In love with a slytherin boy

The Goblet Of Fire

J/N'S POV

Ik zat te ontbijten aan de tafel van Griffoendor, toen Draco naast me kwam zitten en mijn wang kuste.

Mijn vrienden raakten aan hem gewend, maar de anderen aan tafel vonden het moeilijk om hun trots in te slikken en een Zwadderich aan hun tafel te laten zitten.

We praatten allemaal en het onderwerp van het Toverschool Toernooi was onvermijdelijk. Vanavond zou de rector de drie kampioenen onthullen en iedereen was enthousiast.

'Gaat u uw naam in de beker doen?' vroeg Ron aan Cedric terwijl hij zijn toast at.

"Ja, ik zal er tijdens de lunch mijn krant in doen." antwoordde hij en liet een klein stukje perkament zien.

Ron en zijn broers bleven zeuren over hoe oneerlijk de leeftijdsregel was.

"Ik denk dat deze regel nodig is. Per slot van rekening, als je eenmaal bent gekozen, is er geen weg meer terug en blijkbaar zijn de taken echt gevaarlijk. Eigenlijk zijn ze dodelijk." Zei Hermelien, kijkend naar iedereen rond de tafel met een uiterst serieuze blik.

"Ook, wat bedoelen ze met "eeuwige glorie"" zei ik, Perkamentus nabootsend.

"Nou, het is echt enorm belangrijk om dit toernooi te winnen," zei Cedric.

"Tot op een punt waar het de moeite waard is om te sterven?" Ik vroeg.

"Nou, het is niet zo dat de kans op overlijden erg groot is," antwoordde Cedric.

"Je weet maar nooit." voegde Hermelien eraan toe.

"Nou, ik hoop dat je niet doodgaat." zei Harry, zich in Cedric's armen nestelend.

"Niemand gaat dood." zei Draco plotseling.

Toen de bel ging, gingen we allemaal naar de les. Ik had astronomie eerste periode en keek een beetje uit naar dit nieuwe onderwerp op mijn rooster.

Professor Sinistra begon haar les en alles ging perfect.

Ik was heel behoorlijk, want ik maakte een perfecte sterrenkaart. Onze leraar was er heel blij mee.

Daarna had ik Transfiguratie. Het was fijn om het strenge, maar charmante gezicht van professor McGonagall weer te zien, na een lange zomer.

Ik kon me niet echt op haar les concentreren omdat ik alleen maar aan het stomme toernooi dacht. Was het waar dat de taken dodelijk waren? Daar heb ik nog niet naar gezocht. Ik zei tegen mezelf dat ik waarschijnlijk na het eten naar de bibliotheek moest gaan om te proberen wat informatie te verzamelen over deze verwachte gebeurtenis.

Tijdens de lunch ging ik naar de Grote Zaal. De afgelopen week waren alle tafels opzij geschoven om plaats te maken voor de beroemde vuurbeker.

Hermelien, Harry, Ron en Draco zaten op de tribune te kijken hoe alle enthousiaste zevendejaars hun naam in het vuur gooiden.

Cedric kwam blij met al zijn vrienden de kamer binnen, hij keek ons ​​heimelijk aan en liep naar de beker.

Harry keek weg, duidelijk geïrriteerd.

Diggory gooide zijn stuk perkament toch weg en keek ons ​​aan, een uitdrukking van trots op zijn gezicht.

Hij ging naast Harry zitten.

'Je hebt jezelf net in het vuur gegooid.' zei Harry, nog steeds wegkijkend.

"Doe niet zo gespannen, er gebeurt niets, het is maar een kleine wedstrijd."

"Ja, het is gewoon het gevaarlijkste toernooi in de hele tovenaarswereld, maar het is zeker niets." antwoordde Harry, sarcastisch en bitter.

"Kom op, eeuwige glorie!" voegde Cedric eraan toe, nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht.

"Dat kan me niks schelen!" zei Harry en hij stond snel op.

"Waar gaat al die ophef over?!" gilde Cedric.

Harry rolde met zijn ogen en verliet de Grote Zaal, Cedric volgde hem snel.

Draco, Hermelien en ik keken elkaar sprakeloos aan als Ron, die alleen oog hadden voor de dappere mensen die hun naam erin verwerkten. Mione stond op het punt iets te zeggen toen de Wemel-tweeling de schijnwerpers kwam stelen die Cedric slechts een paar minuten had gecreëerd geleden.

Ze werden geprezen als helden en de grijns op hun gezichten vertelde ons duidelijk dat ze iets van plan waren.

"Jongens, we hebben het gedaan!" zei Fred.

"Vanmorgen pas verwekt!" voegde George eraan toe en liet een klein flesje zien.

"Het gaat niet werken." Zei Hermelien met een grijns op haar gezicht en een zingende toon.

De tweeling zat aan weerszijden van haar.

"O ja?" vroeg Fred.

'En waarom is dat Griffel?' voegde George eraan toe en er vormde zich een ondeugende grijns op zijn lippen.

"Zie je dit, dit is een leeftijdsgrens." zei Hermelien terwijl ze de blauwe aura rond de beker wees.

'Perkamentus heeft het zelf getekend.' Ze voegde eraan toe.

"Dus?" vroeg Fred.

Ze sloeg haar boek dicht en zuchtte.

'Dus een genie als Perkamentus kan onmogelijk voor de gek gehouden worden door een zielig verouderingsdrankje.'

De tweeling negeerde haar, nog steeds glimlachend, en ging de tribune op.

"Klaar Fred."

"Klaar George."

"Bottomen omhoog." Zeiden ze tegelijkertijd, terwijl ze hun drankjes dronken, hun armen in elkaar verstrengeld.

Toen sprongen ze binnen de leeftijdsgrens en gebeurde er niets. Zij deden het! De tweeling zette hun naam in de beker en gaven elkaar een high-five.

Tot ieders verbazing vlogen de twee stukjes papier de lucht in, blauwe vlammen op hen gericht. Ze gingen recht op Fred en George af en gooiden ze uit de baan van de beker.

Toen de Wemel-tweeling opkeek, begonnen ze gekke grijze baarden te laten groeien. Hun haar was ook pluizig en wit geworden. Ze keken elkaar ongelovig aan en begonnen elkaar tot de grond toe te vechten, zoals broers dat doen.

Iedereen verzamelde zich om hen heen en begon de ruzie op te stoken. Toen viel de hele kamer stil.

Ik keek naar de deur en Viktor K