In love with a slytherin boy

Riddikulus Draco

DRACO'S POV

Mijn eerste les vandaag was verdediging tegen de duistere kunsten. Ik besloot wat snacks uit de Grote Zaal te halen en boven in de astronomietoren te gaan eten, voordat ik naar de les ging.

Toen ik op het punt stond te vertrekken, arriveerde de uil van mijn vader. Hij landde voor me. Ik pakte de brief die aan zijn poot was vastgemaakt.

Meneer Malfidus,

Ik hoorde dat je over ongeveer twee weken tegen Huffelpuf speelt. Ik hoop dat het je lukt om de verklikker eerder te vangen dan je tegenstander. Anders zal ik erg teleurgesteld in je zijn. Ik haat het om teleurgesteld te zijn. Doe het beter dan de vorige keer.

Lucius Malfidus.

Ik verpletterde de brief in mijn hand voordat ik een kort briefje schreef om aan de uil van mijn vader te geven.

Beste papa,

Ik zal de verklikker vangen. Maak je geen zorgen.

Draco.

Ik bevestigde snel het briefje aan het been van Ulysses, stuurde hem weg en ging naar de les.

Toen ik me verdedigde tegen de duistere kunsten, werden alle lessenaars aan de kant van de klas geschoven. We stonden in het midden van de kamer te wachten tot professor Lupos zou arriveren.

Toen de les begon, vlogen mijn gedachten weg. Ik herinnerde me dat de leraar dingen uitlegde over boggarts, waardoor Marcel probeerde het te veranderen in iets grappigs. Die stomme jongen was bang voor Sneep. Professor Lupos vroeg ons in de rij te gaan staan, dus dat deed ik. Ik luisterde niet echt, maar mijn beurt kwam heel snel, dus ik keek toe hoe de mensen voor me de spreuk uitspraken met hun toverstok.

Ik kende eerlijk gezegd mijn diepste angst niet echt. Toen ik aan de beurt was en de deuren van de kast opengingen, werd ik zo zenuwachtig. Ik zag rook uit de kamer komen en zag heel even de gestalte van een lange man Ik herkende hem, maar ik wilde niet dat mensen in de klas hem zagen, dus riep ik snel de spreuk uit.

"Riddikulus!"

Toen ik aan de beurt was, ging ik naar de achterkant van de rij, maar ik voelde mijn keel dichtknijpen en ik besloot de klas te verlaten.

Ik rende naar de astronomietoren, zat daar en neuriede de frisse lucht van oktober. Verzonken in mijn gedachten voelde ik een traan uit mijn oog komen.

Soms wenste ik dat ik het personage dat ik in de loop der jaren voor mezelf had opgebouwd kon achterlaten, net zoals de kleine hoeveelheid water mijn optiek verliet. Soms wilde ik me gewoon licht als een veertje voelen, vrij als wolken en gelukkig als mensen die de eenvoud van het leven prijzen. Elke dag vocht ik tegen mezelf, had ik een intern debat over wie ik zou moeten zijn, wie ik ben en wie ik wilde worden. De troost van mijn uitgestippelde pad was nu niet meer wat het was. Ik leefde met een geest die nooit zou stoppen met tollen en een vader die veel te statische verwachtingen van mijn wezen had.

Ik droogde de tranen van mijn wangen, verzamelde me en liep naar mijn slaapzaal. Ik probeerde een douche te nemen om een ​​beter humeur te krijgen, maar ik kon niet stoppen met denken aan mijn volgende Zwerkbalwedstrijd. Ik moest de verklikker vangen. Wat het ook zou kosten, ik moest.