" jinnie "
မြင်လွှာတွေကို ရှင်းလင်းအောင် ကြိုးပမ်းမိစဉ်မှာ
အန်တီလေးရဲ့ ခေါ်သံသဲ့သဲ့က သူ့နားစည်ကို ရိုက်ခတ်သည် ။
" သတိရပြီလား "
နောက်တစ်ခွန်း ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားအဆုံးမှာ
သူ့ရဲ့ မြင်လွှာတွေဟာ ရှင်းလင်းလာခဲ့ပြီ ။
သူဟာ အခု သူ့အခန်း ။ သူ့အိပ်ယာထက်မှာ ။
ဒါနဲ့ သူ့မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတွေနဲ့ သူ့ခေါင်းက
ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နာကျင်နေရသလဲ ။
အတွေးတွေက ကွန့်မြူးလာတော့ သတိမမေ့ခင်က
ခြောက်ခြားစရာကိစ္စများကို ပြန်လည် အမှတ်ရခဲ့ပြီ ။
နာကျင်တာတွေကို မမှုတော့ဘဲ လဲလျောင်းနေရာမှ
ဝုန်းကနဲ ထထိုင်မိကာ
" အစ်ကိုရော "
သိလိုဇောဖြင့် မေးမိသည် ။ jung kook လက်မှ လွတ်အောင် အစ်ကို့ကို သူ ,ထွက်ပြေးခိုင်းခဲ့တာ ။ အခုဆို ဘယ်လို ဖြစ်နေပြီလဲ ။ အရမ်းသိချင်ပါ
သည် ။
သို့ပေမဲ့ အန်တီလေးက သူ့မေးတာကို မဖြေ ။ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်နေရာမှ မျက်လွှာချသွားခဲ့
သည် ။
" ကျွန်တော့်အစ်ကိုရော "
" hannie ~ hannie က .. "
တိုးလျလျှက် တိမ်၀င်သွားတဲ့ အန်တီလေးအသံဟာ
စကားမဆုံးခင် ပျောက်ရှသွားသည် ။
မျက်လုံးထဲမှာ ရစ်သိုင်းလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကိုပါ
မြင်လိုက်ရတော့ အစ်ကို့အတွက် ပူပန်မှုတွေဟာ
ဒီဂရီတိုးလာသည် ။
" ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ .. အစ်ကို အဆင်ပြေရဲ့လား ..
အစ်ကို့ကို kook က ဘာလုပ်လိုက်ပြီလဲ ..
မဟုတ်မှ .. အဲ့ဒီ့ညက ကျွန်တော် သတိမရှိတုန်း ..
kook က ပြန်ဖမ်းမိသွားခဲ့တာလား "
ဆက်တိုက်မေးတဲ့ မေးခွန်းတွေကြားမှာ
အန်တီလေးက ပိုတိုး၍ ငိုရှိုက်သည် ။
တကယ်ပဲ သူ, ထင်နေသလို ဖြစ်သွားခဲ့ပြီလား ။
အစ်ကိုရော ၊ kook ရော နှစ်ယောက်စလုံး ။
အား ! သူ ,ဆက်မတွေးရဲတော့ ။
" ပြောပါ အန်တီလေး ~ ကျွန်တော့်ကို
ပြောပါ "
မျက်နှာကို အုပ်ထားသည့် အန်တီလေးရဲ့
လက်တွေအား ဆွဲဖယ်ပစ်မိတော့မှ
