Ellerimi göğüslerimin üzerine kapamak, bacaklarımı birbirine geçercesine bastırmak ve kendimi tüm bunlardan sakınmak istiyordum.
En çokta ondan...
Bir tür bela gibiydi, vebaldi sanki.
"Lütfen, lütfen beni rahat bırak." Beni yönetme düşüncesi bile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
« 18.Bölüm × Tanrının Armağanı »
Burun deliklerimden süzülen bu koku, kahkahalarının sesi haylice gür. Böylesine gürültülü olmasan iyi edersin. Kafamın içinde yankılanan sesler birbirine karıştı. Mideme kramplar giriyordu.
Karnım acıkıyor. Yakınlarda biri, sınırlarını aşacak kadar fazla etrafımda dolanıyor. Dişlerimde kaşıntı, benim köpek dişlerim hep sivri olmuştur.
Sonunda onu avlayacağım.
Boynuna dişlerimi geçireceğim, ses telleri işlevsiz hale gelecek. Hayır, benden sonra hayatında hiçbir şey yolunda gitmeyecek. Göreceksin, acizce reddedeceksin. Gücüm yanında gücünü kaybettiğini cümle alem görecek.
Ve ben seni avlayacağım.
Karnımı acıktırıyorsun, sonunda seni avlayacağım.
İçimi kemiren öfkeyle hırladım. Badem gözlerimde dehşetin ayak izleri kaldı.
"Emin ol başına geldiğinde sevmeyeceksin." dedim tehditkâr adımlarla ona yaklaşırken. Kokusunu daha önce hiç almadığım kadar iyi almaya başladım. Kanının akış sesini bile duyuyordum. Dikkatle odaklandım. Tüm bunlar kaplanlar üzerindeki etkimle mi ilgiliydi? Kuşları yönettiğimde vücudumda meydana gelen değişim gibi.
Soru işaretlerim ona olan saldırgan tavrımı besliyordu. Çünkü her şeyin suçlusu oydu!
Sarı gözleri parıldadı. "Bana saldırmaya an kollayan bir yırtıcı gibi bakmaya devam edersen asıl sen başına gelecekleri sevmeyeceksin." Sesindeki ciddiyet sinirlenmeye başladığını gösteriyordu. Sinirlenince birden farklı bir adama dönüşmüştü sanki. Alaycılığı kaybolmuştu, buz kadar sert ve soğuktu.
Hırladım. "Başıma gelenleri zaten sevmiyorum, biraz huzursuz olmayı hakkettin bence."
Zihnimdeki duyuları harekete geçirerek kaplanların etrafını sarmasını sağladım. Dişleri arasından tıslarcasına konuştu. "Aklından bile geçirme." Aklımdan geçirmenin ötesindeyim, bizzat hayata geçiriyorum. Sana kalan geç kalmışlıktan ötesi olmayacak.
Kendi hırıltılarımı duyduğumda bir an için bana değil de bir kaplana ait olduğunu düşünmüştüm. Bana ait olduğunu fark etmem ise ürpermeme neden oldu.
Bana ne olduğunu anlamıyordum. Anlayacak zamanımda yoktu. Son zamanlarda oldukça sık olduğu gibi, kontrolüm bende değil. Çabalamayı bıraktığım raddedeyim. Mahvoluyor, bırakıyorum en dibi görsün. Nasılsa iyi günlerin battığı denizden sağ çıkamayacağım. Madem batıyor, en dibi görsün.
Bessie "Onu durdurman gerekiyor. Yine kontrolü kaybetti." diye seslendi. Kulaklarım uğuldarken kontrolü kaybedenin kim olduğuna odaklanamadım. Gözlerimi kırpıştırdım, gözlerimin önündeki görüntünün değiştiğini hissediyordum.
