My First love is My First Best Friend [COMPLETED] {EDITING}

Chapter 47: Bata sa barko.

~Jaja's POV~

"Nono, kumain ka na. Kagabi ka pa daw hindi kumakain sabi ng Mommy mo."

"Wala akong gana."

Andito kami ngayon sa chapel kung saan binuburol ang Daddy ni Nono.

Tanghalian na din.

Kanina lang nadala ang kabaong niya dito dahil iniayos pa ito kahapon. At kagabi pa din hindi kumakain si Nono na nakatulala lang at sobra na akong nag-aalala.

Alam ko na ang gagawin ko.

"Ah ayaw mo? Edi sige. Hindi na rin ako kakain para dadamayan kita."

Napalingon siya sa akin.

*grin*

Effective 'yan I swear. Mahal ako niyan eh.

Sumimangot siya at saka binalik ang tingin sa harapan niya. "Hindi mo 'ko madadala sa ganyan."

O_______O

T________T

Hindi niya ako mahal.

Ay ang arte ko Haha!

Kunyari na lang nagtatampo ako.

Nag-pout ako. "Okay sige."- saka ako tumalikod sa kanya.

Mag-iinarte lang. Nakakatampo kaya :3

***********
Kinagabihan.

"Nini, ano ba? Bakit 'di ka pa kumain?"-sinsigawan niya ako.

T_________T

Hindi ko siya pinapansin.

Bahala siya d'yan! Akala niya hindi ko tototohanin 'yung sinabi kong hindi ako kakain? Ha! Akala niya lang 'yon! Nagtatampo pa din ako sa kanya.

He sighed. "Okay, I'm sorry. I didn't mean to shout. And sorry sa kanina. Wala lang talaga akong gana dahil sa nangyari at sana naman maintindihan mo 'yon."-sabi niya sa mababang boses.

T______T

Ang bad ko pala. Nag-inarte pa kasi ako eh.

"Sorry Nono."

"It's okay Nini. I'm sorry too. Tara."

"Saan tayo pupunta?"

"Kakain tayo sa labas. For sure gutom ka na dahil sa pag-iinarte mo."

Nag-pout ako pero agad ding napangiti nang makita kong ngumiti na siya. "Ayan dapat Nono. Ngumiti ka lang. Sige ka, papangit ka tapos maghahanap ako ng iba na nakangiti? Haha."

Ngumiti siya ng malawak. "Ayan na nga eh. Oh . Tignan mo ampogi ko. Kaya 'wag mong subukang maghanap ng iba kundi pauulanan kita."

"Ng bala?"

"Hindi. Ng halik."

"Haha. Tara na nga."

Kumain kame sa pinaka-malapit na restaurant. Ngumingiti naman si Nono pero bakas pa rin ang kalungkutan sa mga mata niya.

*********

Natapos kaming kumain at naglalakad-lakad na lang ngayon habang magka-hawak ng kamay.

Napakatahimik at hindi ako sanay na ganito kami kaya nagsalita ako.

"Nono, alam kong nalulungkot ka pa din. Pero tandaan mo, andito lang ako parati sa tabi mo."

Huminto siya sa paglalakad at ganoon din ako.

Humarap siya sa akin at hinawakan ang isa ko pang kamay. "Salamat Nini. Sobra-sobrang lungkot ko pa din siguro kung wala ka."

Niyakap niya ako at niyakap ko din siya pabalik.

Naramdaman kong gumagalaw ang balikat niya at ramdam kong umiiyak siya.

"Nini bakit gano'n? Bakit parang lahat na lang ng mga taong mahalaga sa akin na saglit ko pa lang nakikilala kinukuha agad sa'kin? Bakit?"

Hinayaan ko lang siyang umiyak habang hinahagod ko ang likod niya.

"Una, 'yung bata sa barko. Ngayon naman, si Dad. Nini, ngayon ko pa lang napatawad si Dad pero nawala naman siya agad."

Na-curious naman ako bigla kaya tinanong ko siya.

"Sino 'yung bata sa barko."

************
Ayan na! Kaka-excite naman Hihi!
************

VOTE AND COMMENTS GUYS ^_____^

ACCOUNTS:

Facebook:
⇨ www.facebook.com/nica.camatoy

FB GROUP:
⇨ Kookie's Stories

Twitter:
⇨ @CutiliciousNica

THANKYOOOUUUUUUU ↖(^▽^)↗↖(^▽^)↗↖(^▽^)↗

~nicakookie_