ငါးဆားနူအထက်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကိုဖြား​ယောင်းခြင်းနည်းဗျူဟာ

ငါ့ရည်းစားရဲ့အစ်ကိုက ငါ့ကိုတိတ်တခိုးချစ်နေတယ်လို့ငါကြားထားတယ် (1.1)

လင်းဇီမင် ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာလှဲလျောင်းနေတယ်။ဓာတုကုထုံးတွေကို ရေရှည်ခံယူခဲ့ရတဲ့အတွက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကအတော်လေးချည့်နဲ့နေပြီ။နာကျင်မှုကသူ့ကိုလူသားလို့တောင်မမြင်နိုင်တော့တဲ့နှိပ်စက်နေခဲ့တယ်။အကုန်လုံးနီပါးကျွတ်ထွက်နေတဲ့ဆံပင်တွေကြောင့် ဉီးထုတ်တစ်လုံးနဲ့ ဖုံးကွယ်ထားရတယ်။

ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူကဘဝရဲ့အထွတ်အထိပ်ကိုလျှောက်လှမ်းနတုန်းပဲရှိသေးတယ်။ဖြူဖျော့ပြီး ကြုံလှီပိန်ချုံးနေတဲ့ မျက်နှာမှာရှိတဲ့ အနက်ရောက်မျက်ဝန်းတစ်စုံက ခေါင်းမာပြီး အလျှော့မပေးတတ်တဲ့ တောက်ပမှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတယ်။ဒါကသူ့ကိုဘယ်အရာကမှ အနိုင်မယူနိုင်ဘူးဆိုတာနဲ့တူနေတယ်။လှပတင့်တယ်တဲ့ပန်းလေးတစ်ပွင့်ညိုးနွမ်းသွားခြင်းနဲ့အလားသဏ္ဍာန်တူတဲ့ ကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်တဲ့အလှတရားတစ်ခုသာလျှင် တရိပ်ရိပ်တိုးလာနေတယ်။နောက်ဆုံးသော အလင်းရောင်မျှင်တန်းလေးကို တင်တကာထုတ်လွှတ်နေသလိုပေါ့.......

သို့ပါသော်လည်း ဆေးရုံကုတင်ရှေ့က လူကို ကြည့်မိလိုက်တဲ့အခိုက်အတန့်မှာ အလိုမကျမှု၊စိုးရိမ်ပူပန်မှု၊ချစ်ခြင်းတရားစတာတွေကို မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဖော်ပြလိုက်တယ်။

"မင်း...အခုထိ...လာ..."

လင်းဇီမင်းကွဲအက်နေတဲ့အသံနဲ့ပြောလိုက်တယ်။ပျော်ရွှင်မှု၊နာကျင်မှု၊အလိုမကျမှုတွေရောထွေးနေတဲ့ ခံစားချက်တွေက သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ထင်ဟပ်နေတယ်။ အဆုံးသတ်မှာတော့ သူ့ရှေ့ကလူကို ထိကိုင်ဖို့အတွက် သူ့ကိုယ်သူအတော်လေးရုန်းကန် ပြီး လက်လှမ်းနေရတယ်။

တစ်ခါလေးပဲဆိုရင်တောင်....သူမသေခင်လေးမှာ ဒီလူကိုတစ်ခါလောက်လေးတော့ ထိတွေ့သွားချင်သေးတယ်။

ရှဲ့ဟယ်က ကြိုတင်လက်ဉီးမှုယူတဲ့အနေတဲ့ လက်တွေကိုဆန့်ထုတ်ပြီး လင်းဇီမီရဲ့လက်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။သူ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာနာကျင်ဝမ်းနည်းနေမှုတွေဖြစ်ပေါ်နေတယ်။ဒီအချိန်မှာ ဖောက်ထွင်းမြင်ရတေယ့မတတ်ပါးလွှာတဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ ထွက်ကျလာတဲ့စကားလုံးတွေက နက်နဲတဲ့ခံစားချက်တွေပြည့်လျှံနေတယ်။