In love with a slytherin boy

Hoggy Warty Hogwarts

J/N'S POV

Draco had de rest van de zomer geen van de brieven beantwoord die ik hem had gestuurd. We brachten een magische maand samen door en toen was het alsof hij was verdwenen.

De laatste week voordat ik terugkwam, stopte ik met schrijven. Het was onzin.

Toen ik op de Hogwarts Express stapte, zag ik hem zijn koffer boven de stoelen van een coupé zetten.

Ik wierp een blik op hem en ging op de dichtstbijzijnde stoel zitten die ik kon vinden. Ik stopte met naar hem te kijken en observeerde de mensen die nog op het perron stonden. Eerstejaars die huilend afscheid namen, geërgerde tweedejaars die knuffels en kusjes van hun ouders afwisten, zevendejaars die al stralen van angst over hun NEWT's stuurden door de ramen van de trein.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Draco voor me zitten.

"Hallo." zei hij zacht.

"Hallo?!" gilde ik.

"Verdorie hé! Is dat alles wat je te zeggen hebt? Draco verdomde Malfidus! Je hebt me de hele zomer genegeerd, geen enkele brief beantwoord en het enige wat je gaat zeggen is "hey" alsof er niets is gebeurd?" Schreeuwde ik tegen hem, met rode wangen en grote ogen.

"Het spijt me." Zei hij met een zacht gezicht en nam mijn hand over de tafel.

Ik sloeg mijn armen over elkaar, ruw.

"Raak me niet aan." Zei ik.

"Het spijt me, j/n. Er zijn dingen gebeurd in de zomer."

'En je kon niet de moeite nemen om ook maar één verdomde brief te sturen,' zei ik droogjes.

"Bezig geweest."

"Nou, ik had het ook druk en ik vond nog de tijd om je te schrijven."

Dat was een totale leugen, ik bracht mijn hele zomer door bij het zwembad, in Wegisweg of me zorgen te maken waarom Draco niet antwoordde.

Goblins hebben hem aangevallen? Is hij van een klif geduwd? Weer een hippogrief aangevallen? Verdronken in zijn bad? Zijn huis, nou ja landhuis moet ik zeggen, is afgebrand en hij ging terug voor zijn hond en stierf? Blimey! Ik heb alle stomme excuses doorgenomen, hij had niet eens een hond!

Ik zag dat hij op zijn onderlip beet en probeerde de juiste woorden te vinden.

Maar toen kwamen Hermelien, Ginny en Ron ons compartiment binnenstormen, de vreselijke stilte verbrekend.

"Verdomme, jullie zijn stil." zei Ron.

Hij was in de zomer een beetje bruin geworden en zag er een beetje groter uit. Ginny was ook gegroeid en haar sproeten waren meer gedefinieerd en Hermelien zag er precies hetzelfde uit. Haar gezicht werd een beetje volwassen, maar dat was het dan ook.

"Hé, veel!" zei ik, gek lachend.

Ron en Hermelien zaten naast me en Ginny nam de plaats in naast Draco.

"We hebben je zo gemist!" zei Hermelien.

"Ik heb jullie ook gemist! Ik heb al jullie uilen ontvangen!" zei ik, terwijl ik Draco scherp aankeek voor het laatste stukje van mijn zin.

Hij keek weg en rolde met zijn ogen.

'Dus! Hoe was je zomer?' vroeg Ginny aan mij.

'Het was echt geweldig. En jullie, jongens?'

"Ron kwam op vakantie en mijn ouders waren dol op hem! Ze wilden dat hij een spreuk uitsprak, maar we legden uit dat we buiten Zweinstein geen magie konden doen," zei Hermelien opgewekt.

"Graag gedaan. Ik zou het waarschijnlijk verprutst hebben," zei Ron.

Draco en ik praatten de rest van de rit niet met elkaar, maar niemand leek het te hebben gemerkt. Ze waren maar al te druk bezig met praten over hun vakanties.

Toen de trein op Zweinstein aankwam, stond iedereen op. Ik bleef op mijn stoel zitten. Dat deed ik altijd, ik wachtte liever tot iedereen weg was voordat ik opstond.

Toen alle vrolijke studenten uitstapten, pakte ik mijn koffer en marcheerde naar de uitgang, toen Draco uit een coupé kwam.

Ik wist dat hij ergens op me wachtte, maar ik dacht dat hij buiten de wagen zou staan, dus sprong ik verbaasd een beetje achteruit.

"Sorry, het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken." Zei hij.

"We zouden moeten gaan." zei ik terwijl ik naar buiten liep, in de richting van het kasteel.

Hij volgde me en haalde me vrij snel in.

"Vergeef je me?" Hij vroeg.

"Nee."

'Alsjeblieft. Het zal nooit meer gebeuren.'

"Bewaar het."

"Alsjeblieft y/n, ik kan niet dat je boos op me bent..." zei hij met trillende stem.

Mijn hart brak toen ik de pijn in zijn woorden hoorde.

Ik draaide me om en legde mijn hand op zijn schouder met een meelevende blik.

Hij hief zijn hoofd op en glimlachte naar me.

"Laten we gaan, we kunnen het feest niet missen." Ik zei.

Ik was nog steeds boos, maar na wat hij zei, kon ik niets gemeens of droogs zeggen.

We liepen naar de Grote Zaal en hij ging naar de Zwadderich-tafel en ik naar de Huffelpuf-tafel. Op feesten moesten we absoluut aan de tafel van ons huis zitten, ook al lieten de leraren het de rest van het jaar verschuiven.

Ik zat naast Cedric.

"Hey y/n! Zei hij blij.

Ook hij was in de zomer bruin geworden en zijn haar was lichter geworden door de hitte van de zon.

"Hallo Cedric! Ik heb je niet in de trein gezien! Waar was je?"

'Ik was bij Harry.' zei hij glimlachend.

'Zijn gezicht eraf zoenen?' vroeg ik grinnikend.

"Kan zijn." Hij antwoordde op dezelfde toon.

Ik kon zien dat ze hun relatie vrij goed hadden geregeld.

"Oh, als je Harry ziet, doe dan alsjeblieft normaal." Hij zei.

"Wat bedoelt u?" Ik vroeg.

"We namen hem mee naar de Bahama's en hij was niet echt gewend aan zo'n harde, felle zon, nu ziet hij eruit als een krab", zei hij een beetje lachend.

Ik keek naar de tafel van Griffoendor om te proberen het gezicht van Potter te zien, maar hij keek niet naar mij.

NS