" လူကြီးမင်း ခေါ်ဆိုသော telephone မှာ ... "
" ကျစ် ! ဟာကွာ "
ဆေးသွား၀ယ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတဲ့ seok jin
ပြန်မလာသည်မှာ 2 နာရီခန့်ရှိပြီမို့ အချိန်က
ည7 နာရီကျော်နေခဲ့ပြီ ။
jo jo ကို ခဏထားခဲ့ကာ နေရာအနှံ့
လိုက်ရှာတော့လည်း အရိပ်လေးကိုတောင်မှ
မမြင်ခဲ့ရပါ ။
ဖုန်းခေါ်တော့လည်း စက်ပိတ်ထားတယ်ချည်း
တိုးနေသည် ။
အရင်နဲ့မတူ ။ ပုံစံပျက်ကာ ကောက်နေတာ
သိပေမဲ့ သူ့ဆီကို ပြန်မလာနိုင်တော့တဲ့အထိ
ကောက်နေတာတော့ မသိခဲ့တာ အမှန် ။
လိုက်ရှာနေရတာလည်း ပင်ပန်းလှပြီ ။
စိတ်ပူတာရော ၊ စိတ်တိုတာရော ပေါင်းကာ
ဇောချွေးတွေပါထွက်ပြီး ခြေကုန်လက်ပမ်း
ကျချင်လာသည် ။
ဒီကြားထဲ jo jo ကိုပါ စမ်းချောင်းမှာ
တစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရတော့ စိတ်က
မဖြောင့် ။
အဲ့ဒီ့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဗျာများနေရကာ
အော်ငိုချင်လာသည် ။
နောက်ဆုံး လမ်းဘေးရှိ သစ်ပင်တစ်ပင်ကို ရစ်ပတ်ထားတဲ့ အုတ်ခုံပေါ်သို့ ပစ်စလက်ခတ် ထိုင်ချပစ်မိပြီး ဘာလုပ်သင့်သလဲ စဉ်းစား
ရသည် ။
" သူ့အန်တီလေးဆီ ဖုန်းဆက်
ကြည့်ရမယ် "
အန်တီလေးဆီ ဖုန်းခေါ်ကာ မေးမြန်းလိုက်မှ
" jinnie အိမ်ရောက်ပြီ ..
ရောက်လာတာတော့ သိပ်မကြာသေးဘူး "
" အခု ဘာလုပ်နေလဲ .. အဆင်ပြေရဲ့လား "
" အခန်းထဲတော့ ၀င်သွားတာပဲ ..
အဆင်ပြေပုံတော့ မရဘူးနော် .. အန်တီလေး
လေလံအောင်ထားတဲ့ vase ကို ဘာမဆိုင်
ညာမဆိုင်နဲ့ ရိုက်ခွဲသွားသေးတာ "
ကြွေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ vase မို့ အစအနတွေများ
seok jin ဆီကို ပြန်ပြီး လွှင့်စင်လာခဲ့ရင် ။
အား ။ မတွေးရဲစရာ ။
" သူဘာဖြစ်သွားသေးလဲ .. သူ့လက်တွေ
ခြေထောက်တွေကို ထိခိုက်သွားသေးလား ..
တခြားရော "
" နင့်လူက အလည် .. အန်တီလေး vase ကို
golf တံနဲ့ ရိုက်ချသွားတာ "
" အော် .. တော်ပါသေးရဲ့ "
