Enigmatic

-16-

"Bir an önce ne istediğini söyle de bitsin artık bu işkence."

"Ne işkencesinden bahsediyorsun burada düşünen benim."

"Daha önce aklından bir şey geçmedi mi yani?"

"Hayır, aslında geçti. Ama pek arkadaşça değildi."

Kalbim ritmini değiştirirken hayretle gözlerimi açmış yanımda elleri ceplerinde yürüyen Zayn'e çoktan kafamı çevirmiştim bile.

"Nasıl yani? Arkadaşça değildi derken neyi kastediyorsun?"

"Nasıl anlamak istersen."

"Yani şey gibi mi.. Şey.. Öpüşmek?"

Ağzından çıkan küçük bir kıkırtı duydum ve sonrasında yüzünü garip bir gülümseme kapladı. Ardından kafasını yavaş yavaş sağa sola salladı.

"Öyle mi?" Sorumun cevabını almakta çok fazla ısrarcı olacaktım. Belki bu bir şeyleri değiştirirdi. Arkadaşça olmayan.

"Aslında haklısın. Sen bana içeride bir istekte bulundun ve dikkatimi dağıtmak için bu iddiayı kullandın. Sanırım sana bir şans daha verebilirim."

"Ne? Neden böyle bir şey yapmak istiyorsun?"

"Çünkü ne isteyeceğini merak ediyorum."

"Tamam, öyle olsun. Ama baştan uyarayım ben daha önce bu tarz arkadaşça olmayan iddialara girmedim ve ne isteyeceğim konusunda hiçbir fikrim yok."

"O zaman ikinci şansını birincisinden daha çabuk kaybedeceksin." Ukala sırıtışını yüzüne takınırken ona hayran kalmanın yanı sıra sinirlerimi bozmayı da başarıyordu. Birazcık.

"Hayır! Bu sefer isteklerimi daha dikkatli seçeceğim."

"Tek bir kuralımız olsun o zaman, eğer sen benim istediğim şeyi yapmazsan ben başka bir şey isteyebileceğim. Aynı şey senin içinde geçerli anlaştık mı?"

"Hmm. Mantıklı, tamam öyle olsun."

"O zaman şimdi eve gitme vakti!"

"Bu kadar çabuk mu?"

"Seni bilmem ama benim yapacak işlerim var."

"Benim yok."

"Üzgünüm."

"Tamam, ama ben eve gitmeyeceğim biraz dışarıda takılacağım."

"Hayır, eve gidiyoruz."

"Arkadaşlarımla bir şeyler yapmak istiyorum."

"Eve gidiyoruz dedim. Dışarı da ne yapmak istediğini sormadım."

Derin bir nefes alıp sinirle dışarı verdiğimde gözlerini bir an çevirip bana baksa da çok fazla oyalanmadan önüne geri döndü.

Birbirimize çok yakın yürümesek de birlikte olduğumuz anlaşılacak bir mesafede yürüyorduk. Zayn garip bir insandı. Hızlı değişen ruh hali vardı özellikle Tyler'ı gördüğü zaman ki ruh halini daha önce görmediğime eminim. Düşünceler kafamı kurcalamaya devam ederken neredeyse yolu yarılamıştık bile. Sanırım daha bunları gece yatağıma uzanıp tavanı izlerken de düşünebilirdim.

"Nasıl işlerin var?"

"İş işte."

"Özel mi?"

"Evet."

"Neden her söylediğime konuşmak istemiyormuş gibi cevaplar veriyorsun?"

"Gerçekten bunu mu anladın?" İçimde yeşeren umut tohumları yolun geri kalanında koyu bir sohbete gireceğimizi söylüyordu.