In love with a slytherin boy

Stack Of Books

J/N'S POV

"Je blauwe oog ziet er beter uit Ron." zei ik terwijl we aan het ontbijten waren.

"Nou, ik hoop dat het een week geleden is." zei hij.

Malfidus en ik hebben elkaar niet meer gesproken sinds hij Ron sloeg tijdens de Zwerkbalwedstrijd. Hij heeft me niet geholpen met drankjes en ook niet naast me gezeten tijdens onze gratis vrijgestelde lesuren in de bibliotheek. Ik denk dat wat ik hem de vorige keer vertelde, hem door elkaar schudde. Maar eerlijk gezegd vond ik het niet erg.

Toen we klaar waren met eten, gingen ze naar de klas en ik ging naar de bibliotheek omdat mijn eerste les charmes was.

Ik kwam binnen en ging aan een tafeltje achterin zitten. Ik begon een essay voor drankjes te schrijven en realiseerde me dat ik een boek miste. Ik heb het waarschijnlijk in mijn slaapzaal achtergelaten, maar ik had het echt nodig. Ik was er vrij zeker van dat de bibliotheek het had, dus ik stond op en dwaalde door de rijen, op zoek naar het.

Toen ik het eindelijk vond, realiseerde ik me dat het superhoog was en omdat ik nogal klein was, kon ik er niet bij. Ik probeerde te springen, maar het werkte niet. Toen besloot ik een stapel boeken te maken, zodat ik erop kon stappen en het boek kon pakken.

"Hulp nodig daarbij?" Iemand zei.

Ik keek en het was Malfidus. Hij leunde op een plank, zijn armen gekruist en een kleine grijns op zijn gezicht.

"Nee, ik kan het." Ik fluisterde.

Toen mijn vingers het boek bijna raakten, passeerde een grote hand de mijne en greep het boek. Draco opende het nu en las het.

"Hoe... Interessant. Ik dacht niet dat weerwolven een van je interesses waren." Zei hij het boek dichtslaand, waardoor er een hard geluid in de bibliotheek resoneerde.

Ik keek om me heen om er zeker van te zijn dat niemand gestoord was door het lawaai, terwijl hij me in de gaten hield.

"Het is voor drankjes." Zei ik terwijl ik van mijn stapel boeken afging en ze weer teruglegde.

"Hier." zei hij in mijn rug.

Ik draaide me om en de rijen waren extreem strak waardoor hij heel dicht bij me was.

Ik kon zijn eau de cologne ruiken en elke centimeter van zijn gezicht observeren.

Ik nam het boek langzaam in mijn handen.

"Bedankt..." fluisterde ik.

Hij legde zijn hand op de plank achter me naast mijn rechterschouder.

'Ik heb nagedacht over wat je de vorige keer zei. En ik wil zijn wie ik ben." Zei hij.

"Dat is geweldig Draco..." zei ik blozend.

Hij was zo dicht bij me, de spanning was aanwezig.

"En jij, J/N..."

Het geluid van zijn stem die mijn naam zei, deed rillingen over mijn lichaam lopen.

"Ben je wie je werkelijk bent? Of speel je een personage?" zei hij langzaam maar zeker.

"Ik denk... dat ik zo'n beetje ben wie ik elke dag ben. Ik ben niet echt een goede actrice.

"Mooi zo." zei hij voordat hij zijn hand van de plank haalde en vertrok.

DRACO'S POV

Ik wist hoe ik dit moest doen. Ze kuste me de vorige keer terug, dus ze moet een klein beetje geïnteresseerd of op zijn minst geïntrigeerd zijn. Toen moest ik gewoon harder slaan en zij zou van mij zijn. De spanning die ik in de rijen creëerde, dat was een goede intense spanning. Ze zal terugkomen voor meer, omdat ik weet dat ze er net zoveel van genoot als Ik deed. Ik was er vrij zeker van dat ze naast me zou komen zitten. Maar verrassend genoeg deed ze dat niet. Ze stapte uit de rij met haar boek, keek me grijnzend aan en ging achter haar bureau zitten. Ze speelde graag hard to get, zie ik. Nou, dat vond ik niet erg.

Ik stond op en ging naast haar zitten.

'Hulp nodig bij dat opstel?' Ik zei.

"Dus je praat een week niet met me en nu doe je zo?" Zei ze, haar ogen nog steeds in het boek.

"Ik had tijd nodig om na te denken."

'Ik wist niet dat je dat kon.'

Ik grinnikte, beledigde een beetje, maar het was goed.

"Er zijn veel dingen die je niet over mij weet en ja, ik heb veel nagedacht, geloof het of niet."

'Over wat precies nadenken?'

'Wat je tegen me zei... Wemel... jou.' zei ik terwijl ik met mijn vinger over de achterkant van haar nek trok.

Ze glimlachte bij de aanraking van mijn koude vinger op haar huid. Haar haar was opgestoken in een paardenstaart, zodat iedereen haar nek kon zien. Ze was echt mooi. De ketting die ik hier gaf, zat gewoon op haar sleutelbeenderen, wat op de een of andere manier aangeeft dat ze al van mij was.

'Nou, jij wel? Ik heb nagedacht over wat ik zei. Want ik kan me niet herinneren dat je je excuses aan Ron hebt aangeboden.'

"Dat is oude geschiedenis. Hij is in orde, hij is niet dood.

'Maar hij heeft een blauw oog.'

'Waarom geef je zoveel om hem?'

"Omdat hij mijn vriend is." antwoordde ze.

'Er moet iets anders zijn.'

'Omdat ik diep van binnen weet, ben jij niet zo. Ik weet dat je een goed mens bent en ik weet dat je je excuses zou willen aanbieden aan mensen, maar je kunt het niet. Je kunt het niet en ik wil je helpen. Ik echt."

'Maar waarom? Niemand heeft me ooit willen helpen.'

"Omdat je me hebt geholpen, nu is het mijn beurt."

"Pff, wanneer heb ik je geholpen?" Ik vroeg.

"In de toverdrankles zat ik ver achter jullie, nu ben ik helemaal ingehaald."

"Eerlijk genoeg."

'Kijk, ik weet dat ik je niet zal laten helpen, maar weet dat ik niet zal stoppen met proberen.'

'Maar waarom? Waarom zou je je tijd verspillen aan zoiets nutteloos iets.'

"Omdat ik graag geloof dat er nog hoop is in de mensheid. Sommige mensen kunnen op een slechte manier veranderen, ik denk graag dat sommigen van ons echt ten goede kunnen veranderen." Zei ze voordat ze haar spullen pakte en opstond.

"Dit was een bewijs dat je kon veranderen, nu moet je alleen nog de motivatie en de wil vinden om het te doen." Ze zei me laten zien