens kijken met Fred.' Hij antwoordde met een kleine glimlach.

Volgende week was de eerste Zwerkbalwedstrijd van het jaar. Griffoendor vs Ravenklauw en uiteraard hadden Fred en George al een feest gepland voor de overwinning van het rode team. Ze waren er zeker van dat ze zouden winnen.

Ik heb geprobeerd ze te overtuigen om Draco binnen te laten, maar ze waren vrij duidelijk over de regel van geen Zwadderich op de feestjes van Griffoendor.

Ze waren oké om ze binnen te laten voor algemene festiviteiten in de kamer van vereiste, maar als het ging om kleine bijeenkomsten in de gemeenschappelijke ruimte, waren ze gevoelig.

Ik ging terug naar de Huffelpuf-tafel en ging zuchtend naast Hydra zitten.

"Wat is er aan de hand?" vroeg ze terwijl ze haar pompoensap neerzette.

'Fred en George laten mijn vriend volgende week niet naar het feest van Griffoendor komen.'

zei ik, terwijl ik mijn vork nam om te eten.

"Wie is je vriendje?"

"Draco Malfidus." Ik antwoordde, keek naar zijn tafel en glimlachte naar hem.

"O, echt?" vroeg ze, verbaasd klinkend.

"Je ziet er geschokt uit." zei ik met een kleine grijns op mijn gezicht.

"Ik ken hem en ik dacht gewoon niet dat hij jouw type was." Zei ze terwijl ze naar haar bord keek.

'Of... dacht je dat ik niet zijn type was?'

Ze keek me een beetje blozend aan.

"Het is niet zoals dat! Ik bedoel, je bent "geweldig!"

Ik keek haar aan en grinnikte.

"Maak je geen zorgen! Iedereen denkt hetzelfde. Ik bedoel, ik ben een Huffelpuf en hij haatte ons altijd. Ik zei.

Ik ken Hydra nu twee weken, we brachten al onze tijd samen door en eerlijk gezegd liet ik Hermelien, Harry, Ron, Cedric Ginny en Luna een beetje achter, maar ze leken het niet erg te vinden. Hermelien was tenslotte altijd bij Ron, Harry bij Cedric, Luna bij Marcel en nou ja, Ginny begon veel met Dean Thomas om te gaan.

"Wil je naar Verweer tegen de Zwarte Kunsten?" vroeg Hydra me, terwijl ze de rest van haar maaltijd opbergde.

"Ja!" zei ik, deed hetzelfde en stond op.

Ik liep langs de tafel van Zwadderich om afscheid te nemen van Draco. Ik kuste hem en toen hij opkeek zag hij mijn nieuwe vriend.

"Zwart." Hij knikte.

"Malfidus." Zei ze aardig.

"Fijn om je terug te zien."

"Ja, nou, het is leuk om terug te zijn." voegde ze eraan toe.

Toen we naar onze klas vertrokken, terwijl we door de gangen liepen, sprak ik.

"Je familienaam is Black?" vroeg ik.

"Ja." Ze heeft geantwoord.

"Ben je net als Draco's moeder familie?" vroeg ik.

Ik had meteen spijt dat ik het had gevraagd, ik vond het een beetje een domme vraag. In de dreuzelwereld was het immers gebruikelijk dat mensen dezelfde familienaam hadden en geen familie waren.

'Ja, dat zijn we. De adellijke familie Black.' zei ze terwijl ze met haar ogen rolde.

"Is dat iets slechts?" Ik vroeg.

"Voor sommige mensen is het dat niet, voor mij wel." Zei ze, en ze gaf me een vaag klein gebaar toen we het DADA-klaslokaal binnenkwamen.

We gingen zitten voor onze derde les met professor Moody. Hij was een vreemde leraar, maar ik denk dat hij bekwaam was als Perkamentus besloot hem de baan aan te bieden.

We hadden deze les met het huis van Griffoendor en ik was blij mijn vrienden te zien, aangezien we de laatste tijd niet veel hebben gepraat.

Alastor Moody kroop naar de voorkant van de klas, terwijl hij uit zijn fles dronk. Een beetje onprofessioneel, vond ik.

"Nou! Goedemorgen studenten." zei hij blij.

"Vandaag zullen we onvergeeflijke vloeken bespreken." zei hij, terwijl hij de laatste twee woorden van zijn zin verduisterde.

Een paar fluisteringen gingen door de kamer, voordat Mad-Eye Moody de controle over zijn les terugnam.

'Kan iemand me vertellen hoeveel onvergeeflijke vloeken er zijn?' Hij vroeg.

Hermelien stak gretig haar hand op voordat ze antwoordde.

"Er zijn er drie meneer!"

"Uitstekende mevrouw Granger." Professor Moody spuugde.

Hij liep naar zijn bureau en demonstreerde een spin die opgesloten zat onder een glazen bol.

"Als het gaat om de donkere kunsten, geloof ik in een praktische benadering." zei hij met zijn handen op zijn rug.

Hij liep naar de voorkant van de bureaus.

"Wemel! Sta op!" Hij gilde.

Ron deed het snel.

"Geef me een vloek!" Hij eiste.

'Nou, mijn vader heeft me er wel eens over verteld... De Imperiusvloek.' zei Ron zwakjes.

"O ja, geweldig." zei professor Alastor Moody, teruggaand naar zijn spin.

Hij betoverde het en vroeg het groter te worden, dus het insect deed het. Met een beweging van zijn toverstok was de spin op Ron's bureau en toen op Hermelien's, toen op Lavendel's schouder en snel was het op mijn boek.

Ik haalde het van de grond en Hydra keek me snel aan en leunde voorover om het insect in haar handen te nemen. Ze legde het terug op het bureau en observeerde het, geen greintje angst of minachting op haar gezicht.

Moody nam de spin terug naar zijn hand en vroeg om nog een vloek. Iedereen stak gretig zijn hand op en Marcel verschoof alleen de zijne, verlegen.

"Longbottom! Is het?" vroeg Moody hem.

"Ja." Neville antwoordde en stond op.

"Geef me een vloek!"

"Nou, daar is de Cruciatusvloek." Zei hij zacht.

"Juist correct!" zei Alastor, terwijl hij terugliep naar zijn bureau met het insect nog steeds in de palm van zijn hand.

Hij legde het neer en begon de martelvloek op de spin uit te voeren. Het insect gilde en maakte vreselijke geluiden.

Marcel keek naar het tafereel, duidelijk overstuur. H