💙Part 7💙

833 57 1
                                    

Zawgyi

အခန္းထဲတြင္

"ဟင္သစ္ဘယ္ထြက္သြားတာလဲ..."

"အာ...သစ္မာမီဆီခနသြားတာ...ဟီး႐ိုးဒီမွာလာထိုင္..."
သစ္ထူးလဲေခါင္းၿငိမ့္ကာကုတင္ေပၚတတ္ထိုင္လိုက္သည္။

"သစ္ေလ..ဟီး႐ိုးကိုေျပာစရာ႐ွိတယ္...."

"အင္းေျပာေလ..."

"သစ္တို႔လင္မယားလိုခ်စ္ၾကရေအာင္..."

"ဟင္..."

"ေနာ္..ေနာ္..သစ္တို႔လင္မယားလိုခ်စ္ၾကမယ္ေနာ္..."သူလက္ကိုကိုင္ကာအသနားခံမ်က္ဝန္းနဲ႔ေျပာလာတဲ့သစ္ေၾကာင့္သူေခါင္းၿငိမ့္ရေတာ့သည္။

"ဟီး႐ိုးကအေကာင္းဆံုးပဲ....မြ..."သူေျပာၿပီးသစ္ထူးရဲ႕ပါးကိုနမ္းလိုက္သည္။

"လာအိပ္ၾကရေအာင္..."

"ဟီး႐ိုး..သစ္ေပးတဲ့အိမ္စာေတြေရးၿပီးၿပီလား...."

"အင္းေရးၿပီးၿပီ....သစ္..တကယ္လို႔သစ္ေနျပန္ေကာင္းသြားရင္..ငါကိုေမ့သြားမွာလားဟင္.."

"ေမ့စရာလားဟီး႐ိုးရဲ႕..တကယ္လို႔သစ္ရဲ႕ဦးေႏွာက္ကေမ့သြားရင္ေတာင္သစ္ရဲ႕ႏွလံုးသားကအျမဲတမ္းမွတ္မိေနမွာ..."

"စကားတတ္လိုက္တာ...ငါမင္းကိုေစာင့္ေနမယ္..သစ္ျပန္မလာမခ်င္းငါဒိိအိမ္ကေနတစ္ဖဝါးမွမခြာဘူး...."ဟိန္းလွဲေနရာကေနကုန္းထကာလက္သန္းေ႐ွ႕ကိုထုတ္ၿပီး

"ကတိ..."ဟိန္းရဲ႕လက္သန္းနဲ႔သူရဲ႕လက္သန္းကိုခ်ိတ္ကာ

"အင္းကတိ...."

တစ္ပတ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ဟိန္းႏိုင္ငံျခားသြားရမယ့္ေန႔ကိုေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္။

"သားငယ္ေရ..ျမန္ျမန္ဆင္းခဲ့ေတာ့ေလ..ေဒါက္တာေစာင့္ေနရအံုးမယ္..."
ဦးမင္းသူတစ္ေယာက္ကားေပၚအထုတ္ေတြတင္ကာေအာ္ေျပာေလသည္။

"လာၿပီ....ဒယ္ဒီဟီး႐ိုးကိုေခၚသြားလို႔မရဘူးလားဟင္...."

"ခုသားငယ္ပဲအရင္သြားႏွင့္လိုက္..ၿပီးေတာ့မွသားရဲ႕ဟီး႐ိုးကိုေခၚၿပီးဒယ္ဒီတို႔လိုက္လာခဲ့မယ္ဟုတ္ၿပီလား...."

"ၿပီးေရာ..."

"ကဲကားေပၚတတ္....သားထူးလဲတတ္.."
သူတို႔အားလံုးကားေပၚတတ္ကာေလဆိပ္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။

ကျွန်တော်ယောက်ကျားအမျိုးကောင်းသား(Complete)Where stories live. Discover now