Enigmatic

-20-

"Eve gidince bana haber ver."

"Sen nereye gidiyorsun?"

"İşim var."

"Benimde işlerim var."

"İşin falan yok hemen eve git."

"Zayn işim var markete gitmem lazım."

"Ne istiyorsan söyle ben alırım sana."

"Hayır, ben kendim gitmek istiyorum tek başıma."

"Ne kadar inatçı bir şeysin sen."

"Öyle."

"İyi tamam, hadi."

"Ne hadi?"

"Birlikte gidelim işte."

"Zayn neden kendi özel alışverişimi tek başıma yapamadığımı söyler misin?"

"Çünkü canım öyle istiyor." Sinirle ayağımı yere vurduktan sonra birleştirdiğim kollarımı serbest bırakıp dışarıya sesli bir nefes bıraktım.

"Hadi bebeğim." Uzattığı eline göz devirdikten sonra sevimli gülüşünü yerleştirdiği yüzüne daha fazla dayanamadım ve elimi eline uzattım. Sıkıca tuttuğu elimi kendine doğru çekerken yavaş adımlarla markete yürümeye başladık. Özel olan ihtiyaçlarımı onun yanında nasıl alacağımı bilmeden yürümeye devam ettik. Dışarıda bekleyebilirdi beni. Beklerdi değil mi? Pek sanmıyorum ama buna inanmak istiyorum. Karnıma giren hafif ağrıyla birlikte yüzümü buruşturdum.

"Ne oldu?"

"Hı?"

"Elimi sıkıyorsun bir şey mi oldu?"

Bakışlarımı kenetlenmiş ellerimize indirdiğimde farkında olmadan sıktığım eline baktım. Acımı Zayn'in elinden çıkartmak her ne kadar kulağa hoş gelmese de beni sinirlendirmenin bir şekilde bedelini ödüyordu. Küçük bir şekilde.

"Yok, hayır, hayır farkında bile değildim kusura bakma." Bir şey demeden önüne dönüp yavaş yavaş yürümeye devam ettik. Market ne zamandan beri bu kadar uzak oldu Tanrım! Bu sefer kasıklarımdan geçen ağrı beni fazlaca rahatsız etti. Elimde olmadan boşta olan elimi karnıma götürdüm.

"İyi misin?"

"Evet, evet. Sadece yürümeye devam edebilir miyiz?"

Biraz tereddüt etse de tekrar önüne dönüp beni sürüklemeye devam etti. Birkaç kez dönüp bana baktığında zoraki gülümsememi yüzüme yerleştirip ona baktım. Kasıklarım tekrar sancıdığında karnımı sıktım. Zayn'in gözü elime kaydı. Ve fazla zaman geçmeden kendimi kucağında buldum.

"Seni eve götürelim." İtiraz etmeden yavaşça kafamı salladım. Her ay bunu çekmek zorunda mıyım ayrıca şuan Zayn'in kucağındayken bu gerçekten gerekli mi Tanrım? Neden? Neden şimdi?

Zayn tarafından çok daha fazla dikkat çekmemek için sesimi çıkartmadım. Ne olduğunu tahmin edeceğini sanmıyorum. Bu yüzden biraz daha rahatım. Daha önce bir regli sancısına tanık olduğunu sanmıyorum ve bu beni inanılmaz derece rahatlatıyor.

"Evde biri var mı?"

"Vardır umarım."

Hala kucağındayken bu saatlerde evde Belinda dışında kimse olmayacağını bildiğim için kapının ziline arka arkaya basmaya başladım. Kapı yavaşça açıldığında bakışlarımız aşağıya kaydı.

"Lanet olsun adamım ne kadar güçlüsün!"

"Ahbap! Önce şu kızdan kurtulup seninle sohbet edelim olur mu?"